Από την εκδήλωση στη Λάρισα

Μιλώντας στην εκδήλωση ο Γ. Σκόκας, μέλος της διοίκησης του ΕΚΛ, αναφέρθηκε στην καπιταλιστική οικονομική κρίση που έπληξε την Αργεντινή από το 1998 έως το 2002 και οδήγησε στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας το 2001, σημειώνοντας ότι προσφέρει χρήσιμα συμπεράσματα για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης στη χώρα μας, επισημαίνοντας ότι τα γεγονότα της Αργεντινής προβάλλονται από οπορτουνιστές ως παράδειγμα για τη δράση του εργατικού κινήματος.

Κι αναφερόμενος σε ορισμένα από τα συμπεράσματα που βγαίνουν σημείωσε:

1. Η πείρα της Αργεντινής δείχνει ότι η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση, που μπορεί να προκαλέσει και τριγμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα, επιβάλλει από τη μεριά του κεφαλαίου την εφαρμογή διαφορετικού μίγματος διαχείρισης του καπιταλισμού που ακολουθούσε προηγούμενα.

Το νέο μείγμα σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζεται ως «αριστερή» πολιτική, ως «λιγότερο κακό» από την προηγούμενη. Στην πράξη αποδεικνύεται εξίσου αντεργατική-αντιλαϊκή σε νέα φάση του κύκλου της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Η εργατική τάξη βρίσκεται σε χειρότερη θέση σε σχέση με την προ κρίσης περίοδο, δεν ανακτά τις απώλειές της.

Η πείρα της Αργεντινής και άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής με δήθεν «αριστερές» κυβερνήσεις επιβεβαιώνει ότι είναι εξαπάτηση της εργατικής τάξης η υποστήριξη μιας «αριστερής» κυβέρνησης στο όνομα ότι αυτή μπορεί να γίνει «κρίκος» στην πάλη για την εργατική εξουσία. Ολες οι «αριστερές» κυβερνήσεις της Λ. Αμερικής απέσπασαν την λαϊκή συναίνεση, διαιωνίζοντας το καπιταλιστικό σύστημα.

Οσοι στην Ελλάδα μιλούν για «πατριωτικές», «αριστερές», κυβερνήσεις τύπου Κίρχνερ, κηρύσσουν τον ταξικό συμβιβασμό. Η κυβέρνηση Κίρχνερ αξιοποίησε τον προσανατολισμό του κινήματος που ενσωμάτωνε μια δραστηριότητα διαχείρισης της φτώχειας, ενώ ταυτόχρονα εξαγόρασε στελέχη του «κινήματος», βάζοντάς τα σε κυβερνητικά - κρατικά πόστα.

2. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στην «αυτοδιαχείριση» της φτώχειας που θα είναι αποσπασμένη από την οργάνωση της ταξικής πάλης με στόχο την ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο όνομα της φιλανθρωπίας να μετατρέπονται σε παθητικά άτομα άνεργοι και εξαθλιωμένοι που ζουν από τα κοινωνικά παντοπωλεία, από διανομές τροφίμων, φαρμάκων, διανομές που κάνουν μάλιστα οι κύριοι υπεύθυνοι της τραγωδίας, οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Δεν υποτιμάμε ότι ο πεινασμένος πρέπει να φάει, όμως η αλληλεγγύη, που εμείς υποστηρίζουμε, πρέπει να ωθεί αυτόν που υποφέρει να νιώσει στήριξη, να μπει στον αγώνα, για να ζει με τη δική του δουλειά, να μην εξαρτάται από τη φιλευσπλαχνία που ήδη έχει πάρει το χαρακτήρα της χειραγώγησης αντί πινακίου φακής. Ο κίνδυνος αυτός υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Από τη μια είναι η δράση της Εκκλησίας, επιχειρήσεων, Δήμων, ΜΚΟ, που στο πλαίσιο της φιλανθρωπίας αναλαμβάνουν δράσεις με οργάνωση συσσιτίων, κοινωνικών παντοπωλείων, ιατρείων.

3. Δυνάμεις του ρεφορμισμού - οπορτουνισμού προβάλλουν ως δράση του εργατικού κινήματος τα ζητήματα διαχείρισης της φτώχειας. Μάλιστα έφτασαν να λένε ότι είναι δράση ανάλογη με εκείνη του ΕΑΜ στην Κατοχή.

Ο παραλληλισμός είναι άστοχος γιατί συγκρίνονται ανόμοιες περίοδοι. Αλλο βαθιά καπιταλιστική κρίση και άλλο συνθήκες πείνας ύστερα από ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό είναι διαστρέβλωση, γιατί η δράση του ΕΑΜ για προστασία από την πείνα συνδεόταν με ένοπλη οργανωμένη δράση.

Η απάντηση του ΕΑΜ στις δύσκολες συνθήκες που είχε περιέλθει ο λαός με τον πόλεμο, ήταν ένα μεγάλο κύμα απεργιών που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του τον Απρίλη του '42 με σύνθημα «όχι άλλο εφιαλτικό χειμώνα σαν το 1941-42». Αλλωστε θεμέλιο του ΕΑΜ ήταν το εργατικό ΕΑΜ, η οργάνωση της εργατικής τάξης στους τόπους δουλειάς. Η φτώχεια δεν αντιμετωπίστηκε με λογική ελεημοσύνης, αλλά με μαζικό αγωνιστικό φρόνημα, με ηρωισμούς, με λογική σύγκρουσης με τους κατακτητές.

4. Το εργατικό κίνημα πρέπει να είναι εξοπλισμένο με γραμμή πάλης με προοπτική την εργατική εξουσία.

Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να οργανωθεί η εργατική τάξη, η συμμαχία της με τους μικρούς αγρότες και ΕΒΕ, η ταξική αλληλεγγύη, να εξασφαλιστεί ο ριζοσπαστικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος, να περιθωριοποιηθεί ο οπορτουνισμός, ο ρεφορμισμός, να ανοίξει ο δρόμος για εξελίξεις υπέρ των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων.