Διημερίδα με θέμα «την έξοδο απ' την κρίση και την πρόκληση της εναλλακτικής πορείας» διοργανώνει χτες και σήμερα στην Αθήνα το Ινστιτούτο Ερευνών και Πολιτικής Στρατηγικής, του Γ. Αρσένη, σε συνεργασία με το Levy Economics Institute, που είχε καλέσει στις ΗΠΑ τον Αλ. Τσίπρα. Σύμφωνα με τους διοργανωτές, σκοπός της διημερίδας είναι «να ανιχνευτεί η δυνατότητα εναλλακτικής ευρωπαϊκής πορείας πέραν της σκληρής λιτότητας» και πώς «θα επιχειρήσουν αυτή την προσέγγιση άνθρωποι που αν και ξεκίνησαν από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες συμμερίζονται πλέον την ανάγκη αλλαγής πορείας». Προς εμπέδωση όλων αυτών, στο χτεσινό «στρογγυλό τραπέζι» μίλησαν ο Γ. Αρσένης, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Levy Δ. Παπαδημητρίου, ο Γ. Δραγασάκης, ο Γ. Βαρουφάκης οικονομολόγος, η Beatriz Talegion, γενική γραμματέας της Διεθνούς Ενωσης νέων σοσιαλιστών (της γνωστής Σοσιαλιστικής Διεθνούς με πρόεδρο τον Γ. Παπανδρέου) και Dani Rodrik απ' το JFK School of Government του Harvard.

Ο Γ. Αρσένης ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι η «συστημική κρίση που μαστίζει την Ευρώπη θα έχει αναπόφευκτα και γεωπολιτικές συνέπειες γι' αυτό δεν μπορούμε να αμελήσουμε το ρόλο μας στη διεθνή σκακιέρα». Θυμίζουμε ότι το ίδιο πάνω κάτω επιχείρημα πρόβαλε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αιτιολογώντας τα πήγαινε - έλα του προέδρου του στην αμερικανική ήπειρο. Την ανάγκη ενίσχυσης του ρόλου της Ελλάδας - δηλαδή της αστικής τάξης - στη διεθνή σκακιέρα και εξεύρεσης συμμάχων - για την αστική τάξη - στην προσπάθεια εξόδου απ' την κρίση. Σε ό,τι αφορά στην κριτική για όσα έχουν ήδη συμβεί, ο Γ. Αρσένης «αναμάσησε» τη γνωστή ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι «η πολιτική μας ηγεσία βρέθηκε ανέτοιμη να σηκώσει το βάρος των διαπραγματεύσεων» και «χάσαμε δύο ευκαιρίες να εξασφαλίσουμε μια στέρεη βάση για έξοδο από την κρίση, θα μπορούσαμε να πετύχουμε μια δέσμη μέτρων ανάλογη μ' αυτήν που εφαρμόστηκε το 1953 για το γερμανικό χρέος και στην οποία βασίστηκε το λεγόμενο γερμανικό θαύμα»! Ανταποδίδει έτσι με τον τρόπο του την πρόταση του Αλ. Τσίπρα στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών να είναι αυτός πρωθυπουργός ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις.

Σαν αυτονόητη ήρθε η επισήμανση του Γ. Δραγασάκη για την ανάγκη «να αναζητήσουμε κοινούς τόπους με κριτήριο τις ανάγκες του σήμερα και αύριο και όχι τις διαφορές ή τις προκαταλήψεις του παρελθόντος»! Οι κοινοί τόποι φαίνεται να έχουν ήδη διαμορφωθεί μεταξύ των προθύμων να ασκήσουν την αστική διαχείριση. Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Levy ήταν λίγο πιο καθαρός ως προς το μείγμα αυτής της διαχείρισης, αν και επεσήμανε το «αγκάθι» που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. Τάχτηκε υπέρ της «επιθετικής αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου», όχι προφανώς για την άρση των αντιλαϊκών μέτρων, αλλά για «να δοθεί νέα ώθηση στην ανάπτυξη», κάτι που χαρακτήρισε σαν τη «μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα», στην οποία «σημαντικό ρόλο πρέπει να παίξει το κράτος». Κι αυτό, γιατί, όπως εξήγησε «η επανεκκίνηση της οικονομίας και της ανάπτυξης από τον ιδιωτικό τομέα χρειάζεται σημαντική συμβολή από μεγάλες επιχειρήσεις και τεράστια κεφάλαια που δεν υπάρχουν στην περίπτωση της Ελλάδας λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από ξένους επενδυτές». Εν ολίγοις, συνέστησε να βάλει το κράτος βαθιά το χέρι στην «τσέπη», χρηματοδοτώντας καπιταλιστικές επενδύσεις, αφού οι καπιταλιστές είναι απρόθυμοι να κινητοποιήσουν τα κεφάλαιά τους.

Ο Γ. Βαρουφάκης, από την πλευρά του, μεταλαμπάδευσε στο ακροατήριο τα «φώτα» του για άμεση χρηματοδότηση των τραπεζών απ' το ESM με παράλληλη μεταβίβαση των μετοχών τους σε αυτό. Για μεταβίβαση ενός μεγάλου κομματιού του χρέους των κρατών - μελών της Ευρωζώνης στην ΕΚΤ η οποία θα το διαχειρίζεται κεντρικά π.χ. με έκδοση ευρωομολόγων. Για ένα πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης που θα το διαχειρίζεται μόνη της η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Και, τέλος, με ...γαλαντομία απέναντι στους λαούς πρότεινε και τη δημιουργία κοινού Ευρωζωνικού συστήματος ελάχιστων συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας. Πρόκειται φυσικά για πρόταση καθιέρωσης, θεσμοθέτησης ελεημοσύνης. Τέλος, η Βeatriz Talegόn των νέων της Σοσιαλιστικής Διεθνούς προέτρεψε «να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό»! Τον καπιταλισμό που ένας προς ένας όσοι απαρτίζουν τη Διεθνή των σοσιαλδημοκρατών υπηρέτησαν μέχρι τέλους. Τον καπιταλισμό που μία προς μία οι προτάσεις που ακούστηκαν στο πλαίσιο των εργασιών της διημερίδας υπηρετούν.