1. Το σχέδιο Προγράμματος φωτίζει πολύ συγκεκριμένα τα καθήκοντα του υποκειμενικού παράγοντα και σε συνθήκες μη επαναστατικές, αλλά και σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Τα ζητήματα που αφορούν την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και της κομματικής οικοδόμησης είναι βασικές προϋποθέσεις στην πορεία της ολόπλευρης προετοιμασίας του Κόμματος, της εργατικής τάξης και των συμμάχων.

Αυτά τα καθήκοντα τα οποία μπαίνουν σε συνθήκες όπου δεν κρίνεται το ποιος ποιον δεν είναι για τη Δευτέρα Παρουσία όπως και ο σκοπός της πάλης μας δεν είναι για τη Δευτέρα Παρουσία.

Είναι καθήκοντα, ώστε την κρίσιμη στιγμή να έχουμε δημιουργήσει υποδομή για την υπεροχή δυνάμεων σε κρίσιμους χώρους.

Η προετοιμασία δεν μπορεί να γίνεται μέσα στη φωτιά της μάχης.

Η νίκη κρίνεται σε τελική φάση και σε μεγάλο βαθμό από τη δουλειά που θα γίνει από τα πριν.

Κρίνεται από την αφομοίωση και το προχώρημα στη ζωή του νέου Προγράμματος.

Αλλωστε, και η άρχουσα τάξη προετοιμάζεται, παίρνει τα μέτρα της. Εκεί αποσκοπεί η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με στόχο τον εγκλωβισμό του λαού. Η ένταση της καταστολής και η ενίσχυση των αστικών μηχανισμών. Η διάταξη άλλων μηχανισμών όπως φασιστών και αναρχοαυτόνομων με σκοπό το χτύπημα του κινήματος.

Η μεγάλη ευθύνη είναι η μη καθυστέρηση στα ζητήματα που αφορούν το ξεπέρασμα των υποκειμενικών μας αδυναμιών. Οι καθυστερήσεις στο βαθμό που περνάει από το χέρι μας και δεν ξεπερνιούνται είναι έκφραση στην πράξη κοινοβουλευτικών αυταπατών.

Δεν είμαστε Κόμμα που περιμένουμε καρτερικά, χωρίς να κάνουμε τίποτα, χωρίς να ασχολούμαστε με τα λεγόμενα άμεσα προβλήματα, χωρίς προετοιμασία, μια επαναστατική κατάσταση μην τυχόν και γίνει κάτι.

Υπό αυτό το πρίσμα η συμβολή μας και η πρωτοπόρα δράση μας στην πάλη για όλα τα προβλήματα που έχει λαός. Η διαδικασία ωρίμανσης της συνείδησης του κόσμου. Η προετοιμασία ότι απέναντί μας έχουμε έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο. Η λογική ότι η αποτελεσματικότητα και των αγώνων κρίνεται στο τι δυνάμεις συγκεντρώνουμε για την κρίσιμη μάχη είναι κρίσιμες πλευρές στη δράση και τη δουλειά μας.

2. Το σχέδιο Προγράμματος αποτελεί όπλο στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη που διεξάγεται στους χώρους της νεολαίας. Είναι όρος, για να μετρήσουμε βήματα στην οργάνωση νέων, γιατί βασικός ανασχετικός παράγοντας που συμβάλλει στην ανοργανωσιά τους είναι ότι κυριαρχούν στην συνείδησή τους τα ιδεολογήματα του αντιπάλου.

Είναι όπλο, γιατί δίνει καίριες απαντήσεις στις λογικές που υπάρχουν όπως: δεν αλλάζει τίποτα, όλοι είναι το ίδιο, ο σοσιαλισμός απέτυχε, η Ελλάδα είναι φτωχή χώρα και θα την πολεμήσουν αν οικοδομήσει σοσιαλισμό.

Ολα αυτά πώς θα καταπολεμηθούν;

Απλά με αγώνες ή με την πρωτοπόρα δράση μας στη βάση των οξυμένων προβλημάτων ταυτόχρονα με την προβολή της προοπτικής μας;

Πώς θα πείσεις τον νέο αν δεν αναδειχτεί το ζήτημα ότι η χώρα μας έχει τις προϋποθέσεις για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού;

Οτι η χώρα μας δεν είναι ψωροκώσταινα;

Οτι η κρεμάλα των μονοπωλίων είναι σαν θηλιά γύρω από τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας;

Οτι υπάρχει, στην τελική ανάλυση, η δυνατότητα για κάτι καλύτερο από αυτό που ζει;

Για παράδειγμα, τον μαθητευόμενο της σχολής του ΟΑΕΔ, που σπουδάζει στον κλάδο του Μετάλλου, τον περιμένει ή όχι η ανεργία και η αναδουλειά μετά το κλείσιμο τόσων εργοστασίων μετάλλου;

Συνεπώς, μπαίνει ή δεν μπαίνει εμπόδιο ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής; Καταστρέφει ή όχι παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη τον άνθρωπο;

Υπάρχουν ανάγκες, ανθρώπινο δυναμικό για να έχουμε ανάπτυξη στο Μέταλλο; Ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση της πάλης για την αξιοποίηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας μας;

Η αντίληψή μας για τη δικτατορία του προλεταριάτου με βάση τις θεωρητικές μας αρχές και την εμβάθυνση που γίνεται στο σχέδιο Προγράμματος αποτελεί ή όχι σημαντικό όπλο ώστε να αποδομήσουμε στους νέους τη λογική των κοινοβουλευτικών αυταπατών, το ότι όλοι είναι το ίδιο, το ότι από τα πάνω θα λυθούν τα προβλήματα;

Δίνει συγκεκριμένη απάντηση στο φλέγον ζήτημα που μας βάζουν ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα ανελεύθερο καθεστώς επηρεαζόμενοι από τον αντικομμουνισμό που γίνεται.

