Την περασμένη Τρίτη, 4 Δεκέμβρη, το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε - όπως κάνει εδώ και χρόνια - να δώσει και φέτος το «βοήθημα για τις γιορτές» στους άνεργους δημοσιογράφους, 400 ευρώ συν 100 ευρώ για κάθε ανήλικο παιδί. Προκειμένου, δε, να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ανάγκες, καθώς ο αριθμός των ανέργων είναι πολύ μεγάλος, αποφάσισε για πρώτη φορά να βάλει χέρι στα αποθεματικά, καθώς ο προϋπολογισμός της είναι ελλειμματικός. Είναι αυτονόητο ότι για τους ανέργους, μεταξύ των οποίων υπάρχουν ακόμη και άστεγοι, το βοήθημα είναι μια μικρή ανάσα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους λύνει το πρόβλημα. Αποτελεί, όμως, εμπαιγμό των ανέργων, όταν δίνεται από όλους αυτούς που τους έχουν εγκαταλείψει κυριολεκτικά στην τύχη τους, αρκούμενοι σε κούφια λόγια «αλληλεγγύης» και εξαντλώντας τη δράση τους στα «βοηθήματα» στις γιορτές, άντε και σε κανένα πρόγραμμα «επανακατάρτισης». Και, πέρα από εμπαιγμό, αποτελεί και ύβρη κάποιοι να σπεύδουν να εκμεταλλευτούν αυτές τις αποφάσεις για ψηφοθηρικούς λόγους, εμφανιζόμενοι τάχα ως «προστάτες» των ανέργων. Δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με αυτές τις αθλιότητες.

Οταν η ανεργία καλπάζει και οι άνεργοι στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ - με τους μετριότερους υπολογισμούς - ξεπερνούν στην Αττική τους 4.500 και οικογένειες ολόκληρες έρχονται αντιμέτωπες με το φάσμα της επιβίωσης, οι άνεργοι δεν έχουν ανάγκη ούτε από «βοηθήματα», ούτε από «προγράμματα» που δεν ικανοποιούν στοιχειώδεις ανάγκες, αλλά συντηρούν τους εξαθλιωμένους ίσα από την πείνα και το θάνατο. Αυτό που έχουν ανάγκη είναι πλήρης δουλειά με δικαιώματα. Και όσο είναι άνεργοι, έχουν ανάγκη από ουσιαστικά μέτρα για τη στήριξη και την προστασία τους. Επίδομα ανεργίας για όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις και για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία και ο χρόνος αυτός να λογίζεται ως συντάξιμος χρόνος. Να δικαιούνται επίδομα ανεργίας και όσοι αναγκαστικά δούλευαν με «μπλοκάκι» και όταν απολύονται δεν παίρνουν ούτε αυτό το πενιχρό επίδομα των μισθωτών. Να δικαιούνται οι άνεργοι και τα παιδιά τους πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Να παγώσουν οι κάθε είδους υποχρεώσεις τους σχετικές με δάνεια και να απαγορεύονται οι κατασχέσεις για χρέη στις τράπεζες. Κατά το διάστημα της ανεργίας, να έχουν δωρεάν μετακίνηση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να καταβάλλουν μειωμένα τιμολόγια ύδρευσης, ηλεκτρικού ρεύματος και σταθερής τηλεφωνίας και να απαγορεύεται η διακοπή παροχής αυτών των υπηρεσιών.

Για πολλούς από τους ανέργους, αυτά είναι πλέον ζητήματα «ζωής ή θανάτου». Η οργάνωση της πάλης για την επιβίωση των ανέργων, για την ικανοποίηση των ελάχιστων αναγκών τους, είναι επιτακτική ανάγκη, κάτω από τις σημερινές συνθήκες έκρηξης της ανεργίας που θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, το επόμενο διάστημα. Αυτήν την ανάγκη, παλεύουν να την κάνουν πράξη τα ταξικά συνδικάτα, να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, με πνεύμα ταξικής αλληλεγγύης, με μαχητικό πνεύμα αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με την πολιτική που γεννά την ανεργία. Αυτή η ανάγκη, αφορά και τους ανέργους στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ. Δε χωράνε πλέον αυταπάτες. Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα.

Από την πρώτη στιγμή της εκδήλωσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» στον κλάδο των δημοσιογράφων, η «Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία» στον κλάδο των διοικητικών όπως και όλες οι παρατάξεις των άλλων κλάδων του χώρου που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ, ανέδειξαν το πρόβλημα της προστασίας και της ουσιαστικής στήριξης των ανέργων και κατέθεσαν συγκεκριμένες προτάσεις σε ΔΣ και γενικές συνελεύσεις, οι οποίες όμως συνάντησαν την πολεμική των άλλων παρατάξεων. Οπως - για παράδειγμα - στη γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, στις αρχές του χρόνου, όπου οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από τη μια, και της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, από την άλλη, καλλιέργησαν κλίμα «πόλωσης» με το ψεύτικο δίλημμα «ναι ή όχι σε απεργία διαρκείας», κόντρα στη μόνη ολοκληρωμένη και πλήρη πρόταση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας», πετυχαίνοντας τελικά να μην παρθεί απόφαση και έχοντας το θράσος οι οπορτουνιστικές δυνάμεις να κατηγορήσουν το ΠΑΜΕ ότι διέσπασε το «μέτωπο των δυνάμεων του αγώνα»! Αυτοί που περιορίζονται στα «βοηθήματα» και στα «ευχολόγια» και σπέρνουν αυταπάτες για λύση του προβλήματος της ανεργίας, αν αλλάξει η κυβέρνηση - διαχειριστής και έρθει η ανάπτυξη...

