ΤΟ ΝΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: «Οταν σχεδόν ο ένας στους τρεις εργαζόμενους είναι άνεργος - για να μη μιλήσουμε για τους νέους όπου η κατάσταση είναι πέραν πάσης λογικής - είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας στενεύουν απελπιστικά (...) Δεν είναι μόνο ότι σταθερά, από μήνα σε μήνα, καταγράφεται αύξηση της ανεργίας, είναι και ότι δεν διαγράφεται καμιά ελπίδα αντιστροφής της κατάστασης (...) Ανάπτυξη στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται καν. Αντιθέτως όλο και περισσότερες επιχειρήσεις συρρικνώνονται, ή αναγκάζονται να βάλουν λουκέτο αφού και η χρηματοδότηση της οικονομίας διαρκώς περιορίζεται και οι καταναλωτικές δυνατότητες της κοινωνίας ελαχιστοποιούνται (...) Το σκηνικό αυτό (...) αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της πολιτικής σταθερότητας» (στο ΒΗΜΑ).

ΖΗΤΑΝΕ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ: «Καμία κοινωνία δεν μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή και την ισορροπία της με ποσοστό ανεργίας που πλησιάζει το 30% στον γενικό πληθυσμό και ακόμη μεγαλύτερο στους νέους. Ο μόνος τρόπος, όμως, για να βρεθούν δουλειές για τους ανέργους είναι οι νέες επενδύσεις και η σταθεροποίηση της πραγματικής οικονομίας. Το κράτος, η κοινωνία, τα Μέσα Ενημέρωσης πρέπει να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν εχθρικά κάθε επένδυση ως ύποπτη και το κέρδος ως κάτι κακό» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ: «Το πρόβλημα είναι ότι ένα μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης πιστεύει πως η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς πόνο (...) Είναι σαν την ανώδυνη γέννα: ένας μύθος. Η γέννηση της νέας Ελλάδας θα είναι οδυνηρή. Και πρέπει όλοι μαζί να βρούμε έναν τρόπο να ελαχιστοποιήσουμε τον πόνο. Η έλλειψη ευαισθησίας από πλευράς της Ευρώπης ενισχύει την έμφυτη τάση της Ελλάδας να ρίχνει την ευθύνη στους άλλους και να παρουσιάζει τον εαυτό της ως θύμα (...) Η έννοια της ευθύνης ήταν ανέκαθεν ξένη προς την Ελλάδα. Ο Ελληνας θέλει σχολεία, θέλει νοσοκομεία, αλλά το κράτος είναι για σας πάντα οι "άλλοι". Αυτό που χρειάζεστε, λοιπόν, είναι μια πολιτιστική επανάσταση με σύνθημα "το κράτος είμαστε κι εμείς"» (ο Κον Μπεντίτ / τα ΝΕΑ).