Τετάρτη 6 Φλεβάρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 21
ΝΕΟΛΑΙΑ
Ο φασισμός και η «αντιφασιστική επιτροπή»

Οι δυνάμεις των Παρεμβάσεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δυνάμεων εξωκοινοβουλευτικών στο χώρο της εκπαίδευσης δημιούργησαν στη Θεσσαλονίκη «αντιφασιστική επιτροπή».

Πιστεύουμε ότι η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι καθήκον κάθε εργαζόμενου, εκπαιδευτικού, φοιτητή, μαθητή, κάθε σωματείου να κατανοήσει την αιτία που τον γεννά, τη ρίζα που τον θρέφει για να μπορεί να τον παλέψει στη ρίζα του. Αυτή η πάλη δεν είναι μια επετειακή πάλη, δηλαδή κατά καιρούς μια ομιλία, συναυλία ή μια αντιφασιστική ταινία, αλλά καθημερινή πάλη ενταγμένη στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στους χώρους δουλειάς, στη διδασκαλία για την αντικειμενική θεώρηση της Ιστορίας στο σχολείο, στην πάλη για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι. Γιατί όσο δυναμώνει το εργατικό κίνημα και οι αξίες που αυτό φέρει μέσα του (ταξική αλληλεγγύη, όχι στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, όχι στους φυλετικούς διαχωρισμούς, όχι στο ρατσισμό κ.ά.) τόσο θα δυσκολεύονται να δηλητηριάζουν την εργατική τάξη και τα παιδιά της με τις φασιστικές ιδέες. Τόσο ο φόβος δεν θα είναι εύκολο να περνάει.

Ο φασισμός πρώτο στόχο έχει το εργατικό κίνημα και την πρωτοπορία του και θα ήταν ανιστόρητη στάση και προδοσία για το μέλλον του εργατικού κινήματος οι εργαζόμενοι να μην ασχολούνται με το φασισμό.

Η «αντιφασιστική επιτροπή» παίρνει πρωτοβουλίες που αντιμετωπίζουν το φασισμό από τη σκοπιά της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού (γιατί τέτοιες δυνάμεις κυρίως τη συγκροτούν). Η σοσιαλδημοκρατία στην Ιστορία χτύπησε ανελέητα το εργατικό κίνημα και έτσι αντικειμενικά άνοιγε το δρόμο στο φασισμό που εμπόδιο στην άνοδό του πάντα ήταν το εργατικό κίνημα. Ενώ ο οπορτουνισμός πρωτοστατούσε στο συμβιβασμό.

Η σοσιαλδημοκρατία ομνύει στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και επενδύει στην αυταπάτη του ανθρωπινότερου καπιταλισμού. Ομως, επειδή ο καπιταλισμός είναι η μήτρα του φασισμού η σοσιαλδημοκρατική γραμμή καταλήγει να τον συντηρεί, γιατί υπερασπίζεται τη μήτρα που τον γεννάει, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Στη «δημοκρατία της Βαϊμάρης» και σε μια σειρά άλλες χώρες, οι σοσιαλδημοκράτες πρωτοστάτησαν στο τσάκισμα του εργατικού κινήματος και των επαναστατικών δυνάμεων. Ετσι αντικειμενικά έστρωναν το δρόμο στο φασισμό.

Αν σπρώξεις κάποιον στον γκρεμό είτε το κάνεις συνειδητά, είτε από λάθος το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Στην πολιτική, όταν χτυπάς το εργατικό κίνημα ο φασισμός έρχεται πιο κοντά είτε το ήθελες είτε όχι.

Πρόσφατο παράδειγμα σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης αντιμετώπισης του φασισμού είναι η συμμετοχή αυτής της «αντιφασιστικής επιτροπής» στην αντιφασιστική συναυλία στις 19 Γενάρη στο Σύνταγμα, όπου στο ανοιχτό κάλεσμα των φορέων διαβάζουμε και το «Σύλλογο Ελεύθερων Συρίων». Τις δυνάμεις που καλούν για εισβολή του ΝΑΤΟ στη Συρία, για την νέα Μ. Ανατολή και τη νέα Συριακή ΝΑΤΟική δημοκρατία που θέλουν να εγκαθιδρύσουν. Θυμίζουμε τις φυλακές Αμπου-Γκράιμπ, το Γκουαντάναμο που συνοδεύει αυτές τις ΝΑΤΟικές δημοκρατίες.

