Γρηγοριάδης Κώστας

Στον αντίποδα, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ προσπαθούν να ξεγελάσουν το λαό ότι η ευημερία και η έξοδος από το τούνελ για τον ίδιο θα έρθει με την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και συγκεκριμένα με την «παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο τουλάχιστον χρόνια». Οπως ξεκάθαρα λένε οι τρεις τους, κανένας από τους αντιλαϊκούς δημοσιονομικούς στόχους που περιέχονται στο πρόγραμμα δεν αλλάζει, ούτε χαλαρώνει. Αντίθετα, «ο δημοσιονομικός στόχος για το τέλος της περιόδου προσαρμογής κατανέμεται σε περισσότερα οικονομικά έτη, για τη στήριξη της ζήτησης, της ανάπτυξης, της απασχόλησης».

Κοροϊδεύουν το λαό ότι «ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, αλλά με την περιστολή της σπατάλης και τη στοχευμένη καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, καθώς και μέσα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα».

Κρύβουν ότι τα ελλείμματα και τα χρέη της πλουτοκρατίας που προσπαθούν να συμμαζέψουν δεν καλύπτονται με τα φραγκοδίφραγκα από την καταπολέμηση τάχα της διαφθοράς, που είναι σύμφυτη με το σύστημα που υπερασπίζονται και υπηρετούν. Κρύβουν ότι οι εργασιακές και αντιασφαλιστικές ανατροπές, η μείωση του μέσου μισθού, η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η απελευθέρωση όλων των τομέων της παραγωγής, δεν είναι στόχος και υπόθεση ενός μνημονίου, αλλά στρατηγική επιλογή της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας, την οποία υπηρετούν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Για να πείσουν το λαό που υποφέρει ότι κάτι σκοπεύουν να κάνουν και γι' αυτόν, αραδιάζουν μια σειρά από γενικόλογες εξαγγελίες, επιλέγοντας, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητήματα που απασχόλησαν προεκλογικά την επικαιρότητα, αλλά είναι παρωνυχίδα μπροστά στον κυκεώνα των αντεργατικών αντιλαϊκών νομοθετημάτων όλων των προηγούμενων χρόνων. Για παράδειγμα, τα τρία κόμματα διακηρύττουν την πεποίθησή τους ότι «το ύψος του μισθού στον ιδιωτικό τομέα (πρέπει να) συμφωνείται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων», δε λένε όμως κουβέντα για το πότε και πώς θα καταργηθούν οι νόμοι που μειώνουν τους μισθούς.

Υπόσχονται ακόμα «αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κ.λπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα», προδίδοντας πρώτον ότι δεν υπάρχει κανένα χρονοδιάγραμμα και δεύτερον ότι μια τέτοια εξαγγελία προϋποθέτει να βρεθούν άλλα μέτρα, για τα οποία θα πρέπει να πληρώσει ο λαός από άλλη τσέπη.

Στο ίδιο πνεύμα είναι και η εξαγγελία για «επέκταση του επιδόματος ανεργίας για έναν ακόμα χρόνο (1+1) από κοινοτικούς πόρους» ή η «επέκταση του επιδόματος ανεργίας και σε μη μισθωτούς (αυτοαπασχολούμενους, επιτηδευματίες κ.λπ.) που έχασαν τις δουλειές τους, εφόσον πληρούν εισοδηματικά κριτήρια (επίσης από κοινοτικούς πόρους)».

Εκεί όμως που η κοροϊδία σπάει κόκαλα, είναι το σύνθημα «όχι απολύσεις στο Δημόσιο» (!) με το οποίο προσπαθούν να προσπεράσουν την υποχρέωσή τους να μειώσουν κατά 150.000 υπαλλήλους το Δημόσιο, όπως ρητά έχει συμφωνηθεί με το μνημόνιο. Από κοντά και το σύνθημα - τίτλος «Γενική επιδίωξη όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι», με το οποίο προσπαθούν να ξεγελάσουν το λαό ότι έχουν τις καλύτερες προθέσεις να διατηρήσουν το βιοτικό του επίπεδο στα σημερινά άθλια όρια, αρκεί να το επιτρέψουν οι συγκυρίες και να υπάρξει ανοχή από το κίνημα.

Εξίσου «μαϊμουδιά» είναι και η εξαγγελία για «αντικατάσταση του Ειδικού Τέλους Ακινήτων και όλων των φόρων επί της Ακίνητης Περιουσίας με ενιαίο προοδευτικό φόρο», που σημαίνει ενσωμάτωση (και όχι κατάργηση) του χαρατσιού σε έναν ενιαίο ληστρικό φόρο πάνω στη λαϊκή κατοικία.