Απέναντι στις συγκεκριμένες προτάσεις - στόχους πάλης για την προστασία των ανέργων της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας», η «Συσπείρωση» (ΣΥΡΙΖΑ) αντέτεινε τότε: «Η Ενωσή μας και όλα τα σωματεία του κλάδου να εξοπλιστούν με την εξουσιοδότηση, ώστε να αξιοποιήσουν όλες τις δομές και πόρους τους, με διαφανείς όρους, για την ανακούφιση των ανέργων». Σταθερά στη ρότα της ελεημοσύνης και μόνο, απαντά σήμερα σε όσους αντιστέκονταν στην άντληση ποσού από τα αποθεματικά της Ενωσης («Δημοσιογράφοι», «ΚΕΔ») με τα δακρύβρεχτα «τα αποθεματικά της ΕΣΗΕΑ δεν είναι... ιερά, ιερή είναι η αλληλοβοήθεια».

Η οικονομική κρίση έχει οξύνει στο έπακρο την κρίση και στα ΜΜΕ. Η διαφημιστική δαπάνη, που αποτελεί και το βασικό έσοδο των ΜΜΕ, από 3.098.868.000 ευρώ που ήταν το 2008, έπεσε στο 1.592.693.000 ευρώ το 2011 και σύμφωνα με τη «Media Services», το πρώτο 9μηνο του 2012 καταγράφει περαιτέρω πτώση κατά 29,37% σε σχέση με το αντίστοιχο πέρυσι (τηλεόραση -18,14%, περιοδικά -39,15%, εφημερίδες -30,47%, ραδιόφωνο -29,47%). Η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί το 2013.

Η κυκλοφορία των πανελλαδικής εμβέλειας εφημερίδων (καθημερινές, κυριακάτικες, αθλητικές, οικονομικές εβδομαδιαίες), έπεσε το 2011 κατά 48,8% σε σχέση με αυτήν του 2008 και συγκεκριμένα από 235,137 εκατ. φύλλα σε 120,412 εκατ. (στοιχεία της Ενωσης Ιδιοκτητών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθήνας). Στο πρώτο 10μηνο του 2012 καταγράφεται επιπλέον μείωση κατά 10%, σε σχέση με πέρυσι.

H κρατική διαφήμιση που το 2008 ξεπερνούσε τα 85 εκατ. ευρώ σήμερα έχει σχεδόν μηδενιστεί.

Τα χρέη των μεγάλων ομίλων ξεπερνούν το 1,2 δισ. ευρώ και πολλά από αυτά είναι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις σε τράπεζες και προμηθευτές, ενώ η κρίση χτυπά συνολικά τις επιχειρήσεις που ανήκουν σε αυτούς τους ομίλους και τα περιθώρια νέου δανεισμού είναι ασφυκτικά («Ακόμη και οι πιο καλά προικοδοτημένες με παράλληλα έσοδα εκδοτικές επιχειρήσεις είναι σήμερα ζημιογόνες, ο κλάδος ολόκληρος αντιμετωπίζει κρίση πρωτοφανή, η οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα τους πάντες και τα πάντα» ομολογούσε κυνικά το «ΒΗΜΑ» (30/9/2010).

Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού οδηγεί νομοτελειακά σε συρρίκνωση και σε κλείσιμο επιχειρήσεων, γεγονός που αυξάνει την ανεργία. Η άποψη που καλλιεργούν ιδιαίτερα οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο, ότι η κρίση των ΜΜΕ οφείλεται κυρίως στην «κρίση εμπιστοσύνης με το κοινό τους», επειδή τα μέσα είναι «μνημονιακά», είναι μια άλλη προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών. Η καπιταλιστική κρίση χτυπά τα ΜΜΕ σε όλη την Ευρώπη. Στη Γερμανία, μετά την πτώχευση μιας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες, της «Frankfurter Rundschau» (Νοέμβρης 2012) με προσωπικό 500 άτομα και ημερήσια κυκλοφορία 120.000 φύλλα, σειρά πήραν και οι «Financial Times Deutschand», που ανέστειλαν την έκδοσή τους προχτές Παρασκευή, 7 Δεκέμβρη. Στην Ισπανία, η μεγαλύτερη ισπανική εφημερίδα, η «El Pais» απέλυσε πρόσφατα 129 εργαζόμενους και από την αρχή της κρίσης έχουν κλείσει δεκάδες εφημερίδες και έχουν απολυθεί πάνω από 8.000 εργαζόμενοι.

Η ρίζα του προβλήματος της ανεργίας για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, όπως και συνολικά, βρίσκεται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Τα αστικά ΜΜΕ, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους ανακατατάξεις, άλλα από αυτά που υπάρχουν θα διασωθούν, κάποια γιγαντωμένα, κάποια συρρικνωμένα, άλλα θα κλείσουν ή θα αλλάξουν ιδιοκτήτες και μαζί με νέα που θα στηθούν, θα εξακολουθούν να υπάρχουν όσο εξακολουθεί η εξουσία των μονοπωλίων.

Αλλά, όταν, λόγω οικονομικής κρίσης, κλείνει ή συρρικνώνεται μια επιχείρηση, δεν μπορούν να σωθούν από την ανεργία οι εργαζόμενοι σε αυτήν. Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μέσα στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Εσχατο αμυντικό μέσο είναι η προστασία των ανέργων. Και η λύση του προβλήματος είναι η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού για να εξαλειφθούν οριστικά η ανεργία και οι απολύσεις.

Μόνο με μια οικονομία απαλλαγμένη από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και με το λαό στην εξουσία μπορεί να εξαλειφθεί οριστικά η ανεργία, μπορεί να εξαλειφθούν όλα τα βάσανα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους.