Θα ήθελα να σταθώ στα εξής όσον αφορά τις Θέσεις της ΚΕ:

Α. Για τη Λαϊκή Συμμαχία: Η αντικατάσταση του όρου ΑΑΔΜ που έχει υιοθετήσει το Κόμμα μας από το 15ο Συνέδριο με τον όρο Λαϊκή Συμμαχία πιστεύω δεν πρέπει να κατανοηθεί ούτε ως μια απλή αλλαγή της ορολογίας (ώστε να μην μπορούν να μας στριμώξουν π.χ. οι οπορτουνιστές κάνοντας λάστιχο το «αντιιμπεριαλιστικό», εξισώνοντας τον ιμπεριαλισμό με την επεκτατική πολιτική, διαχωρίζοντας την πολιτική από την οικονομία) ούτε όμως ότι μέχρι τώρα το ΚΚΕ δεν τα έλεγε καλά, το πρόγραμμα έπαιρνε διόρθωση και ήρθε η ώρα να διορθωθεί. Το Σχέδιο Προγράμματος συνολικά έρχεται να αποτυπώσει την ωρίμανση και την εξέλιξη του Κόμματός μας από το '95 μέχρι σήμερα, συμπυκνώνει τη συλλογική πείρα που έχουμε 18 χρόνια τώρα συλλέξει, ενσωματώνει την πείρα από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα και απαντάει ζητήματα που τα έλυσε και η ίδια η ζωή. Επομένως, δεν αλλάζει απλά μια ορολογία. Μπαίνει το κύριο, πού κεντράρουμε, πού στοχεύουμε. Για Λαϊκή Συμμαχία, συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων δηλαδή, με κύριο στοιχείο την ενότητα της εργατικής τάξης πρώτα απ' όλα και τη συμπόρευση που πρέπει αυτή να έχει με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά ενάντια στον κοινό εχθρό, τα μονοπώλια που αποτελούν το «αφεντικό» και τον κύριο διαχειριστή του καπιταλισμού. Το σχέδιο προγράμματος έρχεται ως απόλυτα συνεπής συνέχεια του Προγράμματός μας και των επεξεργασιών του Κόμματος από το 15ο Συνέδριο ως και το 18ο.

Παίρνουμε υπόψη την πείρα, δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Η δουλειά με το ΠΑΜΕ, 14 χρόνια τώρα, τα βήματα που μετράνε οι υπόλοιπες αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις, μας δίνουν και πείρα και τη βάση στην οποία θα πατήσουμε. Ζητήματα προς λύση φυσικά υπάρχουν, δεν εξωραΐζουμε καταστάσεις (κάναμε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη το 2010 για τη δουλειά στην εργατική τάξη και οι Θέσεις προαναγγέλλουν Ευρεία Ολομέλεια για τον έλεγχο της δουλειάς αυτής αλλά και πραγματοποίηση Πανελλαδικών Συνδιασκέψεων για τη δράση στη νεολαία και για τη δουλειά στους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους). Μπήκαν όμως βάσεις για χειραφέτηση από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, για δυνατότητα έκφρασης αγωνιστικών διαθέσεων, για απάντηση στη μοιρολατρία. Συγκροτήθηκε διακριτός Αντιμονοπωλιακός Πόλος στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Ομως, πέρα από την πλούσια πείρα που υπάρχει χρειάζεται και φροντίδα (και συλλογική από τις ΚΟΒ και ατομική από κάθε κομμουνιστή) στο μαζικό χώρο, για δουλειά και πρωτοβουλίες ώστε να ξεφεύγει η δράση μας από τη ρουτίνα, τον πρακτικισμό, τη συνήθεια σε δουλειά παλαιότερων εποχών, από τα οποία δεν έχουμε ακόμα ξεφύγει.

