Γράφει η εφημερίδα «6 Μέρες» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου: «Κάποιες ελπίδες για ανάκαμψη (σ.σ. του ΚΚΕ), οι οποίες διαφάνηκαν μετά τα γεγονότα με τα στελέχη του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας, διαψεύστηκαν γρήγορα λόγω της κατάληξης που είχε η απεργία των ναυτεργατών. Ελέγχοντας μόνο ένα σωματείο, αυτό των μηχανικών, ο Περισσός δεν μπορούσε μόνος του να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα. Επρεπε να το κάνει μαζί με την ΠΝΟ και κάπου εκεί ξεκινούν τα προβλήματα του Περισσού. Την ίδια ώρα, οι σκληροί του κόμματος, οι ομάδες κρούσεις, οι οποίες θα έβγαιναν στο λιμάνι και θα κρατούσαν τους καταπέλτες ανεβασμένους, είναι φορτωμένοι με ένα σωρό δικαστικές αποφάσεις ο καθένας, ενώ τα οικονομικά του κόμματος δεν επιτρέπουν τη στήριξή τους. Με μια κυβέρνηση αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα, οι επιλογές της ηγεσίας ήταν περιορισμένες. 'Η θα έδινε τη μάχη μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα προχωρούσε σε "μάζεμα", πράγμα που τελικά και έπραξε»... Η «ανάλυση» της εφημερίδας την εκθέτει και την αποκαλύπτει, για την πρόθεσή της να συκοφαντήσει τον μεγαλειώδη αγώνα των ναυτεργατών, να δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ στην ανάπτυξη και την ολόπλευρη στήριξη αγώνων όπως αυτοί που έγιναν, γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται στο λιμάνι και αλλού. Είναι φανερό ότι ο συντάκτης αγνοεί ακόμα και τους συσχετισμούς στην ΠΝΟ, γεγονός που τον εκθέτει διπλά απέναντι στους αναγνώστες της εφημερίδας για τη σκοπιμότητα που υπηρετεί το δημοσίευμα.

Την απόφαση για την κήρυξη ενός απεργιακού αγώνα, την οργάνωση και την πορεία του ανάλογα με τις εξελίξεις, δεν την παίρνει το ΚΚΕ. Την παίρνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από τα συνδικάτα τους. Μέσα εκεί παρεμβαίνουν και οι κομμουνιστές, μαζί με άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές. Η συμβολή των ταξικών δυνάμεων στην ανάπτυξη του ναυτεργατικού κινήματος, αναγνωρίζεται πλατιά από τους εργάτες της θάλασσας, όπως και η αλληλεγγύη που δίνει το ΚΚΕ στους αγώνες τους. Σαν αποτέλεσμα, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς και το αντιδημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας της ΠΝΟ, οι ναυτεργάτες έχουν δώσει ηρωικές μάχες απέναντι στους εφοπλιστές και το κράτος τους. Παρά τις τέσσερις επιστρατεύσεις από το 2002, έχουν απεργήσει 31 φορές και οι αγώνες τους αυτοί έχουν καθυστερήσει μέτρα που σε άλλες χώρες έχουν γίνει καθεστώς σε βάρος των εργατών της θάλασσας. Ολα αυτά ενοχλούν την κυβέρνηση και το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Φαίνεται όμως ότι ενοχλούν και τη μερίδα εκείνη του αστικού Τύπου που φοράει φιλεργατικό προσωπείο, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει με ψέματα και εντυπώσεις τους εργατικούς αγώνες, ιδιαίτερα το ταξικό κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία. Πολύ περισσότερο που εμμέσως πλην σαφώς, συνεργεί στην αντίληψη οτι οι κινητοποιήσεις δε γίνονται επειδή η αντεργατική πολιτική οδηγεί την εργατική τάξη στα τάρταρα, αλλά επειδή το λέει το ΚΚΕ. Και ταυτόχρονα πασχίζει να περάσει την αντίληψη που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ για το κίνημα, το λεγόμενο «αριστερό συνδικαλιστικό κίνημα», δαιρώντας τους εργαζόμενους. Γι'αυτό αναφέρει οτι «ή το ΚΚΕ θα έδινε τη μάχη μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ ή θα τα μάζευε». Μόνο που το ΚΚΕ δε διαιρεί τους εργαζόμενους, το αντίθετο, παλεύει για τη μέγιστη δυνατή ενότητα δράσης τους σε ταξική κατεύθυνση, σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ που θέλει «αριστερό κίνημα. στήριξης της δικής του πολιτικής για τη διαχείριση του συστήματος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Οι κομμουνιστές παλεύουν ώστε τα συνδικάτα να οργανώνονται ενάντια στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Το ΚΚΕ δεν υποτάσσει τη δράση και τη στρατηγική του στα εκλογικά ποσοστά και στον ανταγωνισμό για τις υπουργικές καρέκλες, όπως κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις που πριμοδοτεί η εφημερίδα «6 Μέρες». Αν νομίζουν ότι με δημοσιεύματα όπως αυτό θα κάμψουν το φρόνημα των ναυτεργατών και θα πλήξουν τους δεσμούς αίματος με το ΚΚΕ, είναι βαθιά γελασμένοι.