O Iάκωβος Καμπανέλλης, που δεν αρνιόταν ποτέ σε ερασιτεχνική ομάδα να ανεβάσει οποιοδήποτε έργο του, αν ζούσε και έβλεπε την παράσταση της θεατρικής ομάδας της Οικογένειας του ΚΕΘΕΑ «Διάβαση», στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ- «Οδηγητή» με το έργο του «Το μεγάλο μας τσίρκο», θα χαιρόταν πραγματικά με την αγάπη, το μεράκι, τη σοβαρή ατομική και συλλογική προσπάθεια, τη σκηνική ευστροφία, ακόμα και το υποκριτικό ταλέντο αρκετών μελών της πολυμελούς θεατρικής ομάδας. Θα συμφωνούσε για το πώς «διάβασαν» και ερμήνευσαν το έργο του. Για το πώς υπηρέτησαν τις αλήθειες του. Για το πώς το «έδεσαν» με τη σημερινή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, με τη σημερινή «ασφυξία» των εργαζομένων, το σημερινό ξεπούλημα του τόπου, με τη σημερινή πολιτικο-οικονομική «γκιλοτίνα», με την οποία το ΔΝΤ, η τρόικα της ελληνικής και ξένης πλουτοκρατίας και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποί τους «σφαγιάζουν» το λαό μας.

Η ομάδα του ΚΕΘΕΑ, έκανε το «εγώ» «εμείς». Προσπάθησαν να ανεβάσουν αυτό το δύσκολο και πολύ απαιτητικό και από επαγγελματίες καλλιτέχνες έργο. Και σφίγγοντας όλοι μαζί τα χέρια τους σαν «αλυσίδα», σαν ένας άνθρωπος, μια ψυχή, μια φωνή, κατάφεραν και να νιώσουν τις ιστορικές αλήθειες του έργου και να τους δώσουν σημερινή διάσταση και να τις μεταδώσουν και να συνεπάρουν με αυτές το πλήθος των θεατών. Τόσο πλήθος, που όσοι δε χωρούσαν πια στις κερκίδες του αμφιθεάτρου κάθισαν στη μάντρα του και πίσω από τη μάντρα, ακόμα και όρθιοι στα βράχια του λοφίσκου, όπου είναι χτισμένο το θέατρο στο Αλσος.

Με «σκηνικό» μερικά σεντόνια, αλλά με κοστούμια που συμβόλιζαν όσα θέλησε να ιστορήσει, να καταγγείλει, να σαρκάσει, αλλά και όσα θέλησε να υμνήσει ο Καμπανέλλης με το έργο του. Με τα ηχογραφημένα τραγούδια της πρώτης παρουσίασης του έργου, το 1973, στο θέατρο «Αθήναιον» από το θίασο Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου, σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, με τη φωνή του αξεπέραστου Νίκου Ξυλούρη και των ηθοποιών - πρώτων διδαξάντων το έργου. Προπαντός με τη φυσικότητα του λόγου τους, με το χιούμορ τους, με την αλήθεια και τη «φλόγα» της ψυχής τους και του αγώνα τους για την απεξάρτηση και τη ζωή των αγαπημένων τους -παιδιών, αδελφιών, φίλων- δεν υπηρέτησαν μόνο το έργο του Καμπανέλλη, μα και το νόημα και τις πραγματικές αξίες της ζωής και των πολύμορφων αναγκαίων αγώνων που πρέπει να δίνει όποιος θέλει να λέγεται «Ανθρωπος».

Η «φλόγα» της ατομικής και συλλογικής θεατρικής προσπάθειας και του ολοφάνερου μόχθου που κατέβαλε η ομάδα του ΚΕΘΕΑ - προσπάθεια υποδειγματική για το πώς πρέπει να δουλεύουν οι ερασιτεχνικές ομάδες - αν όχι και καμπόσοι...επαγγελματίες του θεάτρου, ήταν επόμενο να επιβραβευθεί με τα αλλεπάλληλα χειροκροτήματα των θεατών σ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, το γέλιο, τη συγκίνηση, τα ενθουσιώδη και παρατεταμένα χειροκροτήματα, τα «μπράβο», τα επιφωνήματά τους στο φινάλε του έργου, και τα θερμά συγχαρητήρια που τους έδωσαν πολλοί θεατές στα παρασκήνια.