Η στάση που επέδειξε η ελληνική κυβέρνηση στην υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ηταν απόλυτα συνεπής με τη συνολική τακτική της εγχώριας ολιγαρχίας καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετούς γιουγκοσλαβικής κρίσης. Η υπογραφή του Κ. Σημίτη κάτω από το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας ήταν λίγο - πολύ η συνέχεια της υπογραφής της άρχουσας τάξης κάτω από την απόφαση της ΕΕ το Δεκέμβρη του '91 (κυβέρνηση της ΝΔ) για τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, καθώς και συνέχεια της σύμπραξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟικό βομβαρδισμό του Σεράγεβο, το 1995 (κυβέρνηση Α. Παπανδρέου).

Για τις αποφάσεις στρατιωτικής εμπλοκής, θα πρέπει επιπλέον να σημειωθεί ότι λήφθηκαν παρά και ενάντια στην προηγούμενη ομόφωνη απόφαση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το 1993, που μιλούσε για αποφυγή «οποιαδήποτε» εμπλοκής της χώρας στη γιουγκοσλαβική κρίση. Τόσο σέβονται τις υπογραφές τους οι πολιτικοί διαχειριστές της άρχουσας τάξης...

Η συμμετοχή της χώρας στη γιουγκοσλαβική κρίση έφερε στο προσκήνιο καθαρά και τη σοβαρή απειλή που συνιστά για το λαό μας ο ανταγωνισμός που εντείνεται στην περιοχή ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική ολιγαρχία. Ενας ανταγωνισμός που ενσωματώνει ακόμα πιο βαθιά τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά και πέρα από την ιδιότητα του θύματος της προσδίδει ταυτόχρονα και την ιδιότητα του θύτη, στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού «καταμερισμού». Δεν είναι, δε, καθόλου τυχαίο ότι βασικό «επιχείρημα» της κυβέρνησης για να δικαιολογήσει ότι έβαψε τα χέρια της με αίμα, ήταν ότι αν δε συναινούσε σε όλα με το ΝΑΤΟ, τότε θα ερχόταν η Τουρκία και... «θα κάλυπτε το κενό».

Φυσικά, η επίκληση του τουρκικού «μπαμπούλα», αλλά και η λογική του «καλού παιδιού» απέναντι στον ευρωατλαντισμό, στην περίπτωση της εμπλοκής της Ελλάδας στο Γιουγκοσλαβικό έδειξαν τα αδιέξοδα και τα όριά τους. Αρκεί να σημειώσουμε τα εξής: Κάθε φορά που η ελληνική άρχουσα τάξη συμπράττει με τη «νέα τάξη» το κάνει για να διασφαλίσει, υποτίθεται, τα συμφέροντα της χώρας. Αλλά ποια είναι η κατάληξη; Ας δούμε ιστορικά:

• Η εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο του Περσικού, «ανταμείφθηκε» από τους «συμμάχους» και «εταίρους» με την πρόκληση ενός πολέμου μέσα στα ίδια τα Βαλκάνια.
• Η εμπλοκή της στο βομβαρδισμό του Σεράγεβο «ανταμείφθηκε» από τους «συμμάχους» με το να «κάνουν τις πλάτες» στις τουρκικές διεκδικήσεις περί «γκρίζων ζωνών» και Ιμίων.
• Η επόμενη εμπλοκή της στο Κοσσυφοπέδιο έχει ως συνέπεια να φτάσει ο πόλεμος ακόμα πιο κοντά στα ελληνικά σύνορα.

Ετσι «διασφαλίζει» η ολιγαρχία τα συμφέροντα του τόπου...

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι η διασφάλιση και η εξυπηρέτηση από το κεφάλαιο των δικών του και μόνο των δικών του συμφερόντων απαιτεί ταξική πολιτική, που ισοδυναμεί με τη γέννηση ακόμα μεγαλύτερων κινδύνων για το λαό και τον τόπο..

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια, φωτίζει καθαρά τους λόγους για τους οποίους απαιτείται η εδώ και τώρα απεμπλοκή της χώρας μας από τον ευρωατλαντισμό. Στους λόγους αυτούς -πέρα από τους ηθικές και ιστορικές πλευρές που υπαγορεύουν στην Ελλάδα και το λαό της να διαχωρίσει τη θέση του από τα κλαμπ των δολοφόνων - πρωτεύουσα σημασία έχουν οι πολιτικές αιτίες.

Η συμμετοχή της χώρας μας στους οργανισμούς της «νέας τάξης», όπως περίτρανα απέδειξε η υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας, καθιστούν το λαό μας «άθυρμα» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και όχι μόνο στην περιοχή των Βαλκανίων, αλλά γενικότερα στην περιοχή της «Ευρασίας». Ετσι ονομάζει ο Μπρεζίνσκι όλο το έδαφος της Γηραιάς Ηπείρου μέχρι τα Ουράλια και την Κασπία και τις θερμές ζώνες του πετρελαίου...

Αν ισχύει αυτό που είχε πει ο Κλίντον στα Σκόπια, και ισχύει (σσ: «Μπορούμε αυτό που κάναμε στο Κοσσυφοπέδιο τώρα, μπορούμε να το κάνουμε αύριο, αν είναι αναγκαίο, στην Αφρική ή στην Κεντρική Ευρώπη», (!) δήλωσε στις 4/6/99), τότε ένα είναι σαφές:

Η «λάμψη» της Ελλάδας του μεγάλου κεφαλαίου και του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο, η «λάμψη» της ως «μεσίτης» των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αλλά και ως «ύαινα» που αναζητά την αναβάθμισή της στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού πλιάτσικου κατά των Βαλκανίων, είναι μόνο η αρχή. Μια αρχή μεγάλων δεινών που πρέπει να τερματιστεί μια ώρα αρχύτερα!