Αποκτήσαμε και «μικροπροστάτες» ή υπεργολάβους της «νέας τάξης» στα Βαλκάνια. Οι κυβερνήσεις, για παράδειγμα, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, που εμφανίζονται σε ρόλο εγγυήτριας ή προστάτιδος δύναμης απέναντι στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και εμφανίζονται ως «πρωταγωνιστές» για την «έξοδο από την κρίση». Ποιο άλλο, άραγε, ήταν το νόημα των δηλώσεων που έκαναν χτες στη Θεσσαλονίκη οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών, Σημίτης και Κοστόφ, οι οποίοι «κατέληξαν σε συμφωνία για την πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης στην ΠΓΔΜ»; Τι σημαίνει να συμφωνούν δύο αρχηγοί κρατών, και, μάλιστα, γειτονικών, για την αντιμετώπιση προβλημάτων άλλου κράτους; Από πού αντλούν τη «νομιμοποίησή» τους για την επέμβαση, ουσιαστικά, στα εσωτερικά γειτονικού κράτους; Προφανώς, από το Δίκαιο της «νέας τάξης», το Δίκαιο που ευλογεί τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.