Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου συμπυκνώνουν την πείρα του Κόμματος απ' όλη τη δουλειά μας το προηγούμενο διάστημα. Παρακαταθήκη αποτελεί για το Κόμμα η απόφαση για το Σοσιαλισμό (18ο Συνέδριο) η επεξεργασία και έκδοση του Β' τόμου της Ιστορίας του Κόμματος (1949 - 1968), η απόφαση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η άρνησή μας έστω και αν μας στοίχισε εκλογικά να συμμετάσχουμε σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.

Σημαντική ήταν η συμβολή του Κόμματος στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, στην επεξεργασία των συνθημάτων και των στόχων πάλης, στο συντονισμό της δράσης ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ και των Λαϊκών Επιτροπών. Παρά τις καθυστερήσεις και την πλειοψηφία στο κίνημα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και των οπορτουνιστικών δυνάμεων που καλλιεργούν την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό, το κίνημα στην Ελλάδα αναδείχτηκε κορυφαίο σε ευρωπαϊκό επίπεδο χάριν της αναντικατάστατης συμβολής του Κόμματος. Ασχετα αν παραμένει ακόμα αναντίστοιχο της επίθεσης που δέχεται.

Αγώνας σταθμός που συνέβαλε αποφασιστικά το Κόμμα ήταν ο 9μηνος ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών. Ενας αγώνας που δέχτηκε τη λυσσαλέα επίθεση της αστικής τάξης με αποκορύφωμα την εισβολή των ΜΑΤ για τη λήξη της απεργίας. Παράλληλα ξεσκεπάστηκε ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος χαρακτήριζε τον αγώνα των εργατών για να μην τους εξαθλιώσει ο Μάνεσης σαν τυφλή σύγκρουση και σαν αγώνα αδιέξοδο (δημ. «Αυγή») αποδεικνύοντας τον υπονομευτικό ρόλο του οπορτουνισμού. Μπορεί ο αγώνας των χαλυβουργών να μην είχε οικονομικό αποτέλεσμα όμως αποτελεί αγώνα - κεφάλαιο για κάθε εργαζόμενο, καθώς ανέδειξε μια σειρά από ζητήματα όπως τι κίνημα χρειαζόμαστε, με τι προσανατολισμό, ώστε να αντιμετωπιστεί σε αυτές τις συνθήκες (οικονομικής κρίσης) η ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ο αγώνας των χαλυβουργών ανέδειξε την τεράστια σημασία της ταξικής αλληλεγγύης, ανέδειξε ότι σε συνθήκες κρίσης πρέπει να έχεις συντονισμένο κίνημα με βάσεις στους χώρους δουλειάς, με στόχο όχι μόνο οικονομίστικο, αλλά και με προοπτική την ανατροπή της αστικής τάξης (μια χούφτα εκμεταλλευτές), την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής (επιχειρήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ.), την αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ.) και τη Λαϊκή Εξουσία μία εξουσία των εκμεταλλευομένων (δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού) απέναντι στους εκμεταλλευτές (αυτούς που θησαυρίζουν πίνοντας το αίμα μας). Τέτοιοι αγώνες συμβάλλουν ώστε η εργατική τάξη να αποκτήσει ταξική συνείδηση.

Σημαντικό καθήκον που μπαίνει μέσα από τις Θέσεις είναι να αυξηθούν οι βιομηχανικοί εργάτες στο Κόμμα και οι ΚΟΒ σε μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας καθώς παρουσιάζεται σημαντική καθυστέρηση. Οι δυσκολίες που συναντάμε είναι ότι σε μια σειρά από χώρους βρισκόμαστε απ' έξω, η πλειοψηφία των εργαζομένων παραμένει ασυνδικάλιστη και οι υποκειμενικές μας αδυναμίες, όπως το να συνδέουμε τη συνδικαλιστική με την κομματική δουλειά και οικοδόμηση. Η πείρα που υπάρχει μας δείχνει ότι στους χώρους που λειτουργούμε με σχέδιο έχοντας σταθερή παρουσία με επιμονή και οργάνωση συσκέψεων αλλά και με άλλες πρωτοβουλίες όπως περιοδείες γεννιούνται δυνατότητες παρά τις δυσκολίες. Ενώ όταν η παρουσία μας είναι περιστασιακή και μόνο πάνω στις εξελίξεις το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αναπαράγουμε τις δυσκολίες. Ακόμα σωστά μπαίνει σαν κατεύθυνση η καλύτερη και πιο προσανατολισμένη δουλειά μας στους χώρους της μαθητείας (ΟΑΕΔ) όπου εκεί προετοιμάζεται η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Εμείς οργανώσαμε κομματική ομάδα ώστε μαζί με ένα σχέδιο αυτοτελούς παρέμβασης των ΚΟΒ να οργανώσουμε τη δουλειά μας και να συγκεντρώνουμε την πείρα ανά τακτά διαστήματα. Παράλληλα κάναμε προσπάθειες να συνδέσουμε τη δουλειά αυτή και με τα συνδικάτα, ώστε να απασχολεί τα ΔΣ σε σταθερή βάση, με σχέδιο. Οι κυριότερες δυσκολίες που συναντάμε είναι ότι σε αυτούς τους χώρους δρουν και άλλες δυνάμεις, οργανωμένα και ανοργάνωτα, όπως Χρυσή Αυγή και διάφορα γκρουπούσκουλα που δηλητηριάζουν το μυαλό των μαθητών. Ομως δυσκολίες αντιμετωπίζουμε και λόγω της αποσπασματικότητάς μας στη δουλειά, στην περιστασιακή δράση μας και στη δυσκολία μας να πάρουμε πρωτοβουλίες ώστε να ανοίξουμε ζητήματα που απασχολούν τη νεολαία.

Οσον αφορά το σχέδιο Προγράμματος αποτυπώνεται πιο ολοκληρωμένα η στρατηγική του Κόμματος, δείχνει την ικανότητα του Κόμματος να αναλύει σωστά την εποχή ως εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό, αναλύοντας καλύτερα την πρόταση συμμαχίας με τις κοινωνικές δυνάμεις και τη Λαϊκή Εξουσία. Το σχέδιο Προγράμματος δείχνει καθαρά το δρόμο που πρέπει να βαδίσει η εργατική τάξη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σε αντιπαράθεση με τις ξοφλημένες από την ίδια τη ζωή θεωρίες του οπορτουνισμού.

Στο Καταστατικό ενσωματώνεται η πείρα και οι επεξεργασίες που έκανε το Κόμμα τα προηγούμενα χρόνια με σκοπό να συμβάλει στη βελτίωση της εσωκομματικής λειτουργίας και στην προετοιμασία του Κόμματος να δρα σε όλες τις συνθήκες χωρίς να χάνει τα χαρακτηριστικά του, δηλαδή να είναι επαναστατικό Κόμμα ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ. Γι΄αυτό επιτίθενται οι οπορτουνιστές, θέλουν το ΚΚΕ να είναι κόμμα ενσωμάτωσης, κόμμα που θα σέρνεται σε «αριστερές» κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, κόμμα με τάσεις. Γι' αυτό ουρλιάζουν για δήθεν μείωση της εσωκομματικής δημοκρατίας και έλλειψη εμπιστοσύνης της ηγεσίας απέναντι στα στελέχη και τα μέλη, πάντα ο οπορτουνισμός όταν έκανε επίθεση στο Κόμμα διαχώριζε την ηγεσία με τη βάση και ο σκοπός του ήταν να απολέσει το Κόμμα τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του.

ΖΗΤΩ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ!

Να μετρήσουμε βήματα στην υλοποίηση των στόχων μας!