Η κρίση δεν αφορά όλους το ίδιο. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για χτυπήματα που δέχονται όλοι. Αυτά είναι παραμύθια για (πολύ) μικρά παιδιά. Τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, τις πληρώνουν πανάκριβα οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ολοι αυτοί που αιμορραγούν στην κυριολεξία για να κρατηθούν - όσο μπορούν να κρατηθούν - όρθιοι. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το χειρότερο είναι ότι οι αρνητικές επιπτώσεις της κρίσης για το λαό εντείνονται και διευρύνονται όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα σημαντικά τμήματα του πληθυσμού να βρίσκονται σε καθεστώς απόλυτης χρεοκοπίας, αφού αναγκάζονται να «ζουν» χωρίς δουλειά, χωρίς μεροκάματο, χωρίς ρεύμα, χωρίς καμιά προοπτική.

Την ίδια στιγμή η εικόνα φαίνεται να εξελίσσεται διαφορετικά για τμήματα και ομάδες της άρχουσας τάξης. Οχι ότι αυτοί οι ίδιοι κατάλαβαν έστω και κάποια στιγμή τι ακριβώς σημαίνει φτώχεια, αλλά φαίνεται ότι οι επιχειρήσεις τους, κάποιες από τις επιχειρήσεις τους, αρχίζουν και εμφανίζουν θετικά αποτελέσματα. Ενδεικτική είναι έρευνα της ICAP που δείχνει ότι για την περίοδο Ιούλης 2011 - Ιούνης 2012, ένα σύνολο 762 μεγάλων επιχειρήσεων εμφάνισαν στους ισολογισμούς τους κέρδη ύψους 10,6 εκατ. ευρώ, από ζημίες 15,2 εκατ. ευρώ που είχαν την προηγούμενη χρονιά.

Συμπέρασμα: Σε πλήρη αντίθεση με τα όσα λέγονται, κύρια από αναμένοντες να καταλάβουν κυβερνητικούς θώκους (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ), για συνεχείς αποτυχίες της κυβερνητικής πολιτικής, τα μέτρα των κυβερνήσεων πιάνουν τόπο και έχουν απτά αποτελέσματα. Ετσι, την ώρα που οι εργαζόμενοι στενάζουν κάτω από τα φιλομονοπωλιακού χαρακτήρα μέτρα, πολλά μονοπώλια φαίνεται ότι ανακτούν τις δυνάμεις τους, και μαζί με αυτό πιέζουν για νέα αντιλαϊκά μέτρα και ρυθμίσεις ώστε να μην ανακοπεί η φόρα τους...