Είναι όλα θέμα υποβολής. Αρκεί να σκεφτείς ότι έφαγες και είσαι ήδη χορτάτος. Κάπως έτσι ο Σαμαράς διακήρυξε χτες ότι η Ελλάδα αλλάζει κι άρχισε η αρθρογραφία να το υποστηρίζει. Στο «πιτς φιτίλι» εξαφανίστηκαν οι άστεγοι, πληρώθηκαν τα νοίκια, οι τράπεζες ρύθμισαν τα χρέη, οι συντάξεις δόθηκαν αμέσως και το σημαντικό: οι εργάτες διαπίστωσαν πως με 500 ευρώ ζεις σαν βασιλιάς...

Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε, θα μπορούσε να πει κάποιος αγνοώντας το γδούπο του διπλανού που πέφτει.

Η προβολή μιας εικονικής πραγματικότητας είναι υποχρεωτική για να μπορέσει να καρπίσει το κάλεσμα στην υποταγή. Το περίφημο «φως στο τούνελ» για το οποίο μιλούσε άλλοτε μόνο το ΠΑΣΟΚ είναι διαχρονικό εργαλείο για να μπορέσει η αστική τάξη να εξασφαλίσει αν όχι συναίνεση, τουλάχιστον ανοχή. Καθώς πραγματικό φως δεν υπάρχει έστω στο βάθος, το βάρος πέφτει στην περίφημη πραγματικότητα. Οχι αυτήν της όλο και πιο έντονης εκμετάλλευσης, αλλά στα γιατροσόφια - ασπιρίνες που καλλιεργούν την αίσθηση ότι η γάγγραινα δεν υπάρχει (τέτοια είναι τα μέτρα για τη λεγόμενη πάταξη της γραφειοκρατίας).

Το παράπονο των Γάλλων για τα γερμανικά μεροκάματα ομολογεί ότι ο περίφημος ανταγωνισμός των καπιταλιστών έχει μια βάση: το τσάκισμα των μισθών. Αποκαλύπτει παράλληλα ότι αυτό που κρατά ενωμένους τους καπιταλιστές είναι η κοινή τους προσπάθεια να συντηρηθεί το καθεστώς της εκμετάλλευσης. Αυτή η προσπάθεια, όμως, υπονομεύεται από τον ίδιο το στόχο της: Οι καπιταλιστές που γίνονται πιο ανταγωνιστικοί, δηλαδή εκμεταλλεύονται περισσότερο τους εργάτες τους, γίνονται κίνδυνος για όσους δεν κατάφεραν ανάλογες επιδόσεις. Αυτή η αντίφαση υπονομεύει και την ενότητά τους.

Κράτει λίγο στα πανηγύρια για τη θέση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που καταδικάζει δήθεν τους νεοναζί. Μια προσεκτική ματιά στα κείμενα δείχνει ότι η σχετική οδηγία είναι διά πάσαν χρήσιν, για την αντιμετώπιση - για παράδειγμα - αύριο του ταξικού μίσους. Το οποίο όλο το ξορκίζουν κι όλο βγαίνει στον αφρό.

Το ΚΚΕ βγήκε από το Συνέδριό του πιο ισχυρό, πιο ετοιμοπόλεμο, με ακόμα καλύτερα επεξεργασμένες τις Θέσεις που προβάλει στην εργατική τάξη καλώντας την να γίνει τάξη για τον εαυτό της.

Αυτό ακριβώς το κάλεσμα, αυτή ακριβώς η επιμονή σ' αυτήν τη γραμμή, ότι δηλαδή όλη η πάλη της εργατικής τάξης πρέπει να κατευθύνεται στο στόχο να σπάσει τα δεσμά της, να πάρει την εξουσία για τον εαυτό της, αυτή ακριβώς η γραμμή είναι το κόκκινο πανί για τους καπιταλιστές και όλον το μηχανισμό που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πασχίζει να διαιωνίσει την εξουσία τους.

Η υποδοχή που επεφύλαξε ο αστικός Τύπος στα αποτελέσματα του Συνεδρίου του ΚΚΕ είναι αποκαλυπτική: Απόλυτη αποσιώπηση στο πολιτικό αποτέλεσμα, εμμονή στα μυθιστορήματα για ίντριγκες. Επιμονή στην προσπάθεια να παρουσιάσουν το ΚΚΕ σαν ένα κόμμα που δε διαφέρει από τα άλλα του συστήματος, ένα κόμμα που τελικά δεν έχει λόγο ύπαρξης, αφού η ύπαρξή του βάζει εμπόδια στο χτίσιμο του νέου κάλπικου διπολισμού για τη συντήρηση του συστήματος.

Πίσω από τα χολερικά εμέσματα αρθρογράφων και σκιτσογράφων (η σχετική ομάδα στην «Καθημερινή» διδάσκει, οι άλλοι απλά αντιγράφουν) που έχουν κάνει τέχνη τη θολούρα και τη μόνιμη συκοφάντηση του εργατικού κινήματος, διακρίνεται εύκολα τι είναι αυτό που τους φοβίζει, τι είναι αυτό που συγκεντρώνει τα πυρά τους: Η σταθερότητα με την οποία το ΚΚΕ επιμένει στην οργάνωση της εργατικής τάξης, ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων, έτσι που να αμφισβητείται στην πράξη η εξουσία των καπιταλιστών, να γίνονται βήματα στη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας που θα πετάξει στα αζήτητα της Ιστορίας ό,τι από καιρό έχει πλέον σαπίσει, και θα οικοδομεί την εξουσία των παραγωγών του πλούτου.

Σταθερά, λοιπόν...