Σκληρή δουλειά και καθημερινή επαφή με μια σειρά επικίνδυνους παράγοντες είναι η καθημερινότητα για τους εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης (φωτ.)

Οπως σημειώνει στον «Ρ» ο Σπύρος Δρίβας, γιατρός Εργασίας, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται περαιτέρω «συρρίκνωση όλων των διαδικασιών πρόληψης, κάθε διαδικασίας προαγωγής της εργασιακής Υγείας και Ασφάλειας και σε σχέση με τον ιατρικό έλεγχο και σε σχέση με τα μέτρα πρόληψης. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν εύκολη και επαρκή πρόσβαση σε Υγεία και Φάρμακο και οι εργοδότες δεν επενδύουν σε μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής στους τόπους δουλειάς και οι όποιοι έλεγχοι από την Επιθεώρηση Εργασίας μειώνονται. Επίσης οι ίδιες οι απαιτήσεις του εργαζόμενου για καλές συνθήκες εργασίας μειώνονται, όταν η ανεργία είναι τόσο αυξημένη. Αυτό το μεροκάματο που δίνεται δε φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες τις δικές του και της οικογένειάς του, άρα γενικότερα τα θέματα Υγείας - και μάλιστα πρόληψης - πάνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τα Ταμεία είναι υπό κατάρρευση και δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις που έχουν αυξηθεί. Αρα υπάρχει μια γενικότερη επιδείνωση της υγείας του πληθυσμού και κατά συνέπεια και της εργασιακής Υγείας και Ασφάλειας».

Οι εργαζόμενοι που έρχονται σε επαφή με καρκινογόνες ουσίες είναι κυρίως: Στα διυλιστήρια, εκεί που υπάρχει αποξήλωση αμιάντου όπως στα καράβια, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στα ναυπηγεία κ.λπ, στη χημική βιομηχανία, όσοι είναι εκτεθειμένοι σε σκόνες που περιέχουν κρυσταλλικό πυρίτιο (π.χ. τσιμεντοβιομηχανία). «Ακόμη και η νυχτερινή εργασία θεωρείται καρκινογόνος παράγοντας. Από την άλλη για την επιδείνωση της κατάστασης των εργαζομένων ευθύνεται και η ανεργία και η ημιαπασχόληση, αφού αυξάνεται το άγχος της επιβίωσης με οδυνηρά αποτελέσματα», προσθέτει ο Σπ. Δρίβας.

Ο Μιχάλης Ανδρεάδης είναι 52 χρονών και εργάζεται σαν ηλεκτρολόγος σε καράβια και ναυπηγεία από το 1974. Το Φλεβάρη ήταν να δουλέψει σε ένα κρουαζιερόπλοιο και η εταιρεία του ζήτησε να κάνει ιατρικές εξετάσεις. Τότε διαπίστωσε πως έχει νοσήσει από συγκεκριμένη μορφή καρκίνου, που είναι επαγγελματική ασθένεια, όπως αναφέρεται και στο ιατρικό πιστοποιητικό του: «Το μεσοθηλίωμα του υπεζωκότα συμπεριλαμβάνεται στον Εθνικό Κατάλογο Επαγγελματικών Ασθενειών (Π.Δ. 41/2012) και συνδέεται άμεσα με την επαγγελματική έκθεση σε ίνες αμιάντου. Η επαγγελματική έκθεση του πάσχοντα σε αμίαντο, τεκμηριώνεται άμεσα από το επαγγελματικό ιστορικό του και ενισχύεται από πληθώρα επιστημονικών ανακοινώσεων στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία».

Πριν ακόμα δείξουν οι εξετάσεις πως ο Μ. Ανδρεάδης πάσχει από αυτή την επαγγελματική ασθένεια, αμέσως μόλις η πρώτη ακτινογραφία έδειξε υγρό στον πνεύμονα, η εταιρεία του διαμήνυσε πως δεν θα τον προσλάβει. «Εγώ θέλω να δουλέψω, όσο μπορώ, το θέμα είναι ότι καμία εταιρεία δεν θα με προσλάβει. Το επίδομα που μου δίνουν εδώ και 3 μήνες είναι μόλις 350 ευρώ το μήνα και δεν φτάνουν για να ζήσω, παρότι οι ασφαλιστικές μου εισφορές κάθε μήνα φτάνουν τα 800 ευρώ», τονίζει. Μόλις απευθύνθηκε στον «Οίκο Ναύτου» και στο ΝΑΤ η αντιμετώπιση δεν ήταν καλύτερη από αυτή της εταιρείας. Η ζωή του εργαζόμενου έχει κάποια αξία όσο είναι ικανός προς εργασία. Και το αντίτιμο της αξίας αυτής είναι ίσα - ίσα για να μπορεί να ζει και να πηγαίνει στη δουλειά. Οταν παρουσιαστεί κάποια ανικανότητα προς εργασία, οι εργαζόμενοι πετιούνται από τους επιχειρηματίες και το κράτος σαν την «τρίχα από το ζυμάρι».

