Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις στο Δημόσιο

Οι άμεσες απολύσεις των συναδέλφων Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Διοικητικού, που προβλέπει ο πολυνόμος, αποτελούν τις πρώτες στο μακρύ κατάλογο των 150.000 απολύσεων μέχρι το 2015 και αποτελούν ζήτημα αιχμής για μια σειρά κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται στην κεντρική διοίκηση και στα υπουργεία, σε δήμους και περιφέρειες, στα ΑΕΙ - ΤΕΙ και άλλους χώρους δουλειάς.

Μόνο στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ) ο αριθμός των συναδέλφων που εμπίπτει στις διατάξεις της άμεσης διαθεσιμότητας, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ανέρχεται σε 60 άτομα.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο ΥΠΑΑΤ έγκαιρα ζήτησαν τη σύγκληση των συνδικαλιστικών οργάνων του ΥΠΑΑΤ και την άμεση κήρυξη Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων προκειμένου να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις. Η αντίδραση της πλειοψηφίας, τόσο της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Υπ. Γεωργίας όσο και του Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων, που πρόσκειται στην ΠΑΣΚΕ, στις πρώτες συζητήσεις, ήταν να περιμένουμε τι θα πει η ΑΔΕΔΥ γιατί το θέμα δεν αφορά μόνο στο ΥΠΑΑΤ αλλά συνολικά στο δημόσιο τομέα.

Οταν, λοιπόν, η ΑΔΕΔΥ περιορίστηκε «για τα μάτια του κόσμου» στην κήρυξη μιας στάσης εργασίας οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, κάτω από την πίεση των εργαζομένων και της πρότασής μας, αναγκάστηκαν να κηρύξουν Γενική Συνέλευση του Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων του Υπ. Γεωργίας Ν. Αττικής. Η Γενική Συνέλευση πραγματοποιήθηκε στις 14-11-2012, με μαζικότατη συμμετοχή, προκειμένου να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι το περιεχόμενο του αγώνα τους και να καθορίσουν τις μορφές πάλης ώστε να μπλοκάρουν τις απολύσεις.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο ΥΠΑΑΤ ξεκαθάρισαν ότι δεν αποκλείουν καμία μορφή πάλης, θέτοντας όμως ως αναγκαιότητα αυτές να αποφασίζονται μέσα από μαζικές διαδικασίες, να συσπειρώνουν και να κινητοποιούν τους εργαζόμενους, να στηρίζονται στη μαζική συμμετοχή. Ανέδειξαν ακόμη την αναγκαιότητα να ξεπεραστούν τα φαινόμενα εκφυλισμού, όπου σε μέρα απεργίας δηλώνεται ρεπό ή άδειες ασθένειας, και κάθε άλλη μορφή υπονόμευσης του αγώνα και από κοινού να συμφωνήσουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε ένα σκληρό πλην όμορφο αγώνα, με αντοχή, με θυσίες, ενωμένοι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ με βάση τα κοινά μας συμφέροντα ως εργαζόμενοι.

Σε αυτό το πλαίσιο πρότειναν την κήρυξη 24ωρης απεργίας με επαναλαμβανόμενες καθημερινές Γενικές Συνελεύσεις προκειμένου οι εργαζόμενοι καθημερινά να συζητάνε τις εξελίξεις, το πλαίσιο του αγώνα και να καθορίζουν μέσα από μαζικές διαδικασίες τον τρόπο και τη μορφή συνέχισης και κλιμάκωσης των αγώνων τους.

Η πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου, που πρόσκειται στην ΠΑΣΚΕ, παρά το γεγονός ότι αποδέχθηκε την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, αναλώθηκε στην περιγραφή των επιπτώσεων του πολυνόμου χωρίς να αναδεικνύει τις αιτίες που γεννούν τα μέτρα και αντίστοιχο διεκδικητικό πλαίσιο πάλης.

Η ΔΑΚΕ έλαμψε διά της σιωπής της.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι πρόσφατα απείχαν συνειδητά από κάθε διαδικασία και δραστηριότητα του Ενιαίου Συλλόγου, αντιπρότειναν την κήρυξη 48ωρης απεργίας και την πραγματοποίηση Γενικής Συνέλευσης τη Δευτέρα 19-11-2012, αποδεικνύοντας ότι δε θέλουν τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές, να αποφασίζουν οι ίδιοι και να πρωτοστατούν στους αγώνες τους.

Η υπερψήφιση της πρότασης των δυνάμεων του ΠΑΜΕ είχε ως αποτέλεσμα την πραγματοποίηση καθημερινών μαζικότατων Γενικών Συνελεύσεων και την κήρυξη καθημερινά, μέσα από μαζικές διαδικασίες, 8 24ωρων απεργιών.

Η πραγματοποίηση των καθημερινών Γενικών Συνελεύσεων έδωσε ζωή στη λειτουργία και το περιεχόμενο του Σωματείου. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των συναδέλφων, οι οποίοι συμμετείχαν μαζικά κάθε μέρα όχι μόνο στις μαζικές διαδικασίες αλλά κυρίαρχα στη λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων, στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν. Ουσιαστικά, μέσα από τη διαδικασία των Γενικών Συνελεύσεων οι εργαζόμενοι πήραν την υπόθεση στα χέρια τους και έδρασαν όχι μέσω αντιπροσώπων αλλά αυτοπροσώπως.

