Αγαπητοί σύντροφοι, μελέτησα με προσοχή τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματός μας. Εγώ προσωπικά θέλω να σταθώ σ' ένα μεγάλο ζήτημα, αυτό της τέχνης, του πολιτισμού, γνωρίζοντας ότι το Κόμμα πάντα έδινε την πρέπουσα σημασία σ' αυτό.

Να αναλύσω λοιπόν το σκεπτικό μου.

Το να έχει ένα σπίτι, τη σωματική σου φροντίδα, το να τρως, να τεκνοποιείς κ.λπ., είναι πραγματικά καθαρές, ανθρώπινες λειτουργίες. Γίνονται όμως κτηνώδεις στην αφαίρεση που τις χωρίζει από την υπόλοιπη σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας και τις μετατρέπει σε μοναδικούς και τελικούς σκοπούς. Ως γνωστόν, ο άνθρωπος ξεχώρισε απ' τα άλλα έμβια όντα με την εργασία του, που τον κατέστησε κυρίαρχο σαν είδος στις σχέσεις με το περιβάλλον του. Σαν ανώτερο ον που είναι, αρχίζει σιγά - σιγά να περιεργάζεται και τον ίδιο του τον εαυτό, να τον διαμορφώνει πρακτικά και σκόπιμα. Αποκτά έτσι αισθητική συνείδηση. Με τη βίαιη επιβολή της ατομικής ιδιοκτησίας του δυνατότερου στην κοινωνική παραγωγή, περνάμε και στη συσσώρευση όλων των αισθητικών αξιών, της ομορφιάς, σε λίγους, αφήνοντας την ασχήμια και τα βάσανα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Ετσι αρχίζει μια μάχη ζωής που, περνώντας από διάφορα στάδια μέχρι τις μέρες μας «σφραγίζει» ανταγωνιστικά, ταξικά, όλες τις εκφράσεις της ζωής μας, φυσικά και τις ιδέες μας για την Τέχνη.

Στη σελίδα 28, παράγραφος 35, τονίζεται η ανάγκη αξιοποίησης επιστημόνων και καλλιτεχνών μελών του Κόμματος ώστε να θέσουν τη δημιουργία τους, στην υπηρεσία της εργατικής τάξης. Συμφωνώ απόλυτα. Ας θυμηθούμε σ' αυτό το σημείο τα λόγια του ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΙ: «Επιστήμη και Τέχνη κάνουν την ίδια δουλειά με διαφορετικές μορφές και φέρνουν το ίδιο αποτέλεσμα».

Η Τέχνη πρέπει να εκφράζει τα πραγματικά ενδιαφέροντα, τις πραγματικές αισθητικές ανάγκες, πρώτα απ' όλα της Εργατικής Τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να είναι οδηγός για την πρακτική κοινωνική διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων.

Χρέος της, να διαμορφώνει τους μαχητές της Εργατικής Τάξης, έτσι ώστε να «ανέβουν» ένα σκαλοπάτι παραπάνω, αποκτώντας όλοι αισθητική σκέψη, ολόπλευρα αναπτυγμένη ατομική προσωπικότητα και να εναντιωθούν στην τυπική, μονόπλευρη, αλλοτριωμένη συμμετοχή στην κοινωνία. Να δουν το πραγματικό νόημα της ζωής.

Να έρθω τώρα στην ΠΟΙΗΣΗ, την κορυφή όλων των τεχνών. Πολύ σωστά, ο μεγάλος μας δάσκαλος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ αναφέρει: «Η πολυμερέστερη και πληρέστερη απ' όλες τις τέχνες, είναι η ποίηση, η ολοκλήρωση των μορφών της τέχνης». Επίσης ο μεγάλος Σοβιετικός Συγγραφέας ΚΥΡΙΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ ΣΙΜΟΝΟΦ (τιμημένος με 4 βραβεία ΣΤΑΛΙΝ και 1 βραβείο ΛΕΝΙΝ): «Τίποτε δεν αξίζει όσο η ποίηση και κανένας τίτλος δεν είναι πιο άξιος απ' τον τίτλο του ποιητή». Ας μην ξεχνάμε και τον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ: «Η ποίηση σπουδαιότερον και φιλοσοφικότερον εστί της Ιστορίας».

Στην εποχή μας όμως, εποχή μεγάλων ταξικών αντιθέσεων, εποχή καταπάτησης των ανθρώπινων αξιών, εποχή που χαρακτηρίζεται από κρίση λογικής και ηθικής, έχει θέση η ποίηση; Και απαντώ: Πάντα είχε, έχει και θα έχει. Την ποίηση την έχει ανάγκη η κοινωνία. Οσο χρήσιμο και ζωτικό είναι το οξυγόνο για τον άνθρωπο, άλλο τόσο αναγκαία είναι και η ποίηση για την ανάσα της ψυχής του. Είναι η πιο παρήγορη και πιστή συντροφιά του λαού, στους τίμιους και δίκαιους αγώνες του. Και αυτή την αλήθεια την γνώριζαν καλά όλοι οι αγωνιστές ποιητές, π.χ. Ρίτσος, Βάρναλης, Χικμέτ, Νερούντα, Μπρεχτ κ.ά. Ο ίδιος ο σ. ΣΤΑΛΙΝ μας λέει: «Ο αληθινός ποιητής, λογοτέχνης, είναι ο ψυχοπλάστης, δάσκαλος και παιδαγωγός. Είναι ο μηχανικός των ψυχών».

