Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο και κυρίως το σχέδιο Προγράμματος πάνε το Κόμμα ένα βήμα μπροστά από άποψη στρατηγικών επεξεργασιών και ετοιμότητας να αντεπεξέλθει στα σύνθετα καθήκοντα που είναι μπροστά. Γι' αυτό συμφωνώ και τις υπερψηφίζω.

Κάθε φορά που το Κόμμα κάνει τέτοια βήματα ωρίμανσης κάποιοι λυσσάνε. Το ίδιο έγινε στο 18ο Συνέδριο, το ίδιο και με το Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας. Και είναι λογικό. Είναι ο ταξικός αντίπαλος, η ελληνική αστική τάξη, που ανησυχεί βλέποντας ότι έχει απέναντί της ένα Κόμμα πραγματικά επαναστατικό που έχει διδαχθεί από λάθη του παρελθόντος και δε σκοπεύει να τα επαναλάβει. Σίγουρα κάτι τέτοιες ώρες οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες θα ζηλεύουν τους Γάλλους «συναδέλφους» τους βλέποντας το Γαλλικό ΚΚ να αποκηρύσσει μέχρι και το σφυροδρέπανο. Είναι διάφοροι που έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να διαλύσουν το ΚΚΕ και δε θα παραιτηθούν ποτέ από αυτό το βρωμερό σκοπό και είναι και κάποιοι που αδυνατούν να ακολουθήσουν τα βήματα που κάνει το Κόμμα και λυγίζουν στην πίεση. Τέτοιες απόψεις εκφράζουν και ορισμένα άρθρα στον προσυνεδριακό διάλογο.

Λένε: «Η ηγεσία του Κόμματος με αντικαταστατικό τρόπο απομακρύνθηκε σταδιακά από το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου»...

Σε ποιο σημείο του το Καταστατικό του Κόμματος απαγορεύει να εμπλουτίζεται το Πρόγραμμα μέσα από Συνέδρια και να ψηφίζεται νέο όταν έχουν μεσολαβήσει 17 χρόνια ραγδαίων εξελίξεων; Μάλιστα, κάποιοι από όσους τα λένε αυτά βγαίνουν και συκοφαντούν ανώνυμα με χυδαίο τρόπο το Κόμμα και την ΚΕ μέσα από γνωστές ιστοσελίδες. Αυτό σε ποιο Καταστατικό το είδαν γραμμένο;

Αλήθεια, σε ποιο ακριβώς από τα βασικά σημεία του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου συμφωνούν όλοι αυτοί; Αφού λέει καθαρά ότι η επερχόμενη επανάσταση είναι σοσιαλιστική με βάση το χαρακτήρα της εποχής και δε μιλά για κανένα ενδιάμεσο στάδιο, σαν αυτά που εκείνοι ονειρεύονται.

Πιάνονται από μία διατύπωση για ένα ενδεχόμενο «κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων» στο έδαφος του καπιταλισμού και της δίνουν το περιεχόμενο που θα ήθελαν οι ίδιοι να έχει. Το Πρόγραμμα δε μιλούσε ούτε για επιδίωξη του Κόμματος, ούτε για συμμετοχή του σε αυτή την κυβέρνηση, πολύ περισσότερο δεν μιλούσε για συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ (ή κάποιο ρεύμα του) και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Μα ούτε εμείς λέμε κάτι τέτοιο», απαντούν. Γιατί τότε κάνανε αυτή τη διατύπωση σημαία την περίοδο των εκλογών και της διερευνητικής εντολής που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τυχαίο ήταν ότι την ίδια διατύπωση επικαλέστηκε και ο Τσίπρας σε συνέντευξη Τύπου εκείνες τις μέρες; Ας μιλήσουν λοιπόν ανοιχτά. Και ακόμα, ας φέρουν ένα (1) παράδειγμα τέτοιας κυβέρνησης που έπεισε το λαό για την ανάγκη της επαναστατικής πάλης και δεν οδήγησε σε εφησυχασμό και κοινοβουλευτικές αυταπάτες με καταστροφικά αποτελέσματα. Παραδείγματα για το αντίθετο υπάρχουν πολλά (Χιλή, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Βενεζουέλα κλπ).

Στο σχέδιο Προγράμματος σωστά απαλείφεται αυτή η αναφορά, καθώς έδινε λαβή για παρερμηνείες, ενώ και σαν ενδεχόμενο είναι απίθανο. Η αστική τάξη δε θα επιτρέψει τέτοια πράγματα, εκτός αν είναι βέβαιη ότι δε θα μπει σε κίνδυνο η εξουσία της. Το Πρόγραμμα του Κόμματος αφορά το στρατηγικό του σκοπό που είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση και όχι απίθανα ή επικίνδυνα ενδεχόμενα.

