Σάββατο 9 Μάρτη 2013 - 2η έκδοση
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Να μας εμπιστευτούν οι μάζες

Στη θέση 99, αν γινόμασταν λίγο... πολυλογάδες, θα μπορούσε να προστεθεί:

«Τα παραπάνω αποτελούν εγγύηση για την πραγματική, δική μας Σοσιαλιστική Δημοκρατία, που βρίσκεται σε πολύ ανώτερη βαθμίδα από την επίπλαστη, ταξική, που γνωρίσαμε ως τώρα. Το μοναδικό, πιθανότατα, Κόμμα που θα υπάρχει στο Σοσιαλισμό, βρίσκεται σε διαλεκτική επαφή με το Λαό, καθοδηγεί, δεν διατάσσει, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται στα εκλεγμένα όργανα της Λαϊκής Εξουσίας. Η παρουσία του δεν έχει καμιά σχέση με την παρουσία και λειτουργία των κομμάτων που εκφράζουν ταξικά συμφέροντα στην Αστική Δημοκρατία, που αναγκάζεται να ανέχεται και το Κόμμα της πολυάριθμης Εργατικής Τάξης. Οταν το Κόμμα αυτό, πείθοντας τις εργατικές μάζες, πετύχει μαζί τους την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού, αποκτά νέο ιστορικό ρόλο. Αποτελεί την Πρωτοπορία που επιβεβαιώνεται διαρκώς, για την εδραίωση και κτίσιμο της Νέας Κοινωνίας. Αποτελεί και τη Συλλογική Εγγύηση των νέων δημοκρατικών δομών, που λέγονται στα ίσια Δικτατορία του Προλεταριάτου. Που ξεκινούν απ΄ τον πυρήνα της εργατικής κολεκτίβας, εκεί που παράγονται τα αγαθά. Που εγκαθιστούν πραγματικά ελεύθερες εκλογές για όλες τις βαθμίδες, στην πυραμίδα της εξουσίας, σε αντίθεση με την απομονωμένη από τις μάζες εξουσία των αστών. Ο αποκλεισμός των αστικών κομμάτων είναι τόσο λογικός, όσο και η αστική δημοκρατία δεν ανέχεται κόμματα που προτείνουν να γυρίσουμε στο σύστημα των κολίγων, ή στη δουλοκτητική κοινωνία.

Στις νέες σοσιαλιστικές συνθήκες, που οι εκλεγόμενοι διευθυντές και όλα τα στελέχη της πυραμίδας εξουσίας παίρνουν το μισθό του εργάτη, υπάρχουν επιπλέον δύο πρωτόγνωρες παράμετροι του νέου Δημοκρατικού Πολιτισμού:

Πρώτον, χρόνος που περισσεύει και παρότρυνση σε κάθε εργάτη - εργαζόμενο, να συμμετάσχει στη διαχείριση των κοινών.

Δεύτερον, η ένταξη στον οργανισμό που πρωτοπόρα σπρώχνει προς τον υψηλό κοινωνικό στόχο του Κομμουνισμού, στο Κομμουνιστικό Κόμμα, αποτελεί δυνατότητα κάθε εργαζόμενου, με προτίμηση στο δημιουργό των αγαθών, τον εργάτη και με βασική προϋπόθεση (για αποκλεισμό των τυχαίων, αριβιστών κ.λπ.) την επιλογή των δοκιμασμένων πρωτοπόρων εργατών κι αγωνιστών, αυτών που παρουσίασαν σταθερά δείγματα αγωνιστικότητας, πίστης στην Κομμουνιστική Προοπτική, προσφοράς, διάθεσης για θυσία κ.λπ. Και που θα θέλουν να ενταχθούν, χωρίς κανένα υλικό προνόμιο, το αντίθετο, θα τους ζητιέται διαρκώς να προσφέρουν πολύ περισσότερο από τα άλλα μέλη της κοινωνίας».

Αυτή η δομή λειτούργησε, έστω πρωτόλεια και μεγαλούργησε ο Σοσιαλισμός στον αιώνα που πέρασε. Ακόμα και με την ανατροπή του μάς δίδαξε ότι δεν παραβαίνεις ατιμώρητα αυτές τις καινούργιες, βαθιά Ανθρωπιστικές Αρχές. Και γι' αυτό στο ανανεωμένο μας πρόγραμμα υλοποιούμε τις διαπιστώσεις που έβγαλε πιο ανάγλυφα στην επιφάνεια η Ιστορία: Τις οικονομικές διαδικασίες μακριά από το ταξικό συμφέρον της «Αγοράς», την απόλυτη προτεραιότητα του «κεντρικού σχεδιασμού» για την «ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών», τον «εργατικό έλεγχο» κ.λπ.

Εχω και κάποιους προβληματισμούς:

Στη θέση 82, η απαγόρευση μισθωτής εργασίας γίνεται και πριν την «επικράτηση του νέου τρόπου παραγωγής»; Συμβαδίζει με την «εθελοντική προσχώρηση των μικροϊδιοκτητών στο συνεταιρισμό»; Θα είναι απότομη και για τα κομμωτήρια π.χ., ή τους φούρνους, ή τις δεκάδες μορφές επισιτισμού; `Η θα υπάρξουν κάποιες, έστω βραχύχρονες, προσαρμογές, για να μην χαθούν στην αρχή χιλιάδες αγαθά κατακτημένα σήμερα;

Στη θέση 100, η υποχρέωση των μελών του Κόμματος, «να προστατεύουν τα ανώτερα όργανά του από ... οπορτουνιστικές επιλογές», παραμερίζει την περσινή διαπίστωση για το «προβάδισμα της καθοδήγησης»;

Προβληματίζομαι και στα... βαθιά:

Είναι σωστό σήμερα ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο. Στηριγμένοι σ' αυτό οι οπορτουνιστές απεμπολούν την Επανάσταση. Και υπάρχουν πολλές πιθανότητες, όπως φαίνονται τα πράγματα σήμερα, να έχουμε το κάπως κλασικό σχήμα περάσματος στο Σοσιαλισμό: Βαθιά κρίση, πόλεμος, ανικανότητα διοίκησης από τους αστούς, επανάσταση, σαν το 1917.

