Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα οι παρεμβάσεις από τα αστικά κόμματα και το ΣΥΡΙΖΑ για την παρουσίαση προτάσεων που σχετίζονται με τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος και των θεσμών του, όπως το Σύνταγμα, το Κοινοβούλιο και άλλα. Η πρεμούρα τους δεν είναι τυχαία. Η συζήτηση διεξάγεται παράλληλα με τη συνολική αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν μπορεί πλέον να παίξει αποτελεσματικά το ρόλο του στη χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων, προκειμένου να περνάνε μέτρα υπέρ της πλουτοκρατίας και να υπηρετούνται οι σύγχρονες ανάγκες της. Την ώρα που το αστικό σύστημα και οι θεσμοί του απαξιώνονται στα μάτια περισσότερων λαϊκών ανθρώπων, τα κόμματα της συγκυβέρνησης και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να απλώσουν δίχτυ προστασίας στην ίδια την αστική τάξη, η οποία ασκεί την εξουσία σε βάρος των εργαζόμενων και του λαού μέσα από το κράτος και τους άλλους θεσμούς του αστικού συστήματος. Ολοι εν χορώ λένε πως το πολιτικό σύστημα πρέπει να αλλάξει, να εκσυγχρονιστεί και πως αυτό ευθύνεται για την κρίση. Αρα, λένε, αν γίνουν μερεμέτια στους θεσμούς και αναμορφωθεί το πολιτικό σύστημα, η κρίση θα ξεπεραστεί και ο λαός θα ευημερήσει. Θέλουν να κρύψουν ότι αυτό που σάπισε ανεπιστρεπτί είναι η ίδια η αστική εξουσία, που πρέπει να την ξεπατώσει ο λαός για να δει χαΐρι. Και πως όσες αλλαγές κι αν γίνουν στους θεσμούς και στο Σύνταγμα, ο ρόλος και η αποστολή τους θα παραμένει ίδια: Να διασφαλίσουν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που αυτή συνεπάγεται. Να θωρακίσουν δηλαδή την εξουσία μιας δράκας καπιταλιστών πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αποκαλυπτικός για όλα αυτά ήταν ο Αλ. Τσίπρας σε ομιλία που έκανε την περασμένη βδομάδα στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ «για τις αλλαγές στο κράτος, στο πολιτικό σύστημα και το σύνταγμα». Τι είπε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ; Μεταξύ άλλων, ότι η «κρίση της πολιτικής» συνίσταται στην «υποχώρηση της πολιτικής έναντι της οικονομίας», κρύβοντας ότι αυτά τα δύο αποτελούν αδιαχώριστες όψεις της δικτατορίας της αστικής τάξης. Διαμαρτυρήθηκε ότι σήμερα «η πολιτική και η δημοκρατία υποχώρησαν» και αντέταξε στη «θεσμική αποδόμηση» ένα «πρόγραμμα δημοκρατικής αναγέννησης των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών (...) μια νέα θεσμική πολιτειακή οργάνωση» και «μια ριζική δημοκρατική ανασυγκρότηση στις δομές του πολιτικού συστήματος», που όπως ισχυρίστηκε, είναι ικανά να ανακόψουν «τη διαρκή επέκταση των ορίων εξουσίας της οικονομικής ιδιωτικής εξουσίας», ακόμα και να επιβάλουν «τη δημοκρατία στους χώρους εργασίας», όπου οργιάζει η εργοδοτική τρομοκρατία, ακριβώς επειδή η προστασία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής είναι ακρογωνιαίος λίθος κάθε αστικού Συντάγματος! Είπε ακόμα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «θα αποτελέσει αλλαγή καθεστώτος», μια «νέα μεταπολίτευση» που θα κριθεί από την ικανότητα «να αντικαταστήσουμε το παλιό και το σάπιο, όλες αυτές τις αποτυχημένες και διάτρητες δομές του πολιτικού μας συστήματος, με νέες υγιείς, σταθερές και αποτελεσματικές». Τι λέει επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι δε φταίει η εξουσία των μονοπωλίων για τα βάσανα του λαού, αλλά η στρεβλή λειτουργία των θεσμών του αστικού κράτους, η διαπλοκή ανάμεσα στην πολιτική και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, την οποία προσπαθεί να παρουσιάσει σαν παθογένεια του συστήματος, ενώ είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού.

Αρα, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, μια αλλαγή στους θεσμούς και μια πιο διακριτή λειτουργία του κράτους σε σχέση με τους επιχειρηματίες, μπορεί να διασφαλίσει τη «δημοκρατία», την οποία παρουσιάζει αταξικά, για να κρύψει ότι στον καπιταλισμό ταυτίζεται με τη δικτατορία των μονοπωλίων. Πώς θα γίνει αυτή η αλλαγή, την οποία μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σαν κοσμογονία; Αν ο λαός τον εκλέξει κυβέρνηση! Αρκεί δηλαδή η ψήφος κάθε τέσσερα χρόνια και ορισμένα μερεμέτια στους θεσμούς - τα οποία επιδιώκει πρώτα απ' όλα η ίδια η αστική τάξη, ή μερίδες της που θέλουν το πάνω χέρι -, για να ζήσει ο λαός καλύτερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποθεώνει τις αυταπάτες ότι ο λαός μπορεί να ευημερήσει στον καπιταλισμό και ότι μπορεί να εναποθέσει στο Κοινοβούλιο τις δίκαιες προσδοκίες για αλλαγές προς όφελός του. Στην πραγματικότητα, συμμετέχει και μάλιστα πρωταγωνιστικά στη θωράκιση της εξουσίας των μονοπωλίων, την οποία άλλωστε ζητάει να διαχειριστεί από αναβαθμισμένη θέση. Καμιά αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει προς όφελος του λαού, όσες παρεμβάσεις κι αν υπάρξουν στο Σύνταγμα και τους θεσμούς του αστικού κράτους. Αντίθετα, όσο περιορίζονται τα περιθώρια της αστικής τάξης να ελιχθεί απέναντι στην κλιμακούμενη λαϊκή δυασαρέσκεια, τόσο πιο αντιδραστικοί θα γίνονται οι θεσμοί, τόσο θα αποκαλύπτεται ο αντιλαϊκός και κατασταλτικός τους ρόλος, η κατ' επίφαση κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ανατροπή υπέρ του λαού σημαίνει να γκρεμίσει ο ίδιος τους αστούς από την εξουσία. Να πάρει στα χέρια του τα εργοστάσια και τα άλλα μέσα παραγωγής, να οικοδομήσει κράτος και θεσμούς που θα υπηρετούν τη δική του λαογέννητη εξουσία.