Η αστική τάξη δεν αφήνει μέρα να περάσει χωρίς να φροντίσει να μας θυμίσει ποιες είναι οι επιλογές της, σε τι πρέπει να προσαρμοστούμε. Προχτές μας πρόσφεραν τον Μέργο με την ανακοίνωση για τη νέα μείωση στον κατώτερο μισθό, παράλληλα με την προβολή κάποιου Μαζάουερ, που τον έφεραν να μας πει ότι το μέλλον είναι η διαχειριστική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Χτες, παράλληλα με τον Λοβέρδο, που δήλωσε ότι η ναζιστική Χρυσή Αυγή είναι ό,τι πιο αυθεντικό γέννησε το λαϊκό κίνημα, μας παρουσίασαν και κάποιον Ζακ Αταλί, οικονομολόγο που φιλοξενήθηκε σε αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής. Αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, είναι αντικομμουνιστής και δείχνει το φασισμό - έκφραση της εξουσίας των καπιταλιστών - σαν μπαμπούλα για να τον ταυτίσει με τον κομμουνισμό και τελικά να προβάλει ως λύση τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Η αστική τάξη δικαίως αναγνωρίζει και σ' αυτόν έναν εκλεκτό της.

Το γεγονός ότι κάτι τέτοιους τύπους τους αναγνωρίζουν ως διανοούμενους και οι «αριστεροί» είναι μια ακόμα απόδειξη για το ως πού μπορεί να φτάσει η εκπόρνευση όσων όχι μόνο έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο με τα συμφέροντα των εργατών - στο όνομα των οποίων χτίζουν καριέρες - αλλά και επιδιώκουν να πλασάρουν την αντεπαναστατική πλατφόρμα ως πρόοδο. Στον καιρό που η δικτατορία των μονοπωλίων τσακίζει, πληθαίνουν αυτοί που πλασάρουν έναν τζούφιο «αντιφασισμό» ως πρόοδο, ως ιστορικά αναγκαίο πολιτικό μέτωπο, στο οποίο χωρούν άπαντες όσοι δέχονται ότι ο καπιταλισμός μπορεί να υπάρξει και ως δημοκρατικός. Να το πούμε χύμα: Πληθαίνουν αυτοί που καλούν την εργατική τάξη να αφοπλιστεί στο όνομα της προόδου του «καπιταλισμού με δημοκρατία».

Τι είναι προοδευτικό στην κάθε εποχή είναι μετρήσιμο. Σήμερα, εποχή βαθιάς σαπίλας του καπιταλισμού, σήμερα, εποχή απογείωσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, προοδευτικό μπορεί να 'ναι μόνο ό,τι εξοπλίζει τον εργάτη να γίνει αυτεξούσιος σαν τάξη απέναντι σε τάξη. Ο,τι εξοπλίζει τον εργάτη τόσο κι έτσι που να γίνει ικανός για τη μεγάλη ανατροπή. Ο,τι, δηλαδή, φροντίζει η λενινιστική σκέψη και πράξη για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας να γίνει πλατιά κτήμα των εργατών, να γίνει ικανότητα ανατροπής, ικανότητα χτισίματος μιας νέας κοινωνίας. Αυτήν την εγγύηση υπογράφουν σήμερα οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Γι' αυτό και με ταξικό ένστικτο πάμπολλες από τις εισφορές των εργατών για την και οικονομική ενίσχυση του Κόμματος συνοδεύονται από το στίχο «έστειλα στο Κόμμα δέκα μάρκα ακόμα...».

Ο νοών νοείτω καθώς ξεδιπλώνεται πλάι μας μια από τις πλέον αισχρές επιθέσεις στο όραμα των εργατών, τον κομμουνισμό, με στοχοπροσηλωμένο χτύπημα στον φορέα αυτού του οράματος, στο Κόμμα των εργατών, το ΚΚΕ.

Δεν θα περάσουν!

Το βεβαιώνουν «αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους...».

