Βέβαια, κάποιοι μπορεί να προστρέξουν και να πουν, ότι τα προαναφερόμενα νούμερα αποτελούν την απόδειξη πως αποδίδει η πολιτική δίωξης του εγκλήματος και οι κάθε λογής εγκληματίες, μικροί - μεγάλοι, βρίσκονται εκεί που ανήκουν, δηλαδή στις φυλακές και όχι ελεύθεροι. Ωστόσο, όπως πάντα, η πραγματικότητα θα αφαιρέσει τους ροζ υαλοπίνακες των «αναλυτών», φανερώνοντας την πιο κυνική και απάνθρωπη διάσταση του αμερικανικού σωφρονιστικού συστήματος. Οι φυλακές ιδιωτικοποιούνται, αφ' ενός γιατί το κράτος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις υπέρογκες δαπάνες και αφ' ετέρου επειδή οι κρατούμενοι αποτελούν το πιο «καλό» εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, και μηδαμινές έως ελάχιστες αποδοχές. Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια λοιπόν. Ενα πολύ προσοδοφόρο και απολύτως ελεγχόμενο κράτος «φυλακισμένων εργατών».