Επανέρχομαι λοιπόν και λέω ότι ο όρος Λαϊκή Συμμαχία εκφράζει καλύτερα το στόχο για Κοινωνική Συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, με στόχο αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό. Ξεμπερδεύουμε με κάποιες συγχύσεις που μπορεί να δημιουργούσε ο όρος ΑΑΔΜ, με περιθώρια αντίληψης για μεταβατικό στάδιο μεταξύ καπιταλισμού - σοσιαλισμού και ας ξεκαθαρίζει το Πρόγραμμα το αντίθετο (Θα μπορούσε κάποιος, π.χ., να πει ότι αν έρθει η επαναστατική κατάσταση και δεν έχει φτιαχτεί Μέτωπο με τέτοια χαρακτηριστικά, δεν υπάρχουν οι όροι για να γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση). Ξεκάθαρο λοιπόν για μένα ότι οι κομμουνιστές παλεύουμε καθημερινά για τη Συμμαχία αυτή, όχι για να συγκροτηθεί κάποια στιγμή ένα σχήμα - μπλοκ με εργάτες - αγρότες - αυτοαπασχολούμενους που θα το πούμε Λαϊκή Συμμαχία. Αλλά για να παίρνει κάθε μέρα ζωή αυτή η συμμαχία. Να παίρνει σάρκα και οστά καθημερινά η συγκέντρωση λαϊκών δυνάμεων που στις κατάλληλες συνθήκες (επαναστατική κατάσταση) θα μπορέσει να συγκροτηθεί σε επαναστατικό μέτωπο με μπροστάρη την εργατιά και να γκρεμίσει την αστική τάξη από την εξουσία και αυτή να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης. Είναι ζήτημα εξαιρετικής σημασίας σε τι βαθμό θα έχει προχωρήσει ακριβώς αυτή η λαϊκή συμμαχία όταν έρθει η επαναστατική κατάσταση. Θα παίξει ρόλο στο αν θα νικήσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της ή η αστική τάξη. Φαίνεται πόσο σημαντική είναι η δουλειά μας σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Β. Θέλω να σταθώ στη σαφή, εκλαϊκευτική και επιστημονική κατ' εμέ διατύπωση για τις σχέσεις εξάρτησης που αναπτύσσονται μεταξύ των χωρών στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την ανισότιμη δηλαδή αλληλεξάρτηση μεταξύ αυτών, ανισοτιμία που καθορίζεται βάσει της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης που υπάρχει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτή η ανάλυση βοηθάει καίρια στο να ξετυλιχτεί στο λαό το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, συμβάλλει στην κατανόηση του πώς δένονται οικονομία - πολιτική, εξηγούνται συμπεριφορές εθνικών αστικών τάξεων (και κόντρες κομματιών της εθνικής αστικής τάξης), ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αστικών κομμάτων που εκφράζουν το ένα ή το άλλο κομμάτι της εθνικής αστικής τάξης, το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Η ανάλυση αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με τις θέσεις του Λένιν για το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Δίνει πλήρη επιστημονική και αποστομωτική απάντηση στις αναλύσεις τόσο οπορτουνιστών όσο και αντιδραστικών για τις αναλύσεις περί κατοχής, υποτέλειας της ελληνικής αστικής τάξης, ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε καπιταλισμό, η Ελλάδα αποτελεί προτεκτοράτο, αποικία κ.λπ.

Γ. Για το ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου και τη στάση των κομμουνιστών: Οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που διευρύνονται από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, το γεγονός πως δεν έχει γίνει ακόμα η απαραίτητη καταστροφή κεφαλαίου για να επέλθει ανάκαμψη, η εξέταση της κατάστασης στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή είναι στοιχεία που οδηγούν το Κόμμα μας στην εκτίμηση ότι υπάρχει ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης στην περιοχή μας με συμμετοχή και της Ελλάδας.

Οπως ξεκάθαρα το έβαζε ο Λένιν, καθήκον του προλεταριάτου είναι η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο ταξικό για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αυτό θα είναι και το καθήκον των κομμουνιστών στην Ελλάδα σε τέτοια περίπτωση, «το Κόμμα να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να συνδεθεί με τον αγώνα για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας» (Θέση 76). Καθώς «η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι αναπόσπαστη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου» (Θέση 72). Αυτά ισχύουν είτε ο πόλεμος είναι επιθετικός είτε αμυντικός.

Το δίκαιο ή το άδικο ενός πολέμου δεν κρίνεται από το αν είναι αμυντικός ή επιθετικός, αλλά από ποια τάξη τον διεξάγει και για ποιο σκοπό. Πόλεμος που γίνεται για μοίρασμα κερδών, αγορών, εδαφών είναι πόλεμος ιμπεριαλιστικός και ενάντια στα συμφέροντα των λαών, όλων των χωρών που εμπλέκονται. Και των επιτιθέμενων και των αμυνόμενων. Μπαίνει λοιπόν το καθήκον στους κομμουνιστές να είμαστε έτοιμοι και να προετοιμάζουμε το εργατικό - λαϊκό κίνημα από τώρα για μια τέτοια περίπτωση, γιατί πολύ πιθανόν σε τέτοια περίπτωση να προκύψουν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όπως εξάλλου εκτιμάμε ότι είχαν προκύψει και το '44.