Στον «Οίκο Ναύτου» του παρουσίασαν έναν δαιδαλώδη μαθηματικό υπολογισμό για να καταλήξουν πως ...δεν δικαιούται αναπηρική σύνταξη. Στο ΝΑΤ αρχικά του είπαν πως δεν αναγνωρίζεται η ασθένειά του ως επαγγελματική και πως δεν δικαιούται καμία σύνταξη. Μόλις τους πήγε τα έγγραφα και τη νομοθεσία που αποδείκνυαν πως νοσεί από επαγγελματική ασθένεια και πως πρέπει να πάρει πλήρη σύνταξη, του απάντησαν να περάσει πρώτα από Υγειονομική Επιτροπή «και βλέπουμε».

Πάντως «είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις εργαζομένων που έχουν νοσήσει από επαγγελματική ασθένεια και οι ασφαλιστικοί φορείς δεν την αναγνωρίζουν ως τέτοια, αλλά ως κοινή νόσο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον εργαζόμενο. Αυτός είναι ο κανόνας», σημειώνει ο Σπύρος Δρίβας. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως από το 2003 - που ξεκίνησε το ΙΚΑ να καταγράφει τα περιστατικά επαγγελματικών ασθενειών - μέχρι το 2009, έχουν συνταξιοδοτηθεί λόγω επαγγελματικής ασθένειας μόλις 112 άτομα, ενώ δεν υπάρχει καμία καταμέτρηση και παρακολούθηση επαγγελματικών ασθενειών στις πρωτοβάθμιες δομές Υγείας ή στα νοσοκομεία.

«Θα διεκδικήσω με όλες μου τις δυνάμεις να πάρω πλήρη σύνταξη από το ΝΑΤ και θέλω να βγει προς τα έξω σε τι συνθήκες δουλεύουμε, ώστε να μη συμβεί σε κανέναν άλλο συνάδελφο. Να διεκδικήσουμε ανθρώπινες συνθήκες και αναπηρική σύνταξη για όσους νοσούν». Αυτά σημειώνει ο Μ. Ανδρεάδης στον «Ρ», ενώ προσθέτει πως οι ηλεκτρολόγοι στα πλοία και στα ναυπηγεία έρχονται κατά κόρον σε επαφή με καλώδια αμιάντου και πλάκες αμιάντου, που υπάρχουν στα τοιχώματα πλοίων, απελευθερώνονται οι ίνες και τις αναπνέουν. «Παρότι έχει απαγορευτεί η χρήση αμίαντου, δεν έχω δει ούτε μια προειδοποιητική ταμπέλα στα καράβια, ώστε να ξέρουν οι εργαζόμενοι πως δουλεύουν δίπλα στο ...θάνατο. Επίσης δεν έχουν αποσυρθεί τα πλοία που έχουν κατασκευαστεί με αμίαντο, ούτε άλλα μέτρα προστασίας παίρνονται», υπογραμμίζει.

Το θέμα είναι να μην υπάρχει ο βλαπτικός παράγοντας στο χώρο δουλειάς. Αυτό επισημαίνουν οι γιατροί Εργασίας. Αντ' αυτού χρησιμοποιείται ο αμίαντος γιατί είναι ένα πάμφθηνο υλικό και φυσικά κανένας εφοπλιστής δεν θα αποσύρει το καράβι του επειδή έχει αμίαντο. Σαν μέτρα προστασίας της Υγείας ο Σπ. Δρίβας αναφέρει: Καταρχήν να είναι γνωστό σε ποια καράβια υπάρχει αμίαντος και να γίνονται μετρήσεις στις συγκεντρώσεις αμιάντου που απελευθερώνονται. Η αφαίρεση του αμίαντου θα πρέπει να γίνεται από Ειδικά Συνεργεία. Μέχρι τότε οι εργαζόμενοι να έχουν κάποια μέσα προστασίας όπως μάσκες και να περνούν συχνά από προληπτικούς ιατρικούς ελέγχους.