Με τις κινητοποιήσεις πετύχαμε να καθυστερήσουμε, να παρεμποδίσουμε τις απολύσεις, να μη φύγει καμία λίστα ως στοιχείο που θα αξιοποιηθεί για τις απολύσεις, να μη νομιμοποιήσουμε ως εργαζόμενοι αυτή τη διαδικασία. Ολοι μαζί καταγράψαμε μια μικρή αλλά σημαντική επιτυχία, τίποτα όμως δεν κρίθηκε και δεν τελείωσε ακόμη.

Η εμπειρία των Γενικών Συνελεύσεων και η καθημερινή συζήτηση ανέδειξε στους εργαζόμενους τις δυσκολίες και τη συνθετότητα των αγώνων στις σημερινές συνθήκες. Απέδειξε τη δύναμη και την αντοχή των εργαζομένων από κοινού μέσα από μαζικές διαδικασίες να αποκρούουν τους εκβιασμούς που εξαπέλυσε η κυβέρνηση με την τελευταία εγκύκλιο των απολύσεων, να μην υποκύπτουν στην τακτική της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΑΑΤ, που σε συναντήσεις με τους εκπροσώπους των εργαζομένων προσπάθησε να σπείρει αυταπάτες ότι δε θα υπάρξουν απολύσεις αλλά «μετακινήσεις» εργαζομένων προκειμένου να καμφθεί η αγωνιστικότητα.

Παράλληλα, αυτή η εμπειρία αποκάλυψε στους εργαζόμενους ποιοι είναι οι φίλοι και οι εχθροί τους μέσα στο κίνημα. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο ΥΠΑΑΤ από τις πρώτες Γενικές Συνελεύσεις ανέδειξαν την αναγκαιότητα αυτός ο αγώνας να πάρει χαρακτηριστικά συντονισμού και γενίκευσης, να διευρυνθεί το μέτωπο. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν ήδη πραγματοποιηθεί 2 κοινές συσκέψεις των σωματείων του ΥΠΑΑΤ και των εποπτευόμενων Οργανισμών.

Παράλληλα, καλέσαμε την ΑΔΕΔΥ να αποφασίσει αγωνιστικές κινητοποιήσεις δεδομένου ότι τα μέτρα και ο πολυνόμος δε θίγουν μόνο τους εργαζόμενους του ΥΠΑΑΤ αλλά το σύνολο των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ που πλειοψηφούν στην ΑΔΕΔΥ με τη στάση τους αρνήθηκαν να οργανώσουν και να συντονίσουν τον αγώνα των εργαζομένων, δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση. Η προσωπική εμπειρία κάθε εργαζόμενου βοήθησε στο να αποκαλυφθεί ο ρόλος αυτών των δυνάμεων και να κατανοηθεί ότι το ΠΑΜΕ, ως συσπείρωση Σωματείων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και αγωνιστών συνδικαλιστών, προέκυψε ακριβώς ως αναγκαιότητα απέναντι στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις που πλειοψηφούν σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Ετσι, στις τελευταίες κινητοποιήσεις, για πρώτη φορά μεγάλη μερίδα των συναδέλφων του ΥΠΑΑΤ συμπορεύτηκε με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο.

Παράλληλα, η πείρα των Συνελεύσεων ανέδειξε τη διγλωσσία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες με τις αφίσες τους προπαγάνδιζαν ως μορφή την απεργία διαρκείας, πρότειναν 48ωρη απεργία και καταψήφισαν την πρόταση για καθημερινές Γενικές Συνελεύσεις. Αυτές οι δυνάμεις πλειοδοτούν σε μορφές πάλης προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους στόχους του πολιτικού τους φορέα. Κυρίως όμως εξαντλούν την «αγωνιστικότητά» τους στο αίτημα να ανατραπεί η κυβέρνηση προκειμένου να εγκλωβίσουν το κίνημα να παλέψει για καλύτερο διαχειριστή του συστήματος και όχι για ριζικές ανατροπές στο επίπεδο της οικονομίας και της κοινωνίας.

Ο πολυήμερος αγώνας των εργαζομένων του ΥΠΑΑΤ αποτελεί παρακαταθήκη για τους δύσκολους αγώνες που έχουμε μπροστά. Οι εργαζόμενοι, μέσα από την προσωπική και συλλογική τους εμπειρία, λαμβάνοντας υπόψη τις υπαρκτές δυσκολίες, πρέπει να προετοιμάζονται για τη συνέχιση του αγώνα, να επεξεργαστούν την τακτική τους προκειμένου να αντέξουν, να γίνουν ακόμη πιο αποτελεσματικοί, να μην περιορίσουν τη δράση τους μόνο στις απολύσεις αλλά να διευρύνουν το πλαίσιο και τις συμμαχίες τους. Είναι αναγκαίο να κατανοείται ότι μέσα από τέτοιες διαδικασίες, με τέτοια γραμμή πάλης αναβαθμίζεται η λειτουργία του πρωτοβάθμιου σωματείου, μπαίνει ένα λιθαράκι για την ανασύνταξη του κινήματος, για την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση. Το επόμενο διάστημα απαιτείται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις προκειμένου συγκροτημένα να συνεχιστεί ο αγώνας, με οποιαδήποτε μορφή πάλης θα βοηθάει στη συσπείρωση και τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων και παράλληλα θα μπλοκάρει τα μέτρα. Ο αγώνας συνεχίζεται...