Λένε: «Είναι λάθος που αλλάζουμε την εκτίμηση για τη θέση της Ελλάδας και από εξαρτημένη την κάνουμε ενδιάμεση»...

Η επεξεργασία για τη θέση της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, ο χαρακτηρισμός των σχέσεων ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες ως «σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης» και όχι απλώς «εξάρτησης» είναι μεγάλης σημασίας για τον καθορισμό της στρατηγικής μας. Δεν πρόκειται για απλές αλλαγές διατύπωσης, ούτε για διαφωνία στην... κατάταξη. Οπότε ας πουν ποιο είναι αυτό που πραγματικά τους καίει.

Τι εννοούν όταν λένε ότι η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστική χώρα; Γιατί δε λένε καθαρά ότι πιστεύουν στη συμμαχία με το «πατριωτικό» τμήμα της αστικής τάξης για μια «αντιιμπεριαλιστική - πατριωτική κυβέρνηση», που θα αντιστοιχεί σε ένα σκαλοπάτι ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία; Δεν το λένε γιατί ξέρουν καλά ότι η θεωρία των σταδίων έχει καταδικαστεί, καθώς στοίχισε ακριβά στο Κόμμα τον προηγούμενο αιώνα και συνεχίζει να στοιχίζει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Ας το πάρουν απόφαση: Το ΚΚΕ δε φτιάχτηκε γι' αυτά. Δε θα κάνει προγραμματικό του στόχο κάτι που δεν υπάρχει (και πάλι, ας φέρουν έστω ένα ιστορικό παράδειγμα τέτοιου ενδιάμεσου σταδίου), δε θα παραιτηθεί από την πάλη για τη μόνη πραγματική προοπτική, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Λένε: «Δεν ασχολούμαστε με τα καθημερινά προβλήματα και βάζουμε ως προϋπόθεση κοινής δράσης τη συμφωνία με το σοσιαλισμό»...

Στην Ελλάδα είμαστε μόλις 11 εκατ. νοματαίοι και γνωριζόμαστε καλά. Οι εργαζόμενοι ξέρουν ποιοι είναι δίπλα τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν απολύσεις, μειώσεις μισθών, διακοπές ρεύματος, χαράτσια κλπ και ποιοι τους καλούν να κινηθούν... δικαστικά, και πίσω από την πλάτη τους υπογράφουν μειώσεις. Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ βρέθηκαν και βρίσκονται δίπλα στους χαλυβουργούς, στους ξενοδοχοϋπάλληλους, στους ναυτεργάτες, στους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, στους αγρότες. Από όλο αυτόν τον κόσμο δε ζητήσαμε ποτέ πιστοποιητικά. Αλλοι μιλάνε για ίδρυση «αριστερών συνδικάτων» (καθόλου σεχταριστικό).

Γιατί τα λένε τότε αυτά; Και πάλι, άλλο είναι αυτό που εννοούν. Θέλουν να πούμε και εμείς ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει με τη Δευτέρα Παρουσία και μέχρι τότε να παλεύουμε για να εξανθρωπίσουμε τον καπιταλισμό, κατά προτίμηση από κυβερνητικά πόστα. Οταν μιλάνε για κοινή δράση και ζητούν να ρίξουμε τις απαιτήσεις, δεν εννοούν την κοινή δράση με τους εργαζόμενους και τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας. Εννοούν συνεργασία σε επίπεδο κορυφών, με το βλέμμα καρφωμένο στις κάλπες, με κόμματα και γκρούπες που προέκυψαν από διασπάσεις του ΚΚΕ, όταν απέτυχαν να το διαλύσουν. Τι καλό έχει να περιμένει ο εργαζόμενος από μια τέτοια συμμαχία; Γι' αυτό υπερτονίζουν ότι «το ΑΑΔΜ ήταν κοινωνικοπολιτική συμμαχία, ενώ η Λαϊκή Συμμαχία μόνο κοινωνική». Το ζητούμενο για τα μέλη του ΚΚΕ είναι να διαφυλάσσεται ο αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας και κατεύθυνση πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας. Να κατανοείται από όλο και περισσότερους η ανάγκη διεκδίκησης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Αυτό σημαίνει για εμάς πολιτικοποίηση.

Το Κόμμα μας έχει αποδείξει ότι αντέχει στην πίεση και αυτή του η στάση θα αποδώσει καρπούς. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι τα χρόνια που έρχονται θα ισοδυναμούν με δεκαετίες στην κλίμακα της ιστορικής εξέλιξης. Με τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου θα είμαστε πιο έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτά για τα οποία οργανωθήκαμε.