Αυτή είναι μια ουσιαστική πάλη ενάντια στο φασισμό; Μήπως είναι απλώς ένα λάθος, μια σύμπτωση; Ούτε λάθος, ούτε σύμπτωση είναι. Είναι συνειδητή πράξη που ορίζει το φασισμό σαν ξεκομμένο δήθεν φαινόμενο από το ίδιο το σύστημα.

Είναι άλλο πράγμα να θεωρείς ότι ο λαός της Συρίας πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του και να οικοδομήσει το δικό του κοινωνικό σύστημα με δικαιώματα και ελευθερίες στους εργαζόμενους, στις γυναίκες κ.λπ. και άλλο να συμμαχείς με φίλους του ΝΑΤΟ και μάλιστα στο όνομα της αντιφασιστικής δράσης.

Αποδεικνύεται ότι η πάλη ενάντια στο φασισμό δεν είναι απλά αντιφασιστική ρητορεία. Οτι αρκεί κάθε άνθρωπος που αισθάνεται δημοκράτης να δηλώνει την αντίθεσή του στο φασισμό και να δημιουργείται αντιφασιστικό κίνημα.

Θυμίζουμε ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το σύνθημα που κυριάρχησε παγκόσμια ήταν «Ποτέ πια φασισμός ποτέ πια πόλεμος». Τι έγινε όμως και σε λίγα χρόνια; Αναπτύχθηκαν μια σειρά φασιστικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στην Ελλάδα 1967, στην Τουρκία, στην Ν. Ασία κ.λπ.;

Ο φασισμός δε γεννιέται έξω από το σύστημα της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού, αλλά μέσα του. Τον χρειάζονται τα μονοπώλια που ελέγχουν την παραγωγή γι' αυτό και τον στηρίζουν και κάθε φορά που δυσκολεύονται τον χρησιμοποιούν, για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα που υψώνει το ανάστημά του.

Τη χούντα στην Ελλάδα τη δημιούργησε η αστική τάξη με τους Αμερικανούς, γιατί το σύστημα είχε περιέλθει σε αδιέξοδο από τις ενδοαστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις που εκφράζονταν με συνεχείς αλλαγές κυβερνήσεων. Τη Μεταξική Δικτατορία τη χαιρέτισαν όλα τα αστικά κόμματα της εποχής.

Τη δεκαετία του 1930, οι αστικές τάξεις 16 χωρών της Ευρώπης στήριξαν φασιστικά καθεστώτα σαν απάντηση στην καπιταλιστική κρίση του 1929, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα κινήματα που αναπτύσσονταν.

Ο Χίτλερ στηρίχτηκε από τους βιομήχανους της Γερμανίας που του παρέδωσαν την εξουσία πριν τις εκλογές του 1933.

Η σημερινή άνοδος της Χρυσής Αυγής στηρίχθηκε μέσα από κανάλια του συστήματος, μέσα από internet, από διάφορους μηχανισμούς, πατώντας πάνω σε υπόστρωμα (συνείδηση λαϊκών στρωμάτων) που δουλευόταν χρόνια πριν. Η συνείδηση αυτή ετοιμαζόταν:

