«Δεν τον ενδιαφέρει εάν θα είναι ξανά βουλευτής», διαμηνύει ο υπουργός Εργασίας, θέλοντας να δείξει την αποφασιστικότητά του να σηκώσει "το 44% της δημοσιονομικής προσαρμογής", δηλαδή 5 δισ. από τα 11,5 δισ. του νέου πακέτου άγριων αντιλαϊκών μέτρων. Ασφαλώς είναι δικαίωμα του Γ. Βρούτση να διαφημίζει στα αφεντικά του τη γενναιότητά του να εκτελέσει τη νέα σφαγή των συντάξεων, των κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων. Φρόντισε, άλλωστε, από την πρώτη στιγμή να δώσει απτά δείγματα γραφής αυτής της γενναιότητας, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του σε «αρσιβαρίστα της εθνικής προσπάθειας», προχωρώντας στη σφαγή του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων κατά 23% και δηλώνοντας ότι θα εφαρμόσει πιστά τα όσα περιλαμβάνονται στο νέο μνημόνιο για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό. Ομως, τέτοιες δηλώσεις καθόλου δεν εντυπωσιάζουν, παρά μόνο ίσως για τη θρασυδειλία όσων τις εκφράζουν. Παρόμοιες έκανε και ο προκάτοχός του, ο Γ. Κουτρουμάνης όταν δήλωνε κατ' ιδίαν ότι «λεφτά για συντάξεις δεν θα υπάρχουν τον Σεπτέμβρη, αλλά εγώ δεν θα είμαι υπουργός»... Φυσικά, η άγρια σφαγή του λαού είναι στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της και δεν είναι θέμα ενός υπουργού, όσο και αν τα πρόσωπα παίζουν το ρόλο τους στην Ιστορία. Ο λαός δεν πρέπει να χάνεται ούτε να «τυφλώνεται» από την καθόλα δικαιολογημένη κατά τ' άλλα διάθεση της τιμωρίας των διαχειριστών της εξουσίας και της καπιταλιστικής κρίσης. Πρέπει να αποφασίσει να ξεμπερδεύει μια καλή, στοχεύοντας κατ' ευθείαν στην καρδιά: Παλεύοντας για να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, διεκδικώντας ικανοποίηση των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, να στοχοποιήσει την οικονομική και πολιτική εξουσία των μονοπωλίων. Εκεί πρέπει να «βλέπει» σταθερά η οργανωμένη πάλη του για να καταφέρει να ανοίξει το δικό του δρόμο, τη φιλολαϊκή διέξοδο.