(Του απεσταλμένου μας, Γιάννη ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ).--

Οι παρατάξεις που απαρτίζουν την πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση») και που πορεύτηκαν μαζί σε όλα τα μεγάλα και στρατηγικά ζητήματα - παρά τους όποιους εσωτερικούς διαγκωνισμούς - με τις θέσεις που δημοσιοποίησαν ενόψει του Συνεδρίου επιβεβαίωσαν ότι μένουν σταθερά προσηλωμένες στις αρχές τους και στη στρατηγική τους υπέρ του κεφαλαίου. Διαγκωνίζονται σε γενικόλογες διαπιστώσεις για τα προβλήματα των εργαζομένων προσπαθώντας να κρύψουν ότι συμφωνούν με τον πυρήνα της πολιτικής που τα προκαλεί. Από κοντά και νεοσύστατες παρατάξεις όπως η «ΕΜΕΙΣ».

Ο ρόλος της πλειοψηφίας επιβεβαιώθηκε άλλωστε και το βράδυ της Πέμπτης, όταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος, «άνοιξε» τις εργασίες του Συνεδρίου εκφράζοντας την αγωνία του για το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», μπροστά στους κλυδωνισμούς που γεννά το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και η δυσκολία αντιμετώπισής της. Από τη μεριά της, η γγ της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας (ITUC), Σ. Μπάροου, δήλωσε ότι το ΔΝΤ δεν έχει ιδέα για τις συνέπειες της πολιτικής του στους εργαζόμενους και ευχαρίστησε την ηγεσία της ΓΣΕΕ στον κοινό στόχο προώθησης των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων μέσα στην εργατική τάξη, όπως επισήμανε και το ΠΑΜΕ σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε για την έναρξη του Συνεδρίου. «Η εργατική τάξη να βγάλει τα συμπεράσματά της και να πετάξει από πάνω της τους επικίνδυνους, για τα συμφέροντά της, υποτακτικούς του κεφαλαίου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα» τόνιζε το ΠΑΜΕ.

O προσανατολισμός στην Ευρωπαϊκή Ενωση και η συνταγή της ανταγωνιστικότητας είναι και παραμένει η πεμπτουσία της στρατηγικής της ΓΣΕΕ. Ετσι στο Πρόγραμμα Δράσης που παρουσιάστηκε στο Συνέδριο, ως η βασική πρόταση της πλειοψηφίας θεωρείται ότι «το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα... θα πρέπει να διεκδικήσει την αναθεώρηση των στόχων και του περιεχομένου του Συμφώνου Σταθερότητας...» ενώ όπως προτείνεται «...η παρέμβαση των δημόσιων πολιτικών για έξοδο από την οικονομική κρίση και ύφεση προϋποθέτει τη χρηματοδοτική στήριξη των επιχειρήσεων... με την ενίσχυση της ρευστότητας και την πιστωτική επέκταση των κρατών μελών από την ΕΚΤ...».

Μάλιστα η εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση της ΓΣΕΕ γίνεται υπό το πρίσμα και την έκδηλη ανησυχία της πλειοψηφίας αυτή «...να αποτρέψει την πορεία εξόδου κράτους - μέλους από το ευρώ, συρρίκνωσης ή διάλυσης της Ευρωζώνης...». Για τη ΓΣΕΕ και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα η «αναπτυξιακή επιλογή» είναι «η ανάπτυξη και η μείωση του ελλείμματος και του χρέους διαμέσου της αύξησης της παραγωγικότητας και του ανταγωνιστικού αποπληθωρισμού με ποιότητα, τεχνολογία, καινοτομία και γνώση». Μόνο που η αύξηση της ανταγωνιστικότητας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, προϋποθέτει τη σχετική ή απόλυτη αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και άρα της χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων και όλων των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Διαφορετικά, προειδοποιεί η ΓΣΕΕ, η ελληνική οικονομία θα «περιορίσει τις δυνατότητες αποπληρωμής και βιωσιμότητας του χρέους, επιστροφής στις αγορές και πραγματοποίησης επενδύσεων...».

Να λοιπόν που ο μεγάλος καημός της ΓΣΕΕ είναι η αποπληρωμή του χρέους ως προϋπόθεση επιστροφής στις αγορές. Η διάσωση του καπιταλισμού είναι η μεγάλη της ανησυχία και μόνο μέσα εκεί και στη διαιώνισή του βλέπει η ΓΣΕΕ τη θέση του εργάτη. Μόνο εκεί μέσα βλέπει και την κάποια αναπλήρωση από τις απώλειες που είχε η εργατική τάξη, χωρίς όμως ούτε για ένα λεπτό να αμφισβητείται η εξουσία και η οικονομική ισχύς του κεφαλαίου.