Στη Σενεγάλη έδωσε εύσημα για τη δημοκρατία και προσπάθησε να κερδίσει έδαφος στις μπίζνες προκαλώντας το μεγαλύτερο ανταγωνιστή της στην ενδοϊμπεριαλιστική σκακιέρα, την Κίνα. Στην Ουγκάντα «κατάπιε» τις νουθεσίες περί «δημοκρατίας» χαϊδεύοντας το αυταρχικό καθεστώς του προέδρου Μουσεβένι αποσκοπώντας στην αύξηση της ήδη έντονης στρατιωτικής κινητικότητας σε μία νευραλγική (και πετρελαιοφόρα...) περιοχή. Στο Μαλάουι εξήρε την πρόεδρο Τζόις Μπάντα για τα πρόσφατα σκληρά αντιλαϊκά της μέτρα προκειμένου να προσελκύσει... «ξένες» (κύρια αμερικανικές!) επενδύσεις. Στη Νότια Αφρική «έσπρωξε» τα συμφέροντα των αγροτοχημικών και φαρμακευτικών εταιρειών ασκώντας παράλληλα πιέσεις στη νοτιοαφρικανική ηγεσία προκειμένου να κάμψει τις αντιδράσεις σε ιμπεριαλιστικές πολιτικές της Ουάσιγκτον σε Συρία, Ιράν και ΛΔ Κονγκό. Στη Νιγηρία αξιοποίησε πλήρως αφενός τους ισλαμιστές της «Μπόκο Χαράμ» για να στήσει κέντρο «αντιτρομοκρατικής συνεργασίας» και τη φτώχεια στο βορρά για να «σπρώξει» μεταλλαγμένα αγροτικά υβρίδια. Αντιτρομοκρατία και μπίζνες δηλαδή.