Αν καλούμουν να ψηφίσω, θα υπερψήφιζα τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο. Θα υπερψήφιζα τις θέσεις κάθε κόμματος που έχει σαν στρατηγικό στόχο του την «κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση» (θέση 73). Οι θέσεις αυτές σηματοδοτούν την στροφή του κόμματος ένα κλικ αριστερά. Κίνηση επιβεβλημένη που συνοδεύεται με ορθές εκτιμήσεις για τις διεθνείς εξελίξεις, τη δομική παγκόσμια κρίση που σηματοδοτεί τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, την επαναστατική διέξοδο προς όφελος του λαού. Ωστόσο, η μετεξέλιξη αυτή είναι ανολοκλήρωτη, εσωστρεφής, χωρίς να συνοδεύεται από την απαιτούμενη ποιοτική στροφή. Συγκεκριμένα, το κόμμα είναι μέσο πάλης και όχι αυτοσκοπός. Δεν ανήκει στα μέλη και στα στελέχη του αλλά στην εργατική τάξη. Δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν διαχρονικό θεματοφύλακα καθαρότητας εφόσον κάτι τέτοιο συνιστά αντιδιαλεκτική θέση θρησκευτικής υφής, αλλά σαν εργαλείο απελευθέρωσης και ταξικής χειραφέτησης. Για μια μερίδα συντρόφων που απομακρυνθήκαμε την περίοδο 89-91, από ένα διαφορετικό κόμμα το οποίο θλιβερά ανέφερε ότι « ..δεν είναι επαναστατική συνέπεια η μονότονη επανάληψη γενικών αντιιμπεριαλιστικών συνθημάτων (...) ότι πρέπει να προωθούνται πολιτικές για τη συμβίωση στο κοινό ευρωπαϊκό σπίτι (...) ότι δεν πρέπει να υποτιμάται η πάλη για μεταρρυθμίσεις και ότι η δημοκρατία αποτελεί όχι μόνο μέσο αλλά και σκοπό του σοσιαλισμού!!...» (Απόφ. ΚΕ Δεκέμβρης 1989), οι σημερινές θέσεις αποτελούν δικαίωση.

Οπως αναφέρεται στις θέσεις, το ΚΚΕ δρα στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Πώς συνοψίζεται αυτή η δράση με βάση την εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος; Με το Ενιαίο μέτωπο πάλης και το Μεταβατικό πρόγραμμα. Η λαϊκή συμμαχία όπως αναλύεται στις θέσεις, δεν απαντά πειστικά στην αντικατάσταση του Ενιαίου αντικαπιταλιστικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, (Ιμπεριαλισμό φυσικά θεωρούμε τον μονοπωλιακό καπιταλισμό) και περιορίζεται αυθαίρετα, από τις θέσεις αλλά και από απαράδεκτες δηλώσεις, στις δορυφορικές δυνάμεις του κόμματος. Το μεταβατικό πρόγραμμα ακυρώνεται σαν έννοια. Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε ότι σαν μεταβατικό πρόγραμμα δεν εννοούμε τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θεωρεί σαν συμπύκνωση ενός τέτοιου προγράμματος τη διαγραφή του χρέους, το ζήτημα της κρατικοποίησης των τραπεζών ή τον εργατικό έλεγχο που μάλιστα σύμφωνα με συνιστώσες της μπορούμε να τον επιβάλλουμε σαν δυνατότητα στις σημερινές συνθήκες, ως προς το ύψος των αμοιβών και του τι θα παραχθεί σε κάθε επιχείρηση δημόσια ή ιδιωτική!! Σαν Μεταβατικό πρόγραμμα που οφείλει να προωθήσει το κόμμα σήμερα, τέτοιο που να απαντά στο επαναστατικό ζητούμενο της εποχής και να συνδέει διαλεκτικά το σήμερα με το επαναστατικό αύριο, πρέπει να είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ. Ετσι συγκεντρώνεις δυνάμεις ενάντια στη στρατηγική επιλογή των τελευταίων δεκαετιών της άρχουσας τάξης, διαμορφώνεις ταξικές συνειδήσεις, αμφισβητείς την εξουσία της. Με κορωνίδα το παραπάνω συνδυάζονται οι οικονομικές και άλλες διεκδικήσεις και συγκρούσεις της εργατικής τάξης ώστε να γίνει ξεκάθαρο ότι «αν αυτή θέλει να ζήσει, ο καπιταλισμός πρέπει να πεθάνει».

Επιγραμματικά αναφέρω τέλος, τέσσερα σημεία στα οποία πρέπει να σταθεί αυτοκριτικά το σώμα του συνεδρίου:

1. Η έννοια της αριστεράς στη χώρα μας είναι συνυφασμένη με βασανιστήρια, εξορίες, φυλακίσεις και ατέλειωτες ηρωικές πράξεις. Δεν τη χαρίζουμε σε κανέναν με την αιτιολογία ότι εμείς είμαστε κομμουνιστές. Τιμάμε την Αριστερά και τους αγώνες της σ' αυτό τον τόπο.

2. Η έννοια του αριστερού πολιτισμού ήταν πάντα μέσα στην υπόσταση του κομμουνιστικού κόμματος. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να χαρακτηρίζεις «ρετάλι της ταξικής πάλης» τον μεγαλύτερο ίσως σήμερα παγκοσμίως εν ζωή, μαρξιστή φιλόσοφο στο τομέα διαλεκτικής της φύσης, τον Ευτύχη Μπιτσάκη, έστω κι αν διαφωνείς πολιτικά. Δεν μπορεί σήμερα για μια απλή ανταλλαγή απόψεων με συντρόφους άλλων πολιτικών χώρων να κυνηγάμε τις ...παρουσιάσεις βιβλίων.

3. Στα οικονομικά του κόμματος (θέση 57), πέρα από τα αυτονόητα που αναφέρονται, δε γίνεται καμία κριτική αναφορά στο γεγονός ότι η δύσκολη σημερινή κατάσταση που έχει σαν αποτέλεσμα τις αναγκαίες επώδυνες απολύσεις και την καθυστέρηση πληρωμής εργαζομένων, οφείλεται και στην υπερδιόγκωση τα προηγούμενα χρόνια του κύκλου εργασιών επιχειρήσεων του κόμματος.

4. Οι αριστερές «πατάτες». Σωρεία από ανακοινώσεις και ατάκες που ενώ επί της ουσίας έχουν δίκιο, με τη τελική διατύπωση μένει μια εικόνα διαφορετική. Που δημιουργούν άσκημες εντυπώσεις και καταναλώνουν δυνάμεις. Τέτοιες είναι, για παράδειγμα, δηλώσεις όπως «καταστροφική η λύση έξω από το ευρώ» ή «στη δική μας επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι» και φυσικά η περιβόητη ανακοίνωση για τα δίκτυα διανομής εκτός μεσαζόντων.

Το συνέδριο χωρίς εσωστρέφεια, με επαναστατική διαύγεια οφείλει να καθορίσει την τακτική και τη στρατηγική του κόμματος. Η αλήθεια είναι επαναστατική. Πρέπει να δοθεί ώθηση στη σκέψη της κομμουνιστικής αριστεράς. Πρέπει να πάψει η αριστερά συνολικά να αποτελεί μια μειοψηφική «σέχτα» στην κοινωνία. Να εφορμήσει στη μάχη για την κομμουνιστική προοπτική.