Επιστρέφοντας στα καθημερινά μας: Δεν είναι κοροϊδία όσα συμβαίνουν στην Υγεία και την Πρόνοια. Οταν από ένα τμήμα παροχών του ΕΟΠΥΥ απολύεις τους υπαλλήλους, εκτός από το γεγονός ότι παίζεις με τις ζωές των ανθρώπων, προετοιμάζεις το κλίμα να πέσει σαν ώριμο φρούτο η ολοκληρωτική παράδοση του τομέα στα χέρια των ιδιωτών. Οταν κατεβάζουν ρολά τα Κέντρα Υγείας δεν είναι κοροϊδία. Σπρώχνεις πελάτες στον ιδιωτικό τομέα. Οταν κλείνεις μια δημόσια νοσοκομειακή μονάδα δεν είναι εμπαιγμός. Είναι αποστολή πελατών στα μονοπώλια του κλάδου.

Δεν ξαφνιάζει η χρήση αιχμηρών εκφράσεων σε άρθρο στην «Καθημερινή», όπου με πληρότητα περιγράφεται η σύγχρονη βαρβαρότητα - σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, την χαρακτηρίζει. Ακόμα και στις καλύτερες των οικογενειών είναι ορατό ότι το πρόγραμμα εξόντωσης των εργατών δεν πρόκειται να υλοποιηθεί χωρίς να πέσουνε κορμιά. Κι όταν το αίμα γίνεται ποταμός δεν ξεχωρίζει φιλάνθρωπους και μη. Τους παίρνει όλους παραμάζωμα. Ετσι, ορισμένοι φροντίζουν έγκαιρα να πιάσουν τα ψηλά στις όχθες, ενώ την ίδια ώρα σε άλλες στήλες της εφημερίδας των αστών αυτή η πολιτική που οδηγεί στη βαρβαρότητα χαρακτηρίζεται μονόδρομος. Κρατάμε την ομολογία τους, την μετατρέπουμε σε οργανωμένη πάλη, δεν συγχωρούμε κανέναν.

Σ' ένα σχολείο προχτές μπήκαν οι αστυνόμοι και συνέλαβαν έναν μαθητή χωρίς καν να ενημερώσουν τους δασκάλους του. Οπως έγινε γνωστό μετά, ο μαθητής είχε αρπάξει ένα κινητό από συμμαθητή του - ο μπαμπάς του οποίου θεώρησε καλό να κάνει μήνυση στον «κλέφτη». Η συνέχεια είναι ο με συνοπτικές διαδικασίες εγκλεισμός του μαθητή στο αναμορφωτήριο. Για να μάθει ότι ισχυρότερη όλων αξία είναι η ατομική ιδιοκτησία. Ο κίνδυνος να βγει ξεσκολισμένος λωποδύτης από κει μέσα ουδόλως ενδιαφέρει όσους πήραν την απόφαση να εφαρμόσουν τη «μηδενική ανοχή» σ' έναν μαθητή. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να αποδείξουν στον εφοπλιστή - δωρητή των επίπλων στη μονάδα αναμόρφωσης ότι τα φράγκα του πιάνουν τόπο, ότι οι Αγιάννηδες θα πατάσσονται.

Εξω από τις στήλες του αστικού Τύπου, μακριά από αυτά που πιάνουν οι κεραίες των δημοσιογράφων του, η ζωή των αγωνιζόμενων εργατών τραβάει μπροστά. Δεκάδες κινητοποιήσεις καθημερινά στις γειτονιές από τις λαϊκές επιτροπές, δεκάδες συγκεντρώσεις και συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς από τα ταξικά σωματεία, διαμορφώνουν μιαν άλλη πραγματικότητα, αυτήν που μόνο μέσα από τις σελίδες των μέσων προπαγάνδας του ΚΚΕ παρουσιάζεται.

Εδώ είμαστε: Να αξιοποιήσουμε τα «έστειλα στο Κόμμα δέκα μάρκα ακόμα» για να κάνουμε τον εφιάλτη της αστικής τάξης πραγματικότητα. Εχει ιστορία αυτός ο τόπος στην υπεράσπιση του ΚΚΕ, στην ενίσχυση της ταξικής προοπτικής.