Η πρόταση που διατύπωσε προχτές ο Πέτρος Δούκας, υπουργός των κυβερνήσεων της ΝΔ και στέλεχος διαφόρων πολυεθνικών επιχειρήσεων, ήταν πολύ συγκεκριμένη: Πρέπει είπε «να κληθούν όλοι οι άνεργοι να δουλέψουν όπου τους χρειάζεται η Πολιτεία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ο Ιδιωτικός Τομέας. Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα, σε μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις» γιατί, όπως συμπλήρωσε «είναι σημαντικό οι άνεργοι με την εθελοντική εργασία να ξετριφτούν, να μπούνε σε κάποια δράση, έστω και ταπεινή. Να έρθουν σε επαφή με τους αυριανούς εργοδότες».

Κάποιοι μπορεί να απόρησαν με τον καθαρό λόγο του Π. Δούκα, αλλά με μια δεύτερη σκέψη εύκολα μπορεί να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι αυτή ακριβώς είναι η τάση που καλλιεργείται στους κόλπους της άρχουσας τάξης, όλα τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι λίγοι οι μεγαλοκαπιταλιστές και άλλοι επιχειρηματίες, που, μαθαίνοντας ότι κάποιοι συνάδελφοί τους κάνουν μπίζνες σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία με μεροκάματα που είναι μικρότερα ακόμα και από τα 2 ευρώ και αναλογιζόμενοι ότι η μακρινή Ασία δύσκολα θα χωνέψει νεοφερμένους επενδυτές, σκέφτονται στα σοβαρά ότι, αντί να πάνε αυτοί εκεί, είναι προτιμότερο να μεταφέρουν το «εκεί» εδώ με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους και το μέλλον τους. Είναι κι αυτό ένα αποτέλεσμα, εν πολλοίς αντικειμενικό, του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, στο σύγχρονο καπιταλισμό. Ενας ανταγωνισμός που θα σκορπάει όλο και μεγαλύτερη καταστροφή, μέχρι να έρθει η στιγμή να ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου και των κεφαλαιοκρατών, συνολικά.