Οτι «η επίθεση χωρίς τέλος σε βάρος των εργαζομένων δεν συνιστά πολιτική εθνικής σωτηρίας ή μια νέα στρατηγική, αλλά είναι πολιτική ταξικού χαρακτήρα με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους να γίνονται πειραματόζωα σε ένα σπιράλ διαδοχικών εκβιασμών και μαζικής εξαθλίωσής τους» επισημαίνει η «Αυτόνομη Παρέμβαση» σε ανακοίνωσή της ενόψει της ΔΕΘ. Ανακοίνωση που σε τέσσερις ολόκληρες σελίδες εκτείνονται συμπεράσματα και αναλύσεις για τη σφοδρότητα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και διατυπώνονται μεταξύ άλλων συμπεράσματα του τύπου ότι «κανένας κοινωνικός διάλογος δεν μπορεί να χωρέσει στις σημερινές συνθήκες. Καμία στάση αναμονής, καμία στάση παθητικής αποδοχής δεν είναι επιτρεπτή. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και της κοινωνίας δεν είναι διατεθειμένη να γίνει στο ίδιο έργο θεατή». Οπως και ότι «η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δεν μπορεί να μετατρέπεται σε προνομιακό συνομιλητή "σωτήρων" τύπου Βρούτση, νομιμοποιώντας τον πολιτικό κυνισμό με τον οποίο συντελείται ο σφαγιασμός της κοινωνίας, των εργαζομένων και των συνταξιούχων».

Ως εδώ, όλα ωραία και καλά. Δεκτές και οι επισημάνσεις περί «ταξικής πολιτικής», δεκτό και το σχόλιο για τους «κοινωνικούς διαλόγους». Αλλά, γεννιούνται σημαντικά ερωτήματα: γιατί αν η ΑΠ αναγνώριζε πραγματικά την ανάγκη της ταξικής οργάνωσης και πάλης (όπως πάει να μας πείσει με τέτοιες ανακοινώσεις), τα στελέχη της δε θα κρατούσαν τη στάση που κρατούν μες στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους.