Η επίθεση σε κάθε κλάδο που παλεύει για να υπερασπίσει τα δικαιώματά του ξεπερνά τα όρια του «διαίρει και βασίλευε» κι ας χρησιμοποιείται ακόμα αυτή η μέθοδος.

Εγινε ρουτίνα πια: Με αφορμή κάθε εργατική κινητοποίηση, η αστική προπαγάνδα αντιπαραθέτει έναν πυρήνα θέσεων που επιδιώκει να γίνουν αποδεκτές από μεγάλες μάζες εργαζομένων.

Μ' αφορμή και την απεργία στις συγκοινωνίες καλεί τους άλλους εργαζόμενους να δεχτούν ότι για την κρίση φταίνε τα εργατικά δικαιώματα που για την περίσταση βαφτίζονται «προνόμια».

Κανένα εργατικό δικαίωμα δεν είναι προνόμιο. Είναι άλλη ιστορία το πώς η αστική τάξη με τη συνεργασία και των εργατοπατέρων χρησιμοποίησε τους μισθούς (τους κράτησε σε εξευτελιστικά επίπεδα και τους φόρτωσε με δεκάδες επιδόματα) για να κρατά υποταγμένους ολόκληρους κλάδους. Αυτό το ζήτημα πρέπει να το λύσει στο εσωτερικό της η εργατική τάξη και ασφαλώς όχι με διαιτητή την κυβέρνηση.

Μιλάνε ακόμα για «κατάρρευση του κράτους», για το οποίο επίσης ενοχοποιούν τα εργατικά δικαιώματα.

Κανένα κράτος δεν κατέρρευσε. Γίνεται ακόμα πιο ισχυρό, δείχνει καθημερινά τα δόντια του. Αυτό που «κατέρρευσε» είναι μόνο το εργατικό εισόδημα σαν άμεσο συνεπαγόμενο της καπιταλιστικής κρίσης και των πολιτικών που το ξεπέρασμά της επιδιώκουν να το φορτώσουν στην εργατική τάξη.

Τα κρατικά ταμεία που προβάλλονται σαν άδεια είναι ακόμα κι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος τροφοδότης των ταμείων των καπιταλιστών. Το μαρτυρούν οι επιταχύνσεις για τους μεγάλους οδικούς άξονες και τα κερδοφόρα σκουπίδια όπου τα έργα δε γίνονται για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά για την εξασφάλιση της κερδοφορίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Η προώθηση των επόμενων ανατροπών στα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις αποκαλύπτει ένα ακόμα τεράστιο κοίτασμα κερδοφορίας για τους καπιταλιστές. Το ότι πρέπει να σηκωθούν και οι πέτρες για να μην περάσει αυτό το σχέδιο είναι το ένα σίγουρο. Το άλλο είναι πως η όρεξη της αστικής τάξης έχει ανοίξει για τα καλά και δε θα αφήσει τίποτα όρθιο αν δεν της κόψει την όρεξη η ίδια η εργατική τάξη.

Αυτό όμως είναι και το πραγματικό πρόβλημα, καθώς λυτοί και δεμένοι «φίλοι των εργατών» που έχουν σ' αυτή τη φάση το πάνω χέρι, κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατηθούν οι εργάτες στην καθήλωση. Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για την ταξική συσπείρωση μπροστά στην απεργία του Φλεβάρη δείχνει το δρόμο για τη λύση του προβλήματος.

Ασχετο: Εναν καλό λόγο πήγε και είπε ο άνθρωπος στο Αμέρικα και πέσανε να τον φάνε. Αφού παινεύεις τον Ομπάμα πρέπει να ακολουθήσεις και ολόκληρη την πολιτική του, του λένε. Κι αφού σ' αρέσει η πολιτική του, μάθε πως είναι ίδια με της Μέρκελ, του συμπληρώνουν.

Εδωσε ο άνθρωπος ένα δάχτυλο και τώρα θέλουν να του πάρουν και το χέρι.

Να τον λυπηθούμε;

Οχι. Γι' αυτό πήγε εκεί. Για να τους βεβαιώσει ότι είναι ομογάλακτός τους.