Εδώ και χρόνια, υπάρχει κατεύθυνση να ιδιωτικοποιηθεί η έρευνα που διεξάγεται στα ερευνητικά κέντρα και στα πανεπιστήμια. Με αφορμή διάφορα «οργανωτικά» ζητήματα ή θέματα «εξορθολογισμού» καταργήθηκαν και συγχωνεύτηκαν ερευνητικά κέντρα και σκοπός είναι αυτό να συνεχιστεί. Τα ερευνητικά κέντρα υποχρηματοδοτούνται. Οι ερευνητές, πρακτικά, υποχρεώνονται να αναζητούν χρηματοδότηση (από χορηγίες και αλλού) και «αξιολογούνται», μεταξύ άλλων, και για το «business plan». Αυτό σημαίνει, είτε το θέλουν, είτε όχι, ότι πρέπει να προσαρμόζουν την έρευνα στα οικονομικά δεδομένα και στο χρηματοδότη. Η δημόσια έρευνα συνεχώς μετατρέπεται σε ένα «προϊόν» που πρέπει να είναι «ανταγωνιστικό». Οι «χορηγοί» (οι επιχειρήσεις), άλλωστε, ψάχνουν ερευνητικά προγράμματα που θα εξυπηρετήσουν τα κέρδη τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση γίνονται και οι συνεργασίες με ιδιωτικά ερευνητικά κέντρα ή οι έρευνες με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Στη χώρα μας, υπάρχουν άξιοι ερευνητές, ένα επιστημονικό δυναμικό, που είναι αφοσιωμένο στο αντικείμενό του. Τα εμπόδια, όμως, ξεκινούν από πολύ νωρίς, από τη διδακτορική διατριβή, αφού τα έξοδα είναι πολλά και ελάχιστα καλύπτονται, αν καλύπτονται. Οι εργαζόμενοι, δε, στα ερευνητικά κέντρα ζουν με την αγωνία της «διαθεσιμότητας» (απόλυση) και αντιμετωπίζουν διαρκώς προβλήματα στην καθημερινότητά τους με το μαρασμό των αντικειμένων που δεν «πουλάνε».

Η επιστημονική έρευνα, που γίνεται στα ερευνητικά κέντρα και στα πανεπιστήμια, δεν πρέπει να έχει τα εμπόδια και τις δεσμεύσεις της «αγοράς». Για να μπορούν απρόσκοπτα οι ερευνητές να προχωρούν στο έργο τους χρειάζεται επαρκής χρηματοδότηση, μόνιμη και σταθερή δουλειά και γενικότερα ο απαραίτητος εξοπλισμός για την ανάπτυξη της επιστήμης, για την παραγωγή της νέας γνώσης, για την προώθηση όλων των αντικειμένων. Το θέμα, βέβαια, ξεκινά από αλλού: Ποια είναι η πολιτική κατεύθυνση που δίνεται για την ερευνητική διαδικασία; Ο ερευνητής δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται επιχειρηματίας του εαυτού του, επιλέγοντας θέματα που απασχολούν τις επιχειρήσεις, ώστε να μπορούν να «πουλήσουν». Σε πολλές περιπτώσεις, χρειάζεται να γίνεται έρευνα χρόνων για ζητήματα που αφορούν στην ίδια την κοινωνία, στις λαϊκές ανάγκες. Δεν είναι δυνατόν το κριτήριο να είναι «γρήγορα αποτελέσματα και ανταγωνιστικά».

Το ΚΚΕ καλεί τους ερευνητές να διεκδικήσουν η έρευνα να είναι δημόσια, να χρηματοδοτείται αποκλειστικά και επαρκώς από το κράτος, να σχεδιάζεται σύμφωνα με τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες. Υπάρχουν πολλοί ερευνητικοί τομείς που «δεν πουλάνε», για παράδειγμα η έρευνα για αντισεισμική ή αντιπλημμυρική προστασία. Υπάρχουν θέματα που «δεν πουλάνε» στις θεωρητικές επιστήμες, αλλά προωθούν τη γνώση. Αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, τα παραπάνω θα είναι «απαγορευτικά» ή μειοψηφικά. Το θέμα δεν αφορά μόνο την ακαδημαϊκή και ερευνητική κοινότητα, αλλά όλο το λαό, τα συνδικάτα, τους επιστημονικούς φορείς. Η έρευνα, η επιστήμη μπορεί να σώσει ζωές, να προωθήσει την ανθρώπινη σκέψη. Δεν είναι δυνατόν να την αφήσουμε στα χέρια των «μάνατζερ» και «business plan» των επιχειρήσεων.