Η ταινία βάζει από την αρχή πάμπολλα θέματα στο τραπέζι. Από την επαναφορά της «στολής», της «ποδιάς» των μαθητών για λόγους ισότητας, έως τη θεματική της ταινίας «ΘΕΩΡΗΜΑ» του Παζολίνι. Από τη σχέση δάσκαλου/μαθητή με αντικείμενο τη λογοτεχνία έως ζητήματα θεωρίας της λογοτεχνίας, για τη φύση και τον τρόπο ύπαρξης του λογοτεχνικού έργου, το ρυθμό, το μέτρο, τις εικόνες, τις μεταφορές, τα σύμβολα και το μύθο... Στέκεται κριτικά στις καινούριες θεωρίες παιδαγωγικής διδασκαλίας, μιλά για κομφούζιο στο μυαλό των μαθητών, για την εμπορευματοποίηση της τέχνης υπαινισσόμενος ξεκάθαρα τον μεταμοντερνισμό και προτείνει την επιστροφή στους κλασικούς, στον Φλομπέρ, στον Ουγκώ, στον Μπαλζάκ για μια καινούρια αρχή. Σ' αυτό το επίπεδο αναφορών λειτουργεί η ταινία.
Ο λόγος, η φωνή off και οι ηθοποιοί είναι εργαλεία που καλούνται να υπηρετούν και όχι να υποδουλώνουν την κινηματογραφική εικόνα. Στην ταινία κυριαρχεί ο λόγος, ενώ η φωνή off του νεαρού εμποδίζει την εικόνα. Ο Οζόν δεν αξιοποιεί την απόσταση ή την αντίφαση ανάμεσα σε αυτό που αναφέρει ο λόγος και σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Η φωνή off και η εικόνα αναπαράγονται συνέχεια και γίνονται ισοδύναμες. Σαν την ταινία που μπορεί να γυρίζει και να στριφογυρίζει αλλά δεν πάει πουθενά και αφήνει όλα τα θέματα που έβαλε στο τραπέζι ανοιχτά, να αιωρούνται...
Παίζουν: Φαμπρίς Λουκινί, Ερνστ Ούμχαουερ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Εμανουέλ Σενιέ, Μπαστιάν Ουγκετό, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2012).