Αν απέρριπτε πραγματικά τη λογική και την τακτική των «κοινωνικών διαλόγων» και της «κοινωνικής συνοχής», τα στελέχη της σε μια σειρά κλάδους δε θα υπέγραφαν (όπως έκαναν στους Ιδιωτικούς υπαλλήλους, στη ΔΕΗ κτλ.), δε θα νομιμοποιούσαν τις μειώσεις μισθών και την κατάργηση μιας σειράς δικαιωμάτων στο όνομα μάλιστα του «μικρότερου κακού». Ούτε θα υπερασπίζονταν την «κοινωνική συνοχή» όπως κάνουν εδώ και χρόνια, ούτε θα ανέλυαν τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και το πόσο στενά δεμένες είναι οι τύχες των επιχειρήσεων με αυτές των εργαζομένων (π.χ. Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία). Γιατί βέβαια, το ζήτημα δεν είναι να καταδικάζει κανείς τη στάση της ΓΣΕΕ αλλά ... να κάνει τα ίδια. Κι επειδή το τελευταίο διάστημα «πυκνώνουν» αυτοί που το παίζουν «εξαγριωμένοι» με όσους έχουν σκάψει το λάκκο των εργατών, έχουμε να τονίσουμε το εξής: είναι στον τόπο δουλειάς που φαίνεται ποια τάξη στηρίζει πραγματικά κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη. Στο αν αυτή η δύναμη οργανώνει την αναμέτρηση ή καλλιεργεί το συμβιβασμό με την εργοδοτική τρομοκρατία, την παραπλάνηση, τον εφησυχασμό, τις αυταπάτες, με κάθε μεθόδευση και προσπάθεια να ποδηγετηθούν οι εργάτες. Κι ένα τελευταίο: καταγγελίες της αντεργατικής πολιτικής χωρίς καμιά αναφορά για αποδέσμευση από την ΕΕ (τη λυκοφωλιά των μονοπωλίων) και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, είναι «ταξικές» για τα μάτια του κόσμου...