Φαίνεται ότι η δημιουργία εντυπώσεων, γύρω από την «κακιά» Γερμανία της Μέρκελ και τα «καλά» αφεντικά στις ΗΠΑ, το ΔΝΤ και τον ΟΟΣΑ, είναι ένα καλόβολο κόλπο αποπροσανατολισμού, αφού είναι απόλυτα σίγουρο ότι μέσω των μηχανισμών ταύτισης που ενδεχόμενα αναπαράγονται γύρω από τη σχηματοποίηση δύο τέτοιων πόλων, χάνεται το κύριο.

Δηλαδή, ενώ το κύριο είναι πως για ό,τι τραβάνε σήμερα εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά στην Ελλάδα και σε δεκάδες άλλες χώρες, αποκλειστικά υπεύθυνο είναι το σύστημα, η οικονομική καπιταλιστική κρίση και η πολιτική αντιμετώπισής της σε όφελος του κεφαλαίου, μέσα από την αναπαραγόμενη «διαμάχη» των δύο κέντρων, πολλοί παρασύρονται να στοιχηθούν πίσω από τους μεν ή τους δε. Και το κάνουν αυτό παραβλέποντας ή ξεχνώντας ότι και οι «σκληροί» και οι «μαλακοί», όλοι μαζί παίζουν ένα -μέχρι χτες απόλυτα ελεγχόμενο- παιχνίδι για την αναδιάρθρωση του συστήματος στις σύγχρονες συνθήκες. Κι όταν αυτοί οι τύποι, σαν γνήσιοι εκφραστές των συμφερόντων του κεφαλαίου, μιλάνε για αναδιαρθρώσεις, εννοούν περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο, άρα ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα λαϊκά εισοδήματα και τις εργατικές καταχτήσεις.

Μονόδρομος για τους εργαζόμενους είναι να απορρίψουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, όλες τις φιλομονοπωλιακού χαρακτήρα διαχειριστικές λογικές, είτε προέρχονται από την Γερμανία, είτε από τις ΗΠΑ, είτε από οπουδήποτε αλλού. Κάθε προβληματισμός γύρω από το ...μικρότερο κακό, στην ουσία σημαίνει αποδοχή και υιοθέτηση των αντιδραστικών, αντιλαϊκών σχεδίων της άρχουσας τάξης.

Οι εργαζόμενοι οφείλουν να απορρίψουν και τον εφιάλτη τον οποίο βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικάνων εργαζομένων και τον εφιάλτη των συνεχώς αυξανόμενων εκατομμυρίων Γερμανών που «ζουν» με 400 ευρώ το μήνα.