Κοροϊδία του λαού χαρακτήρισε τις συζητήσεις περί φορολόγησης των καταθέσεων στην Ελβετία ή σε άλλους φορολογικούς παραδείσους, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, τοποθετούμενος στη Βουλή. Αφορμή αποτέλεσε η συζήτηση της τροποποίησης δύο συμβάσεων με την Ελβετία και το Βέλγιο, «για την αποφυγή της διπλής φορολογίας».

Οπως χαρακτηριστικά επισήμανε ο Θ. Παφίλης, «ενώ όλοι συζητούν τι γίνεται με τη συμφωνία με την Ελβετία, ουσιαστικά αυτό το πρωτόκολλο γίνεται για να προστατεύσει όλους αυτούς με τις καταθέσεις». Επισήμανε ότι παρά το ότι γίνονται πολλές συζητήσεις για το θέμα των ελβετικών καταθέσεων, «αυτό που πρέπει να αντιληφθεί ο ελληνικός λαός είναι ότι τα αστρονομικά ποσά είναι ο ιδρώτας και το αίμα του όλα αυτά τα χρόνια», αφού «ο πλούτος που παράγει σωρεύεται στα χέρια μιας χούφτας πλουτοκρατών».

Ο Θ. Παφίλης συνέχισε λέγοντας ότι «θεωρούμε υποκρισία αυτή την συζήτηση. Σε συνθήκες απελευθέρωσης των αγορών και ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων, δεν πιάνονται», θυμίζοντας πως υπάρχουν «φορολογικοί παράδεισοι που κανείς δε θέλει να ακουμπήσει». Σχολίασε επίσης την τακτική της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ να αναδεικνύουν σε κυρίαρχο ζήτημα τη «διαφάνεια» σε ό,τι αφορά τις καταθέσεις στο εξωτερικό. «Αυτό είναι το κεντρικό θέμα;» αναρωτήθηκε ρητορικά, «ή ότι αποτελούν τον ιδρώτα του ελληνικού λαού; Πόσα θα μαζέψουν από τη φορολόγηση;».

Αναφερόμενος στις ισχύουσες διατάξεις, θύμισε ότι «οι προϋποθέσεις χειροτερεύουν την κατάσταση. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αναζητήσει συγκεκριμένους ανθρώπους, σε συγκεκριμένες τράπεζες. Πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το δηλαδή». Συμπλήρωσε ότι με όσα προβλέπονται, «οι εταιρείες μένουν απέξω» ενώ για τον έλεγχο «παρεμβάλλονται τόσα απόρρητα, φορολογικό επιχειρηματικό κλπ., που θα καταλήξει σε μια δικαστική διαμάχη που θα κρατήσει χρόνια». Τέλος. τόνισε ότι η πραγματική κοροϊδία είναι ή «απίστευτη φοροαπαλλαγή προς το μεγάλο κεφάλαιο».

Υπερασπιζόμενος την τροποποίηση των συμβάσεων, ο υφυπουργός Οικονομίας Χ. Σταϊκούρας υποστήριξε ότι η σύμβαση με την Ελβετία «είναι σε ισχύ από το 1983» και «βασίζεται στο πρότυπο σύμβασης του ΟΟΣΑ» που «ορίζει υπό προϋποθέσεις την άρση του τραπεζικού απορρήτου».