Παρά τη δικαιολογημένη ανησυχία - επαγρύπνηση έχω την αίσθηση πως μετέχω στο τετραήμερο εργασιών του Συνεδρίου σε μια γιορτή / συλλογική επιβράβευση της υψηλού επιπέδου ωρίμανσης της συλλογικής σκέψης του Κόμματος. Οντως πρόκειται για άλμα στην ιστορική πορεία του, όπως αποτυπώνεται στο τρίπτυχο των προσυνεδριακών κειμένων, αλλά και στην εισήγηση της ΚΕ και την Πολιτική Απόφαση που μας δόθηκε χτες.

Ποια στοιχεία αποδεικτικά έχουμε στο χέρι;

1) Στο ψευτοδίλημμα για το ΚΚΕ «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση» το Κόμμα απαντά απερίφραστα: Επανάσταση σοσιαλιστική. Λύνει μια βασική αντίφαση, να λέει από τη μια είναι ώριμες οι υλικές προϋποθέσεις για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων - σοσιαλισμός και από την άλλη να αφήνει σ' όσους ακούνε ή σκέφτονται ότι επιθυμούν, πιθανότητες για πιέσεις να συμπράξει το ΚΚΕ σε δημοκρατικά σοσιαλπατριωτικά μέτωπα ή αριστερές, αντιμνημονιακές κυβερνήσεις, να πάρει δηλαδή το δρόμο της κατρακύλας χωρίς πάτο, δηλαδή της διάλυσής του. Το ΚΚΕ ή θα είναι επαναστατικό ή δεν θα υπάρχει. Τέλος, και όποιος δε συμφωνεί δεν χωράει στο ΚΚΕ.

2) Στο ζήτημα της επαναστατικής κατάστασης προσδιορίζει σαφέστατα πως έχουμε να κάνουμε κατά τη γνώμη μου με διαλεκτική ενότητα δύο αντιθέτων: Αντικειμενική διαδικασία και υποκειμενικός παράγοντας ώριμος, δηλαδή Λαϊκή Συμμαχία να θέλει και να δρα συνειδητά για εργατική - λαϊκή εξουσία.

Το ένα αλληλοτροφοδοτεί το άλλο. Το πρώτο χωρίς το δεύτερο το πολύ - πολύ να δημιουργήσει κενό εξουσίας, να δούμε δηλαδή το φαινόμενο να περπατά η εξουσία στο δρόμο ψάχνοντας καβαλιέρο και να μη βρίσκεται κανείς λαϊκός πολιτικός φορέας να την αρπάξει. Προλαβαίνει η αστική τάξη, ιστορικά αποδεδειγμένο.

Μπορεί μια πιθανή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας ή εμπλοκή της σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο να δημιουργήσει συνθήκες εξ αντικειμένου επαναστατικής κατάστασης, αλλά χωρίς ικανό, επαναστατικό ΚΚΕ μπροστάρη καθοδηγητή και ώριμο πολιτικά συνειδητοποιημένο λαό, δεν μπορεί να οδηγήσει κατά λογική αναγκαιότητα σε σοσιαλιστική επανάσταση και μάλιστα νικηφόρα.

Ιστορικό παράδειγμα από την ιστορική πορεία - δράση του Κόμματος η δεκαετία του 1940 και όχι μόνο.

Συνεπώς σ/φοι δεν βοηθάει να λέμε «πρέπει να κάνουμε τούτο, πρέπει να... εκείνο..., πρέπει να ... το άλλο», αλλά να απαντάμε σήμερα: 1) γιατί μείναμε πίσω στην ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος; 2) γιατί είμαστε πίσω από τη συγκροτημένη και συνειδητά δρώσα Λαϊκή Συμμαχία με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία; 3) Γιατί δεν φτιάξαμε Κόμμα παντός καιρού;

Σ/φοι στο 19ο Συνέδριο λύνουμε οριστικά και τελεσίδικα, ολοκληρωμένα: Ποιος ο επαναστατικός/στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ και ποιος ο μόνος δρόμος για να τον πετύχουμε.