Στην προγραμματική τους συμφωνία, τα τρία κόμματα κάνουν ξεχωριστή αναφορά στα «αναπτυξιακά» μέτρα που σχεδιάζουν να προωθήσουν. Μιλάνε μεταξύ άλλων για «διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο», που θα υλοποιηθεί με «αξιοποίηση κάθε επενδυτικού πόρου και δυνατότητας με την απελευθέρωση των μεγάλων έργων του ΕΣΠΑ, την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, την αποδέσμευση και αξιοποίηση (και όχι εκποίηση) της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου (τίτλοι, χρήσεις γης, συντελεστές δόμησης, μορφές χρηματοοικονομικής εκμετάλλευσης)».

Τα αναπτυξιακά σχέδια της συγκυβέρνησης είναι ίδια και απαράλλαχτα με των άλλων κομμάτων, όπως για παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι αναπόφευκτο, αφού όλοι τους ομνύουν στην ΕΕ και στα μονοπώλια, γι' αυτό και τα μέτρα που ζητάνε και προτείνουν τροφοδοτούν την καπιταλιστική ανάπτυξη και μάλιστα σε τομείς της παραγωγής όπου το κεφάλαιο έχει γρήγορο και σίγουρο κέρδος, μακριά από τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Στα φορολογικά, υπόσχονται δημαγωγικά «διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ταυτόχρονα με τη σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας», δίνοντας όμως απτά δείγματα γραφής μόνο για τα μέτρα που αφορούν τη μείωση της φορολογίας για το κεφάλαιο. Ετσι, την ίδια ώρα που ο μέσος φόρος στα εκκαθαριστικά της εφορίας που ήδη ταχυδρομούνται είναι πάνω από 1.400 ευρώ για τα λαϊκά νοικοκυριά, η συγκυβέρνηση ετοιμάζει ήδη μείωση της φορολογίας για το κεφάλαιο και βέβαια των ασφαλιστικών εισφορών.

Η συγκυβέρνηση υπόσχεται «αποκατάσταση του χαρτοφυλακίου των ασφαλιστικών ταμείων με ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου και πόρους δημόσιας περιουσίας» για να καθησυχάσει με ψέματα τα εκατομμύρια των ασφαλισμένων που είδαν τους κόπους ετών να εξαϋλώνονται με το κούρεμα του χρέους, για λογαριασμό των τραπεζών και των μονοπωλίων.

Κοροϊδεύουν ωμά το λαό που στενάζει στις ουρές των νοσοκομείων και των φαρμακείων, τάζοντας χωρίς ντροπή «για όλους καθολική υγειονομική προστασία χωρίς προϋποθέσεις» και «επείγοντα μέτρα για αποκατάσταση ομαλού εφοδιασμού νοσοκομείων και ασθενών σε φάρμακα, αποκατάσταση λειτουργίας ΕΟΠΥΥ». Την ίδια ώρα, βέβαια, εξαγγέλλουν «συνέχιση μείωσης της φαρμακευτικής και νοσοκομειακής δαπάνης», δηλαδή νέες περικοπές!

Αυτοί που οδήγησαν σχεδόν έναν στους τρεις Ελληνες να ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, αυτοί που ευθύνονται για το γεγονός ότι οι άστεγοι αυξήθηκαν κατά 25% μέσα σε τρία χρόνια, λένε τώρα πως έχουν για «άμεση προτεραιότητα» τα «πρόσθετα μέτρα κοινωνικής προστασίας για πολίτες και νοικοκυριά» και τάζουν στους ανέργους, ιδιαίτερα τους νέους, «αξιοποίηση ειδικών προγραμμάτων κοινωνικής εργασίας (αυτεπιστασία Δήμων, προγράμματα κατάρτισης, θεσμοί κοινωνικής μέριμνας)».

Δηλαδή, κοινωνική εργασία, που συγκαλύπτει την πραγματική ανεργία με κακοπληρωμένες και περιστασιακές δουλειές, ενώ ανοίγει και το δρόμο για ιδιωτικοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών που έχουν περάσει στους δήμους. Οσο για την εξαγγελία της καταπολέμησης της ακρίβειας με κάθε πρόσφορο μέτρο, όπως «σπάσιμο των καρτέλ, έλεγχος ενδο-ομιλικών συναλλαγών», είναι τουλάχιστον αστείο να ακούγεται από τα χείλη κομμάτων όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που προώθησαν και προωθούν κάθε μέτρο για την παραπέρα απελευθέρωση και μονοπώληση κλάδων της παραγωγής.