  • Από τη στάση κομμάτων που καλλιέργησαν το ρατσισμό, τη βία ενάντια στους φτωχούς και εξαθλιωμένους.
  • Από την ίδια τη στάση της συγκυβέρνησης που, σε αίτημα της Χρυσής Αυγής, να δώσει στοιχεία για τα μεταναστόπουλα στους παιδικούς σταθμούς σπεύδει να ανταποκριθεί, δείχνοντας ότι της είναι χρήσιμο εργαλείο να υπάρχει για να μπορεί να αναπτύσσει τη θεωρία των «άκρων» στην προσπάθειά της να χτυπήσει το ταξικό κίνημα.
  • Βοηθήθηκε από την προεκλογική φρενίτιδα που δημιούργησαν με τα στρατόπεδα μεταναστών, με τα συνεχή ρεπορτάζ ότι αιτία της κρίσης είναι οι μετανάστες που κλέβουν τον πλούτο της χώρας και όχι το κεφάλαιο. Οτι τα εγκλήματα είναι βασικά των μεταναστών. Μιλούσαν για «ανακατάληψη της πόλης» που υποτίθεται είχαν καταλάβει οι μετανάστες.
  • Στηρίχθηκε από συμπεριφορές όπως του ΠΑΣΟΚ που υποδεχόταν τον Καρατζαφέρη, ο οποίος απέδιδε τιμές στο σπίτι του Μεταξά. Στην προσπάθεια να διεμβολίσουν τον «δεξιό» χώρο άνοιγαν χώρο στον Καρατζαφέρη με τις γνωστές ιδέες του διδαγμένοι από το γαλλικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που ενίσχυε το κόμμα του Λεπέν για να κερδίζει πιο εύκολα τη «Δεξιά» της Γαλλίας.
  • ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τα βιβλία στα σχολεία άνοιγαν το δρόμο στο να εξωραΐζεται ο φασισμός στη νέα γενιά. Παρουσιάζονται μια σειρά ιστορικές ανακρίβειες. Ο φασιστικός Αξονας παρουσιάζεται σαν ισορροπία απέναντι στη συνεργασία των κομμουνιστικών κομμάτων. Πρόκειται για την Αντι-Κομιντερν (ιστορία Γ' λυκείου). Επίσης, ο Στάλιν φίλος του Χίτλερ. Στο βιβλίο ΣΤ' Δημοτικού παρουσιάζεται ότι έχουν τις ίδιες ευθύνες το ΕΑΜ και οι συνεργάτες των Γερμανών και αυτών που καλούσαν τους Αγγλους να εισβάλουν στη χώρα (Γ. Παπανδρέου).

Τι έκανε ο ΣΥΝ τότε με τα νέα βιβλία; Τα υπερασπίστηκε στη βουλή (Παρέμβαση Αλαβάνου για το βιβλίο Ιστορίας) που αντιμετώπιζε τη θεώρηση της Ιστορίας με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Δηλαδή, να μην αποδοθούν οι ιστορικές ευθύνες της χώρας εισβολέα, να κρυφτούν οι αιτίες των πολέμων για να ευνοούνται οι εμπορικές σχέσεις και οι απρόσκοπτες επενδύσεις του κεφαλαίου με τις αντίστοιχες χώρες.

Η ΕΕ είναι «δημοκρατικό κεκτημένο» σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΕΕ όμως βγάζει σε παρανομία τα κομμουνιστικά σύμβολα και υψώνει ήρωες τους συνεργάτες των Ναζί (βλ. Βαλτική).

Υπερασπιζόμενοι το σύστημα, συντηρούν θέλουν δε θέλουν και αυτό που κουβαλάει μέσα του.

Ουσιαστική πάλη είναι η καθημερινή πάλη του εργατικού κινήματος, ενταγμένη στη στρατηγική κατάργησης του καπιταλισμού που μαζί του πεθαίνει και ο φασισμός, το τελευταίο καταφύγιό του.

Αυτή η πάλη αναπτύσσεται στους χώρους δουλειάς, στη συνοικία όπου ζούμε. Αναπτύσσεται με τη διάδοση της τεράστιας ιστορικής πείρας του προηγούμενου αιώνα για την άνοδο των φασιστών και από ποιους στηρίχθηκαν. Ποιες δυνάμεις τον αντιπάλεψαν πραγματικά και ποιες συμμάχησαν μαζί του, ποιοι αποφυλάκισαν και ποιοι φυγάδευσαν τους Ναζί.

