Τους αγωνιστές ανάπηρους πολέμου τίμησε η Αχτίδα Υγείας - Πρόνοιας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ με μια εκδήλωση - αφιέρωμα στον ηρωικό αγώνα τους την περίοδο 1941 - '49 στο πλευρό του αντιστασιακού μετώπου ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, την περασμένη Παρασκευή, στο Νοσοκομείο «Σωτηρία».

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε η γυναίκα του Μπάμπη Παναγόπουλου, που ήταν σύνδεσμος των αντιστασιακών αναπήρων, και ο ίδιος γραμματέας της Αχτίδας Αναπήρων του ΚΚΕ, ο οποίος δολοφονήθηκε από παρακρατικούς το 1947.

Μιλώντας σχετικά με τα γεγονότα της περιόδου ο Γιώργος Μπίλης, στέλεχος του ΚΚΕ από το χώρο της Πρόνοιας, ανέφερε ανάμεσα σε άλλα:

Πάνω από 15.000 ήταν οι ανάπηροι πολέμου του '40 -'41 που έμειναν στα 19 νοσοκομεία της Αθήνας για να τα μετατρέψουν, στην πορεία, σε κάστρα της Αντίστασης. Οργάνωσαν Νοσοκομειακές Επιτροπές, πήραν τη διαχείριση των τροφίμων και των φαρμάκων στα χέρια τους, κάνοντας πέρα τους αξιωματικούς των χιτλερικών ελληνικών κυβερνήσεων που έκαναν «μαύρη αγορά». Οργάνωσαν μαθήματα μόρφωσης Δημοτικού και Γυμνασίου. Ταυτόχρονα, το κίνημα των αναπήρων συντονίζεται με το φοιτητικό κίνημα, με τους εργαζόμενους και τους μαγαζάτορες. Οι ανάπηροι και τραυματίες του Αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους καροτσάκια, με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους ακόμα στα κεφάλια τους, στα μάτια τους, με τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια, να υποβαστάζουν τους κουτσούς ή να οδηγούν τους τυφλούς, πήραν μέρος και πάντα μπροστά σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις της Αθήνας.

Τη φριχτή νύχτα στις 30 Νοέμβρη 1943, επιτέθηκαν στα 19 νοσοκομεία πάνω από 1.000 γερμανοτσολιάδες του Ράλλη. Εσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Αρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Τις επόμενες δέκα μέρες έγιναν 283 εκτελέσεις.

Στη συνέχεια η Κατερίνα Μιχαλιού, Γραμματέας της Αχτίδας Υγείας - Πρόνοιας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, σημείωσε πως όπως τότε χιλιάδες ανάπηροι, εργάτες, νέοι έκαναν αναγκαιότητα τον ηρωισμό έτσι και σήμερα γίνεται απόλυτη αναγκαιότητα ο αγώνας και ο ηρωισμός.