Πριν όμως την Ανατροπή της αστικής εξουσίας, η Ιστορία έδωσε και θα δώσει κι άλλες, ποικιλόμορφες εξελίξεις (Βιετκόνγκ, FARC, Κούβα, Χιλή, Βενεζουέλα). Που ίσως αποτελέσουν αντικείμενο και στρατηγικής, που, αν είναι λαθεμένη, οδηγεί στην αποτυχία. Μην ξεχνάμε τις προσαρμογές, ευελιξία, αναθεώρηση και στρατηγικής, που έκανε με θαυμαστό τρόπο ο Λένιν το οκτάμηνο πριν την Επανάσταση.

Και εδώ μάλλον μπαίνει πιο ανάγλυφα η ανάγκη για ατσάλινη ενότητα του Κόμματος. Που πρέπει να προετοιμαστείς και γι' αυτήν.

Πότε είναι ατσάλινη η ενότητα του Κόμματος; Οταν είναι φτιαγμένη από κομμουνιστές που δεν εκφράζουν την αντίθετη με τους από πάνω γνώμη τους, μέσα στις καταστατικές διαδικασίες κι αφήνουν ανεμπόδιστη ενδεχόμενη διολίσθηση της καθοδήγησης στον οπορτουνισμό ή τη δημιουργία φραξιών; Οταν εξοστρακίζονται Ζαχαριάδηδες και Μπουλγκάνιν; ΄Η όταν είναι δεμένη διαλεκτικά με τη δημοκρατική επεξεργασία, που καταλήγει σε ακλόνητη απόφαση;

Στα Συνέδρια που αποτελούν κορυφαία εκδήλωση αυτής της διαδικασίας, η αντίθετη γνώμη απ' την πρόταση της Καθοδήγησης και την τελική απόφαση πριν σχηματιστεί, δεν μπορεί να αποτελεί πρόβλημα για την ενότητα. Οι κομμουνιστές στοιχίζονται με την απόφαση. Οχι μόνο γιατί το λέει το Καταστατικό, ούτε μόνο γιατί αγαπούν το Κόμμα. Αλλά γιατί βλέπουν ότι την άποψή τους την εξέτασαν οι πολλοί (βλέπε π.χ. τη θαυμάσια σχετική διαδικασία στο 18οΣυνέδριο) και θεμελίωσαν την τελική απόφαση, αφού σκέφτηκαν και τη γνώμη τους και δεν τους ξέφυγε η πτυχή - προβληματισμός που έθεσαν. Και πρέπει να 'σαι ψωροεγωιστής για να μη σέβεσαι τους συντρόφους σου. Κι αν πιστεύεις ότι είχες δίκιο, η ένταξή σου στο συλλογικό κι η απαραίτητη μετριοφροσύνη, ανατρέπουν τη σιγουριά του εγωιστή. `Η σκέπτεσαι ότι δεν έπεισες, θα τους πείσεις αργότερα. Και γι' αυτό, μάλλον πιο συνειδητά απ' αυτόν που δεν αντιλέγει, εντάσσεσαι πλήρως στη γραμμή που αποφάσισαν οι πολλοί, την υπερασπίζεσαι, την εφαρμόζεις δημιουργικά, δεν «γκώθεις», ή περιμένεις «να δικαιωθείς», αλλά περιμένεις στην ώρα του, αν θα συνεχίσει η ζωή να κρατά ζωντανή την άποψή σου, να την υποστηρίξεις καλύτερα, τότε που θα 'χει δοκιμαστεί η γραμμή που ήταν λαθεμένη και θα το βλέπουν κι άλλοι.

Τα στελέχη πρέπει και στο δημόσιο διάλογο, αν έχουν, να εκφράζουν διαφορετική γνώμη από τις αρχικές θέσεις, σημειακά ή και γενικότερα; Θα αφήνουμε αυτή τη δουλειά να μπερδεύεται σε πέλαγος λαθεμένων θέσεων από παλιά παραμερισμένα στελέχη, που μερικές φορές διερωτιόμαστε πώς τα καταφέραμε και μας ξέφυγαν και φτάσανε εκεί πάνω; Και πώς θα εφαρμόζουμε το παραπάνω απόσπασμα της θέσης 100, αν αποκλείουμε τέτοιες διαδικασίες;

Μα, θα εκμεταλλευτεί ο ταξικός εχθρός τις «διαφωνίες» στο Κόμμα για τη διαβρωτική δουλειά του;

'Η θα αρχίσει να νιώθει ο Λαός, αλλά κι εμείς, το Νέο, επαναστατικό δημοκρατικό μας Πολιτισμό και θα δυναμώσει η εμπιστοσύνη στο Κόμμα μας;


Κώστας Τζατζάνης
ΚΟΒ Α' Διαμερίσματος Πειραιά

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Να μας εμπιστευτούν οι μάζες(2013-03-09 00:00:00.0)
"Παράνομοι" και πραγματικότητα(1997-05-13 00:00:00.0)
300496r.387(1996-05-07 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