Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οι συμφωνίες, ή κάποιες από αυτές που υπέγραψε η κυβέρνηση Σαμαρά στην Κίνα, έχουν τη σπουδαιότητά τους. Τουλάχιστον για τους φορείς που εμπλέκονται σε αυτές, τις εταιρείες που μπορεί να αποκτήσουν κάποιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, τους επιχειρηματίες που θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν κερδοφόρες δραστηριότητες στη χώρα μας και μαζί τους εκείνους τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες που θα επηρεαστούν από τις συγκεκριμένες συμφωνίες.

Ωστόσο, όλες αυτές οι συμφωνίες και όσες ακόμα μπορεί να υπογραφούν από κάποια ομόαιμη κυβέρνηση, μπορεί να έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα αλλά σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Κάθε τέτοια συμφωνία, κάθε παρόμοια μπίζνα δεν σηματοδοτεί την παραμικρή ανάπτυξη προς όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Κάθε παρόμοια οικονομική δραστηριότητα δεν συμβάλλει ούτε στο ελάχιστο να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων στη χώρα. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, κόντρα στον ορυμαγδό της κυβερνητικής προπαγάνδας: Από την παράδοση του λιμανιού του Πειραιά στην πολυεθνική COSCO οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν κέρδισαν οτιδήποτε, αλλά ως τάξη έχασαν, αφού στο λιμάνι επικράτησαν - και τώρα διεκδικούν εξάπλωση - μισθοί πετσοκομμένοι από εκείνους που ίσχυσαν μέχρι τώρα, εργασιακές σχέσεις πιο ελαστικές και από λάστιχο, συνθήκες εργασίας που προσιδιάζουν σε σύγχρονα γκέτο. Από την αλλαγή του ιδιοκτήτη του αεροδρομίου στα Σπάτα, επίσης δεν θα έχουμε εμείς κάποιο όφελος, ενώ είναι πολύ πιθανό να χάσουμε κιόλας αν οι καινούργιοι αποφασίσουν ανατιμήσεις στις παρεχόμενες υπηρεσίες. Από την πώληση του ΟΣΕ πάλι δεν θα κερδίσει κάτι ο εργαζόμενος. Αντίθετα, η μεταβίβασή του σε ιδιώτες προαπαιτεί απολύσεις, νέες μειώσεις μισθών, ακόμα χειρότερες εργασιακές σχέσεις, αυξήσεις εισιτηρίων, κ.ο.κ.

Είναι αλήθεια ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα, σκορπάει εμμέσως υποσχέσεις - λόγια του αέρα για ό,τι θα ακολουθήσει την ανάπτυξη που θα φέρουν οι αναμενόμενες επενδύσεις. Λένε ψέματα. Η ιδιωτικοποίηση τομέων οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος διαφόρων επιχειρήσεων, η αλλαγή του ενός επενδυτή από κάποιον άλλον, η κατασκευή έργων υποδομής για να μεταφέρονται τα εμπορεύματα των Γερμανών ή των Κινέζων και των Γάλλων ή των Ρώσων είναι ανάπτυξη αλλά σε όφελος του κεφαλαίου και των κερδών. Ούτε η δημιουργία μερικών χιλιάδων θέσεων εργασίας συμβάλλει στην οποιαδήποτε βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, τώρα που η ανεργία φτάνει το ενάμισι εκατομμύριο. Αυτά όλα είναι κινήσεις στήριξης συγκεκριμένων ομάδων του κεφαλαίου, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται ακόμα πιο αποτελεσματικά τους εργαζόμενους και να κερδίζει περισσότερα.

Ρωτάνε: Υπάρχει άλλου είδους ανάπτυξη; Βεβαίως και υπάρχει. Είναι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, εκείνη που ταυτόχρονα παίρνει υπόψη της όλες τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας και τις ανάγκες του λαού. Η πολιτική αξιοποιεί όλες τις υπαρκτές δυνατότητες, αφετέρου θέτει ως αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Μόνο που για να ορίσεις τον τρόπο που θα δουλέψουν τα εργοστάσια και τα μέσα παραγωγής, πρέπει να σου ανήκουν! Πρέπει να κοινωνικοποιηθούν. Μόνο έτσι θα πάψουν να υπηρετούν το κέρδος των καπιταλιστών αλλά θα δουλεύουν για να στηρίζουν το βιοτικό επίπεδο του λαού. Γι' αυτή την ανάπτυξη αξίζει να παλέψει κανείς.