Το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με το ΔΝΤ έγινε απροκάλυπτο κυρίως κατά την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ όπου συναντήθηκε με αξιωματούχους του ταμείου, αλλά και μετά. Σε αδρές γραμμές, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να παρουσιάσει ένα ΔΝΤ που αντιπαρατίθεται στη συνταγή λιτότητας της Μέρκελ. Δεν έχει αυταπάτες για το ρόλο και την αποστολή του ΔΝΤ, άλλωστε πριν την επιχείρηση εξωραϊσμού του, ο ίδιος το κατακεραύνωνε με τα σκληρότερα λόγια. Εχει ανάγκη από κάπου να πιαστεί για να σερβίρει πιο πειστικά στο λαό την αυταπάτη ότι υπάρχει φιλολαϊκό μείγμα αστικής διαχείρισης, είτε σε καιρούς κρίσης είτε σε καιρούς ανάπτυξης. Κι ότι μια δική του κυβέρνηση θα μπορέσει τάχα να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και οργανισμούς προς όφελος του λαού. Κρύβει φυσικά ότι οι διαμάχες αφορούν στο πόσα θα χάσουν τα μονοπώλια κάθε χώρας και όχι στα λαϊκά συμφέροντα που ομόφωνα και ομόθυμα πετσοκόβουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων.

Για να θεριέψουν οι αυταπάτες στη λαϊκή συνείδηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατά καιρούς ισχυριστεί ότι «περιθώρια πολιτικής ευελιξίας υπάρχουν. Και προφανώς, πρέπει να εκμεταλλευθούμε τη διάσταση απόψεων μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου». Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας απ' τις ΗΠΑ με ευαρέσκεια διαπίστωνε πως «το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει» και ομολογούσε «αναζητούμε συμμάχους, αλλά η πολιτική της Γερμανίας είναι καταστροφική, εδώ (στις ΗΠΑ), μπορούμε να βρούμε συμμάχους για να αποτρέψουμε καταστροφικές πολιτικές».