Συγκέντρωση στο Παρίσι «ενάντια στη λιτότητα και τις αγορές», για την ίδρυση της «6ης Γαλλικής Δημοκρατίας» διοργάνωσαν την Κυριακή 5 Μάη το Γαλλικό ΚΚ και το «Μέτωπο της Αριστεράς», στο οποίο συμμετέχει μαζί με τον Ζ.Λ. Μελανσόν, με αφορμή την αποκάλυψη πριν από περίπου ένα μήνα της φοροδιαφυγής του πρώην Γάλλου υπουργού προϋπολογισμού Ζερόμ Καουζάκ. Η «6η Δημοκρατία» προβάλλεται ως μια ολοκληρωμένη πολιτική πλατφόρμα με πολλές στοχεύσεις: να καλλιεργήσει στις λαϊκές συνειδήσεις την πρόταση της «αριστερής κυβέρνησης», να προωθήσει το εναλλακτικό «μείγμα» διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου, παρουσιάζοντάς το ως φιλολαϊκό, και να προλάβει τη λαϊκή αγανάκτηση, ζητώντας ένα «μοστράρισμα» του αστικού πολιτικού συστήματος του οποίου η σαπίλα πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε στη Γαλλία.

Ας δούμε όμως περί τίνος πρόκειται, μέσα από τις θέσεις του Μετώπου της Αριστεράς και του ΓΚΚ. Ενα νέο Σύνταγμα, μέσω της σύγκλησης Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, θεωρείται από τους διοργανωτές το «κλειδί» της υπόθεσης φέρνοντας ως παράδειγμα μεταξύ άλλων την ...Τυνησία! Το παραπάνω συνδυάζεται με άλλες προτάσεις - «πυροτεχνήματα» σχετικά με τους αστικούς θεσμούς όπως «τέρμα στην πενταετή μοναρχία» (αναφέρεται στην προεδρική θητεία), «δυνατότητα δημοψηφίσματος ανάκλησης της κυβέρνησης», «ισότητα όλων», «ενίσχυση της δημοκρατίας με αναβάθμιση του ρόλου του αστικού κοινοβουλίου». Ολα τα παραπάνω μπαίνουν σε μια λογική «νέων εξουσιών» που θα αποκτήσουν οι «πολίτες», οι οποίες όμως δεν αφορούν μόνο στους αστικούς πολιτικούς θεσμούς. Ετσι, η «6η Δημοκρατία» θα δώσει «κοινωνικά δικαιώματα» στους «πολίτες» (Παιδεία, Υγεία κλπ.) αλλά και δικαιώματα οικονομικής φύσης στη διαχείριση των επιχειρήσεων στους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα!

Στον οικονομικό τομέα, γίνεται φανερή η προώθηση του «μείγματος» διαχείρισης της κρίσης που αντιτίθεται στη «λιτότητα» και ζητά «ανάπτυξη». «Οχι στη λιτότητα, όχι στη δικτατορία του χρήματος», «παραγωγικές επενδύσεις» ως κύριο συστατικό της «6^ης Δημοκρατίας», δημόσιος έλεγχος των τραπεζών για να παίξουν δήθεν έναν άλλο ρόλο, για την «ανάπτυξη». Παράλληλα, «καταπολέμηση της φοροδιαφυγής» και φορολογική μεταρρύθμιση σε μια προσπάθεια να βρεθούν έσοδα για να αποφευχθεί η «λιτότητα».

Αν και είναι διάχυτη στα κείμενα των υποστηρικτών της «6ης Δημοκρατίας» η λογική της «προδοσίας» από τον Ολάντ που δεν τήρησε τις προεκλογικές υποσχέσεις που υποτίθεται ότι είχε δώσει, την ίδια στιγμή στοχεύουν, με όχημα το «Μέτωπο της Αριστεράς», να πάρουν την εξουσία, όπως λένε, εννοώντας βέβαια την κυβέρνηση! Πάντως, μέχρι τότε, ζητούν από τον Ολάντ να «ανοίξει το παράθυρο», δηλαδή να τους δώσει ρόλο στη διακυβέρνηση, δηλώνουν ότι είναι «έτοιμοι να κυβερνήσουν» ενώ ο ίδιος ο Μελανσόν δήλωσε πρόσφατα ότι είναι «έτοιμος να γίνει πρωθυπουργός»! Τόσο ριζοσπαστική είναι η πρότασή τους... αυτοπροτείνονται ως άλλοι διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Αυτό που κρύβουν το ΓΚΚ και το Μέτωπο της Αριστεράς, οι Γάλλοι εκπρόσωποι του λεγόμενου «Κόμματος της Ευρωπαικής Αριστεράς», είναι ότι σήμερα κουμάντο στην οικονομία και άρα γενικότερα, κάνουν οι καπιταλιστές. Αυτοί γράφουν τους νόμους, όργανο της τάξης τους είναι και το αστικό Κοινοβούλιο, ενώ και η αστική Δικαιοσύνη υπηρετεί την εξουσία τους. Αλήθεια, πώς σκέφτονται οι φορείς της πρότασης της «6^ης Δημοκρατίας» να πείσουν τους καπιταλιστές, τους ιδιοκτήτες των μεγάλων επιχειρήσεων, να χάσουν κέρδη και κεφάλαια δίνοντας δικαιώματα στους εργάτες; Ιδιαίτερα σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, παίρνουν πίσω δικαιώματα που κατέκτησε η εργατική τάξη με αγώνες χρόνων. Κι αυτό δε θα σταματήσει με ένα νόμο μιας «αριστερής κυβέρνησης» αλλά μόνο αν οι εργάτες πάρουν την οικονομία από τα χέρια των μονοπωλίων στα πλαίσια μιας εξουσίας που θα ασκούν οι ίδιοι.