Χρέος των συντρόφων ποιητών - καλλιτεχνών είναι να υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια το ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ. Είναι η τέχνη που μελετά το παρελθόν, ερευνά με προσοχή το παρόν, για ν' ανοίξει πιο πλατιά στον αποδέκτη τους ορίζοντες, να του δείξει το δρόμο προς το μέλλον. Αντλεί τις δυνάμεις του απ' την ίδια τη ζωή. Είναι εκείνη η τέχνη που συνδέεται με τη δράση, εξοπλισμένη με τη ρεαλιστική ιδέα της πλήρους και ολόπλευρης απολύτρωσης της ανθρωπότητας, την ιδέα του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.

Χρέος μας λοιπόν, με τον προοδευτικό κοινωνικό πολιτικό μας λόγο, να εκπέμψουμε μηνύματα οραμάτων ελπίδας και αγώνα.

Ενα παράδειγμα απ' την ποίησή μου:

ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Κοκκίνισαν πια τα κουρασμένα πέλαγα.

Κατακόκκινα τ' ατέλειωτα τραγούδια.

Ορθια τα δένδρα στέκουν.

Η πλάτη γυρισμένη στο άγριο μπουρίνι.

Σε τούτο το λιθόστρωτο μονάχα κυπαρίσσια.

Στέρεψαν τα μολυβένια σύννεφα.

Φύλακες σιδερόφρακτοι, φρουρούνε τους αγρούς.

Το λυκόφως φωτίζει στοργικά τα ροζιασμένα χέρια.

Επαψαν του πόνου οι κραυγές.

Τα νεκροσέντονα ξεφτίσαν.

Τον κρύο ιδρώτα του εχθρού θωρούν.

Της ίριδας τα χρώματα, μ' έκσταση το κόκκινο αγναντεύουν.

Το φυσικό της θάνατο η γάγγραινα βιώνει.

Και οι ζυμωμένες με πίστη μέρες,

ραίνουν με ροδοπέταλα,

αυτούς που μείναν αειπάρθενοι,

στης προϊστορίας το τρομερό μπουρίνι.

Μακριά απ' τους κομμουνιστές δημιουργούς το γνωστό «η τέχνη για την τέχνη». Μεγάλη προσοχή στους αστούς διανοούμενους. Για να υπερασπιστούν την τάξη τους, θα καταφεύγουν σε διάφορα σοφίσματα.

Οπλισμένοι με τη μάθηση, πρέπει ν' αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να κλείσει μέσα του όλες τις χαρές και όλες τις λύπες του καιρού μας. Να νιώσουμε το μεγαλείο της θυσίας για τα ιδανικά μας. Να είμαστε δέκτες και πομποί.

Να βρισκόμαστε πάντα, όπου δίνεται μια μάχη για την αλήθεια, στο πρώτο χαράκωμα. Η ζωή των καλλιτεχνών δεν μπορεί να είναι η ζωή των ονείρων, αλλά ο αγώνας για τη ζωή του ανθρώπου που παράγει τ' αγαθά και παλεύει για καλύτερη ζωή, έχοντας δίπλα του, τον στρατευμένο καλλιτέχνη. «Ενας Μέγας Θεός υπάρχει, ο Ανθρωπος. Με το έργο μας αυτόν να υπηρετούμε όσο μπορούμε» ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ.

Να θυμηθούμε και τα λόγια του ΛΕΝΙΝ απ' το περίφημο άρθρο του «ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ» (1905). Στο άρθρο αυτό συνοψίζονται οι σημαντικότερες πολιτικές υποδείξεις του απάνω στο θέμα αυτό: «... είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη ευρύτητα στις προσωπικές πρωτοβουλίες, στις ατομικές τάσεις, στη σκέψη και στη φαντασία, τόσο για τη μορφή, όσο και για το περιεχόμενο».

Το Κόμμα οφείλει «να δείχνει την πιο μεγάλη διακριτικότητα, προσοχή και υπομονή μπροστά σ' όλους τους λογοτεχνικούς σχηματισμούς».

«Καμμία ομάδα ή σχολή και κανένα λογοτεχνικό κίνημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ενεργεί στο όνομα του Κόμματος (Απόφαση ΚΕ - 18 Ιουνίου 1925 - για την πολιτική απάνω στα ζητήματα της λογοτεχνίας).

Κυρίως να μην έχουμε κατά νου, δάφνες και βραβεία παρά μόνο το ύψιστο χρέος μας απέναντι στο λαό, «τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο» ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Γιατί: «Κάθε τέχνη έξω απ' το λαό,

είναι περίσσια πολυτέλεια» Φ. ΓΚ. ΛΟΡΚΑ.

Γιατί: «Σκοπός της λογοτεχνίας, είναι

η απόλυτη και τίμια αλήθεια» ΑΝΤΟΝ. ΤΣΕΧΟΦ.

Γιατί: «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που

ζει και πεθαίνει για ένα μεγάλο ιδανικό» ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ.

Ορθιοι, λοιπόν, όλοι οι σύντροφοι καλλιτέχνες, στο μετερίζι του αγώνα. Να βροντοφωνάξουμε με το έργο μας, στον εχθρό:

«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

μήτε για μια στιγμή,

μήδ' όσο στην κακομοιριά

λυγάει το κυπαρίσσι

Εχουμε τη ζωή πολύ,

πάρα πολύ αγαπήσει» ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ.

Και κλείνω την τοποθέτησή μου με ένα μεγάλο ευχαριστώ.