Ποιος είπε πως η κρίση είναι το ίδιο οδυνηρή για όλους; Γιατί όποιος το είπε, λέει ψέματα. Εκούσια ή ακούσια, έχει δευτερεύουσα σημασία.

Γιατί, οι μεν εργάτες βλέπουν όλοι τα δικαιώματά τους να συρρικνώνονται ραγδαία και τη ζωή τους γενικά να γκρεμίζεται, οι δε επιχειρήσεις βλέπουν νέες ευκαιρίες να αναδύονται από τις ανακατατάξεις συνολικά στην αγορά και σε κάθε κλάδο, λόγω της νέας ταχύτητας με την οποία προχωρά η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Οι οικονομικές εφημερίδες «βρίθουν» παραδειγμάτων καθημερινά, για κάθε κλάδο. Καταρρίπτοντας το μύθο της Ελλάδας - Ψωροκώσταινας, η χτεσινή «Ημερησία» αναφέρεται στην «απόβαση» που κάνουν οι Ελληνες οινοπαραγωγοί στην Κίνα. Σημειώνεται ότι οι εξαγωγές ελληνικού κρασιού στην Κίνα τη διετία 2009-2011 αυξήθηκαν κατά... 1.175% και ανήλθαν στα 2 εκατομμύρια ευρώ.

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως, τα... αστρονομικά νούμερα της αύξησης προκύπτουν από τη σύγκριση της μικρής πληθυσμιακά Ελλάδας με την ασύγκριτα μεγαλύτερη Κίνα. Ανεξάρτητα όμως από τη σχέση των αριθμών, το θέμα είναι ένα και αναμφισβήτητο: πως τα προϊόντα που παράγονται και διακινούνται από επιχειρήσεις με έδρα την Ελλάδα φτιάχνονται και κυκλοφορούν όχι με κριτήριο το πώς θα ικανοποιηθούν (ποσοτικά και ποιοτικά) οι ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Αλλά, το πώς οι αντίστοιχοι επιχειρηματίες θα βρουν τα κέρδη που ψάχνουν. Οι μεν επιχειρηματίες «ανοίγονται» σε νέες αγορές και επενδύσεις, οι δε εργαζόμενοι «κλείνονται» όλο και πιο βαθιά στα έγκατα μιας ζωής - κόλασης...