Παράλληλα, κι ενώ η λαϊκή αγανάκτηση φούντωσε μετά την αποκάλυψη της φοροδιαφυγής του υπουργού αλλά κυρίως του ποσού της περιουσίας των δικών του και άλλων (600.000 ευρώ καταθέσεις ο Καουζάκ, 1,4 εκ. περιουσία η υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων κ.ά.), οι φορείς της πρότασης της «6ης Δημοκρατίας» σπεύδουν να ξεπλύνουν το αστικό πολιτικό σύστημα, αμφισβητώντας «τα πάντα» εκτός από την ουσία: την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και το κέρδος που είναι η βάση στην οποία γεννιέται η σαπίλα και τα σκάνδαλα και στη Γαλλία.

Αντίστοιχα και στον οικονομικό τομέα. Κρύβουν ότι η «ανάπτυξη» μπορεί να γίνει σήμερα μόνο πατώντας σε τσακισμένους μισθούς και δικαιώματα, σε εξαθλιωμένους εργάτες. Ο όρος «παραγωγική επένδυση» χωράει επενδύσεις τύπου «Κόσκο» όπως στον Πειραιά, άσε που μια «αριστερή κυβέρνηση» δεν μπορεί να αναγκάσει με νόμους τους μεγαλοκαπιταλιστές να κάνουν επενδύσεις που δε θα τους εξασφαλίζουν κέρδη, μόνο και μόνο επειδή αυτές θα ικανοποιούσαν μέρος των λαϊκών αναγκών. Παρουσιάζουν ως λύση - «κλειδί» τη φορολογική μεταρρύθμιση και την πάταξη της φοροδιαφυγής, ξεχνώντας να αναφέρουν ότι τα λεφτά από οποιαδήποτε είδος φορολόγηση καταλήγουν στις τσέπες του κεφαλαίου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Μιλάνε για «δημόσιο έλεγχο στις τράπεζες» λες και το κράτος είναι ανεξάρτητο από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της τάξης που είναι στην εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, το πέρασμα των τραπεζών σε καθεστώς δημοσίου ελέγχου είναι κλασσική τακτική του αστικού κράτους σε περιόδους κρίσης, με σκοπό την εξυγίανσή τους και την εκ νέου παράδοσή τους σε ιδιώτες.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε κανένα από τα πολλά καλέσματα για τη συγκέντρωση της 5ης Μάη, δεν αναφερόταν η λέξη «καπιταλισμός». Το ΓΚΚ και οι άλλες οργανώσεις της «6ης Δημοκρατίας» δεν παλεύουν ενάντια στον καπιταλισμό, αλλά ενάντια στον... «κακό καπιταλισμό» για έναν άλλο, «καλό», βελτιωμένο. Θέλουν έναν καπιταλισμό «απαλλαγμένο από την αγορά», όπως λένε. Να μονιάσουν αφέντες και δούλοι. Σαν γνήσιοι οπορτουνιστές χύνουν το δηλητήριο της ταξικής συμφιλίωσης. Ομως οι εργάτες θα κερδίσουν μόνο όταν μονιάσουν μεταξύ τους, και τινάξουν μια και καλή τα καπιταλιστικά δεσμά τους και απαλλαχθούν από τους αφέντες τους. Κυνηγός και θήραμα δεν μπορούν να συμφιλιωθούν. Πέρα από τεχνητούς διαχωρισμούς «αριστεράς» και «δεξιάς», επείγει σήμερα να χτίσουν τη συμμαχία με άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα σε κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, για να παλέψουν για τη δική τους εξουσία.