Η προβολή αυτής μας της αντίληψης μπορεί να τροφοδοτήσει το μυαλό των νέων που υποφέρουν στον άξονα ότι η σιχαμάρα που νιώθει για το αστικό πολιτικό σύστημα δεν φτάνει αν δε μετατραπεί σε οργανωμένη πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Οτι, στην τελική ανάλυση, δεν φτάνει η αλλαγή κυβέρνησης στα πλαίσια της αστικής εξουσίας.

3. Αν μπαίναμε σε κυβέρνηση της αριστεράς, αν ξεπουλιόμασταν για κυβερνητικές θέσεις τότε το Πρόγραμμά μας θα μιλούσε για: δημοκρατικές αλλαγές, για διαχείριση του συστήματος, για εξωραϊσμό του καπιταλισμού, για στάδιο δημοκρατικής κυβέρνησης πριν το σοσιαλισμό κ.τ.λ.

Θα καλλιεργούσαμε την απογοήτευση, θα αφήναμε την εργατική τάξη απροετοίμαστη.

Αρα μεγάλη παρακαταθήκη για την εργατική τάξη και τον λαό είναι η μη συμμετοχή του Κόμματος σε κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού. Εκφραση αυτής της στάσης του Κόμματός μας είναι και το σχέδιο Προγράμματος που φέρνει προς συζήτηση η ΚΕ, το οποίο απαντάει στα ζωτικά και άμεσα ζητήματα του λαού.

4. Η άρχουσα τάξη δουλεύει με τη στρατηγική της σε όλους τους χώρους που ιεραρχούμε, δε βάζει στάδια και σκαλοπάτια.

Αυτό που κάνει είναι ότι εξειδικεύει και έχει ικανότητα σε αυτό, εξαιτίας της μεγάλης πείρας που έχει στην άσκηση της εξουσίας.

Κάνει δουλειά όχι για να έχει ουδέτερους τους νέους, αλλά για να υπερασπίζονται το σύστημα και τις νομοτέλειές του.

Αυτό από την πλευρά μας τι σημαίνει;

Οτι πρέπει να μεγαλώσει η ικανότητά μας να δουλεύουμε με τη στρατηγική μας.

Ενώ έχουν γίνει βήματα στην αφομοίωση της στρατηγικής μας στις Οργανώσεις της ΚΝΕ, παρ' όλα αυτά το ουσιαστικό ζήτημα είναι το κατά πόσο δουλεύουμε με αυτή, κατά πόσο είναι το βασικό μας όπλο για την ιδεολογική διαφώτιση των νέων με σκοπό την οργάνωσή τους.

Στην ΑΕΝ για παράδειγμα είναι ή δεν είναι κρίσιμα ζητήματα να ανοίξουμε πλευρές για τη θέση και τη σημασία του εφοπλιστικού κεφαλαίο στην Ελλάδα;

Οτι για να διασφαλίσει αυτή την θέση και να κερδίσει και άλλους πόντους χρειάζεται να εφαρμόσει με ατσαλένια πειθαρχία τους νόμους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής για την απόσπαση μεγαλύτερης υπεραξίας;

Οτι αυτοί οι νόμοι έχουν συγκεκριμένη έκφραση, για παράδειγμα καμποτάζ, αλλαγή στις οργανικές συνθέσεις.

Γιατί, στην τελική ανάλυση, ενώ ο ελληνόκτητος στόλος είναι 2η δύναμη παγκοσμίως και 1η δύναμη στην ΕΕ, ο νέος δεν μπορεί να βρει μπάρκο, να βρει δρομολόγιο για να δουλέψει, γιατί οι μισθοί πέφτουν, γιατί δεν μειώνεται η ανεργία στον κλάδο, γιατί ρημάζουν το ΝΑΤ;

Για να διασφαλίσει ο ναυτεργάτης το δικαίωμα του στη δουλειά χρειάζεται να υπάρχει απρόσκοπτη και συνεχής παραγωγή.

Αυτό ο καπιταλισμός μπορεί να το δώσει; Προφανώς όχι.

Αρα μέσα από ποια εξουσία μπορεί ο ναυτεργάτης να έχει μόνιμη δουλειά, να υπάρχουν ασφαλείς και σύγχρονες μεταφορές, πώς χρειάζεται να οργανωθεί η οικονομία και με τι κριτήριο;

Αυτές είναι βασικές πλευρές που χρειάζεται οργανωμένα να ανοίξουν στους χώρους που ιεραρχούμε.