Πριν ένα χρόνο αχνοφαινόταν ότι σιγά σιγά το σύνολο των χωρών της Ευρώπης θα έμπαινε στην κρίση. Τώρα αυτό φαίνεται ως απολύτως αναμενόμενο γεγονός. Η πολυσυζητημένη ελληνική κρίση δείχνει να είναι το προοίμιο μιας γενικευμένης ευρωπαϊκής κρίσης. Οι Ευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες με επικεφαλής τους Γερμανούς προσπαθούν να το αποφύγουν με την παλιά συνταγή μεταφοράς των βαρών στους εργάτες και στις αδύναμες οικονομικά χώρες. Ομως, η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι έτσι συρρικνώνουν το οικονομικό πεδίο ζωτικότητας που τους είναι άκρως απαραίτητο. Στη Γερμανία ήδη φαίνονται σημάδια κούρασης. Μια βαθιά οικονομική κρίση στη Γερμανία πιθανό να έφερνε τα πάνω - κάτω στην ίδια την ύπαρξη της καπιταλιστικής ΕΕ.

Αυτός ο πρωτοφανής για το μέγεθός του αντιδραστικός κουρνιαχτός παγιδεύει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και δίνει την εικονική εντύπωση μιας ανύπαρκτης αποδοχής των αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων. Αυτή η αντιδραστική κατάσταση δίνει μια ανάσα χρόνου στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Ταυτόχρονα αυξάνει την απογοήτευση σε μερίδα της εργατικής τάξης και την υποχρεώνει περισσότερο να επιδίδεται στο καθημερινό κυνήγι του μεροκάματου. Είναι μια εικονική πραγματικότητα που μεταξύ άλλων περιορίζει την εργατική σκέψη να επεκτείνεται πρακτικά στην αναζήτηση τρόπων ανατροπής ενός ακραίου αντιδραστικού αστικού καθεστώτος. Ολα αυτά όσο αποκρουστικά κι αν είναι αδυνατούν στην ουσία τους να σταματήσουν την αναπότρεπτη ροή των καταληκτικών γεγονότων μιας βαθιάς καθεστωτικής αλλαγής. Αλλωστε ο ίδιος ο καπιταλισμός ομολογεί ότι τα πάντα κρίνονται στη ροή του χρόνου. Κυρίως μάλιστα ότι η αντιμετώπιση και της πιο μικρής εργατικής διεκδίκησης έχει την αξία ανάσας επιμήκυνσης του αστικού οικονομικού συστήματος. Είναι χαρακτηριστική γι' αυτό η λυσσώδης αντιμετώπιση μικρών και ανώδυνων για το καθεστώς ευρύτερων λαϊκών διεκδικήσεων.

Υπό αυτή την έννοια το μέτρο του χρονικού του τέλους το δίνει ο ίδιος ο καπιταλισμός. Μετά απ' όλες αυτές τις αντικειμενικές διαπιστώσεις πάντα υπάρχει η ίδια ερώτηση: Πού οφείλεται η συνεχιζόμενη ύπαρξη ενός σάπιου πτώματος; Γιατί παραμένει άθαφτο, να δηλητηριάζει την κοινωνία; Πού βρίσκεται ο νεκροθάφτης του; Στις ερωτήσεις αυτές, που στην ουσία τους είναι μια, απαντά το ίδιο το εργατικό κίνημα, που μέσα από την ανασύνταξή του, με απομόνωση των συμβιβασμένων ηγεσιών μπορεί να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, να βάλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τον καπιταλισμό, με όποιο μείγμα διαχείρισής του.