Associated Press

Γιορτή της Θυσίας. Ο Αχμέτ θα μοιραστεί το σφάγιο με την οικογένεια και τους φίλους του: η οικονομική κρίση αμαυρώνει το κλίμα

Αν μη τι άλλο, ο νέος υπερυπουργός του Μπουλέντ Ετσεβίτ (εξωκοινοβουλευτικός -«φυσικά»!) έχει εντυπωσιακό βιογραφικό. Παλιός σύμβουλος του Ετσεβίτ τη δεκαετία του '70, ακολούθως καθηγητής στο Πρίνστον, εν συνεχεία, για δύο δεκαετίες, κορυφαίο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, από όπου παραιτήθηκε ως αντιπρόεδρος. Μιλά αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, έχει Αμερικανίδα σύζυγο και χαίρει διεθνούς φήμης. Αν πάρει κανένας στα σοβαρά όσα γράφει ένα μέρος του τουρκικού Τύπου (π.χ. η «Hurriyet» του περασμένου Σαββάτου) που τον παρουσιάζει περίπου ως τον Μεσσία της τουρκικής οικονομίας, θα αποκαταστήσει τη διεθνή επενδυτική εμπιστοσύνη στην Τουρκία, θα συμμαζέψει το τραπεζικό σύστημα, θα προωθήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, θα εκμηδενίσει το εξωτερικό χρέος, θα φέρει τη λίρα στα προηγούμενα επίπεδα, θα κατατροπώσει το τέρας του πληθωρισμού και θα δώσει γενναίες αυξήσεις στον στερημένο τουρκικό λαό. Βάσει των παραπάνω, προκύπτει το ερώτημα αν κατόπιν θα σηκώσει το δεξί του χέρι και θα πετάξει στους ουρανούς σαν άλλος Σούπερμαν, ή θα συνεχίσει να ζει σαν κοινός θνητός.

Ο ίδιος πάντως δε μοιάζει να πάσχει από «illusionsdegrandeur». Η τουρκική λίρα εξακολουθεί να βρίσκεται κάπου 25% κάτω από την προ της υποτίμησης αξία της την ώρα που αυτές οι αράδες γράφονται και ο Ντερβίς ομολογεί πως είναι δύσκολο να αρχίσει να μετρά (χρέη ας πούμε) «σε τετράκις εκατομμύρια». Ξεκαθαρίζει ότι το αν θα επιτύχει ή όχι δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο, όσο κι αν, όπως επέμεινε πριν δεχτεί να αναλάβει πόστο στην Αγκυρα, του δόθηκαν αρμοδιότητες ευρύτερες κάθε προκατόχου του, όπως η επιτήρηση της Κεντρικής Τράπεζας, άλλων δύο κεντρικών τραπεζών και του ελεγκτικού οργάνου της κυβέρνησης για τις τράπεζες (γεγονός που εξώθησε τον επικεφαλής του, Ζεκερίγια Τεμιζέλ, σε παραίτηση).

Τον ενθουσιασμό των παραγόντων των «αγορών» που χαρακτήρισαν την εξέλιξη «πολύ καλά νέα», γρήγορα αντικατέστησε ο σκεπτικισμός. Πού θα βρει ο Ντερβίς να δανειστεί τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια που ζητά επιπλέον ο Ετσεβίτ; Τι πρόγραμμα θα καταρτίσει; Με ποιους στόχους; Τι θα γίνει με τις χρεοκοπημένες τράπεζες και τα δικά τους χρέη; Πόση πολιτική υποστήριξη θα έχει από τον Πρόεδρο Σεζέρ και τη συγκυβέρνηση; Κι ως πού θα τον «σπρώξει» η Ουάσιγκτον (υπό την έννοια της αμερικανικής πολιτικής ελίτ, αλλά και των πρώην συναδέλφων του στην Παγκόσμια Τράπεζα), όταν οι ημερομηνίες αποπληρωμής του εξωτερικού χρέους θα αρχίσουν να πλησιάζουν;

Με όλα αυτά να στέκονται σαν Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από το κεφάλι της Τουρκίας, πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει τις δηλώσεις του Ετσεβίτ ότι μία από τις «προτεραιότητες» του νέου υπερυπουργού θα είναι να μειώσει την αδικία σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων της Τουρκίας; Μάλλον όχι και πολύ. Εξάλλου ο Ντερβίς, εκπροσωπώντας την «οικονομική σκέψη» (που λέει ο λόγος), την οποία, ακριβώς, υπηρέτησε επί δύο δεκαετίες, έχει κατά νου πάγιες συνταγές του νεοφιλελευθερισμού: Λιτότητα, άνοιγμα αγορών και ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, πάγωμα μισθών, προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Το θέλουν οι ΗΠΑ και το αξιώνουν οι Βρυξέλλες. Τον τουρκικό λαό ποιος τον ρώτησε;