Ιδιαίτερο καθήκον των εκπαιδευτικών είναι η αντικειμενική διδασκαλία της Ιστορίας στους μαθητές. Επίσης, η στήριξη για την ανάπτυξη του μαθητικού κινήματος και όχι το κυνήγι των μαθητικών αγώνων (βλ. ΠΑΣΟΚ - μαθητοδικεία).

Ουσιαστική πάλη είναι η πάλη για σχολείο όπου τα βιβλία Ιστορίας δε θα τα γράφουν στελέχη του ιδρύματος «Κωνσταντίνου Καραμανλή» ή οι οδηγίες της ΕΕ, αλλά επιστήμονες που σέβονται την ιστορική αλήθεια και τα εκατομμύρια νεκρούς.

Το κίνημα (από εκπαιδευτικούς - μαθητές - γονείς) έδωσε αποφασιστική απάντηση στην προσπάθεια καλλιέργειας φόβου των φασιστών να μη γίνουν γιορτές του «Πολυτεχνείου». Εγιναν σε όλα τα σχολεία. Τη μάχη αυτή την έδωσαν οι εργαζόμενοι, οι μαθητές κ.λπ. κατά τόπους όπου εκδηλώθηκε φασιστική απειλή και όχι οι «αντιφασιστικές επιτροπές» από τα «πάνω».

Την έδωσαν στα Γιαννιτσά οι ίδιοι οι μαθητές, για να μοιραστεί η ανακοίνωση της απεργίας που πήγαν να απαγορεύσουν. Στους δήμους, το ΠΑΜΕ για τα στοιχεία που ζήτησαν για τα μεταναστόπουλα. Στο Ηράκλειο Κρήτης το 15μελές που απαγόρευσε στους φασίστες να μπουν στο σχολείο για να κάνουν εκδήλωση. Την έδωσαν οι εργαζόμενοι της ΑΓΝΟ στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, οι τρίτεκνοι που δεν επέτρεψαν τον εκπρόσωπο των φασιστών να τους συμπαρασταθεί, οι οικοδόμοι με απόφαση της γενικής συνέλευσης, το σωματείο καθαριστών Ν. Αττικής, γράφοντας το «ουστ δουλέμποροι», γιατί οι φασίστες βρίσκουν φτηνούς εργαζόμενους στα αφεντικά. Οι εργαζόμενοι στου «Παπουτσάνη», το συνδικάτο Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Ν. Εύβοιας και τόσα άλλα σωματεία. Οχι κάποια «αντιφασιστική επιτροπή» που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να βρίσκεται παντού και συνειδητά εντάσσει και την αντιφασιστική δράση στο άνοιγμα του δρόμου για τη νέα σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας όλοι οι αριστεροί να ενωθούν (με «κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ). Η τακτική της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ κ.λπ. επανέρχεται.

Οι αντιφασιστικές ταινίες, το αντιφασιστικό τραγούδι, η λογοτεχνία αποτελούν εργαλεία του κινήματος και πρέπει να αξιοποιηθούν ιδιαίτερα στη νέα γενιά που δε γνωρίζει τη σχέση του φασισμού με το σύστημα του καπιταλισμού. Ομως, η αντιφασιστική πράξη πρέπει να αδυνατίζει τα αφεντικά και το σύστημά τους που θέλουν το φασισμό, αλλιώς είναι επιφανειακή.

Ο Μπρεχτ έγραφε για το φασισμό: «Οποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό αλλά θα τον χρειάζεται».

Γι' αυτό, την ουσιαστική αντιφασιστική πάλη μπορεί να την διεξάγει μόνο το ταξικό κίνημα που έχει στο στόχο του την κατάργηση του καπιταλισμού. Καθήκον ουσιαστικό ενάντια στο φασισμό είναι η ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος, η καθημερινή πάλη για την ενίσχυσή του. Αυτό θα βάλει στο περιθώριο το φασισμό, αυτό θα είναι ικανό να το κάνει.


Γιάννης ΝΟΤΑΚΗΣ
Μέλος της Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