Στο Μεξικό, γύρω στα 72 εκατομμύρια κάτοικοι αναμένεται σήμερα να εκλέξουν τον νέο Πρόεδρο της χώρας και εκπροσώπους για τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Οι επικρατέστεροι υποψήφιοι, από τους πέντε συνολικά, που εκφράζουν και τις κυρίαρχες μερίδες της άρχουσας τάξης, είναι ο Ενρίκε Πένια Νιέτο, του συντηρητικού, χριστιανοδημοκρατικού «Επαναστατικού Θεσμικού Κόμματος» (PRI), που σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις φέρεται να αγγίζει το 36%, η Χοσεφίνα Βάσκες Μάτο, του επίσης φιλελεύθερου «Κόμματος Εθνικής Δράσης» (PAN) με 35%, και ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραντόρ (AMLO), του «αριστερού» συνασπισμού «Προοδευτικό Κίνημα» (Κόμμα της Δημοκρατικής Επανάστασης - PRD, Κόμμα Εργασίας - PT, Κίνημα Πολιτών), με 26%.

Να πούμε εδώ ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού δε συμμετέχει στις εκλογές όχι επειδή θέλει να απόσχει, αλλά επειδή η λεγόμενη αστική δημοκρατία στο Μεξικό απαγορεύει τη συμμετοχή κομμάτων στις εκλογές που η ταξική τους προσέγγιση έρχεται σε σύγκρουση με το σύστημα. Με βάση τον ομοσπονδιακό νόμο, όποιο κόμμα θέλει να συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία πρέπει να δεσμευτεί ότι θα υπερασπιστεί αυτή τη «δημοκρατία». Να δεχτεί τους όρους που θέτει η κυβέρνηση στα κόμματα, τον έλεγχο της εσωτερικής ζωής, ενώ επίσης το Ανώτατο Εκλογικό Ομοσπονδιακό Δικαστήριο μπορεί ακόμα και να αποφασίσει ποιοι θα είναι οι ηγέτες αυτού του κόμματος.

Η προεκλογική εκστρατεία, εκτός του ότι προσέφερε ένα παρακμιακό θέαμα, προσέφερε ακόμα τη δυνατότητα να διαπιστωθούν οι συμπτώσεις απόψεων μεταξύ των κομμάτων της αστικής τάξης, καθώς τα κόμματα που κατεβαίνουν σήμερα στις εκλογές εκφράζουν μία εκλογική πρόταση, πέρα από κάποιες αποχρώσεις, που στην ουσία πρόκειται για τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτά τα κόμματα παρουσιάζουν συμπτώσεις σε θέματα όπως η έγκριση του νόμου για την εθνική ασφάλεια, ο σεβασμός στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμφωνίες καθώς και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

Οι εκλογές πραγματοποιούνται σε μία χώρα που έχει πληγεί από τη βία, τα σκάνδαλα και την οικονομική καταστροφή, με απολογισμό, στα σχεδόν έξι χρόνια εγκληματικής και κρατικής βίας, 60.000 νεκρούς, πάνω από 20.000 αγνοούμενους και 250.000 βίαια εκτοπισμένους. Από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη οι τάφοι είναι γεμάτοι με πτώματα που δεν έχουν ταυτοποιηθεί. Περίπου 20 εκατομμύρια άτομα δεν μπορούν να αγοράσουν τα βασικά αγαθά, 8 εκατομμύρια νέοι δε δουλεύουν ούτε σπουδάζουν και περίπου το ένα τρίτο των οικογενειακών εισοδημάτων του πληθυσμού που υποτίθεται ότι βρίσκεται σε «καλύτερες συνθήκες» προορίζεται για εξόφληση δανείων. Το Εθνικό Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής σημείωνε πρόσφατα ότι γύρω στο ένα τρίτο των εργαζομένων εργάζεται σε επισφαλείς και άτυπες μορφές εργασίας, χωρίς ασφάλιση. Ωστόσο, η ζωή ποτέ δεν ήταν καλύτερη για το 1% (!) του πληθυσμού. Ο τελευταίος κατάλογος των πολυεκατομμυριούχων του περιοδικού «Forbes» περιλαμβάνει 11 Μεξικανούς, συμπεριλαμβανομένου και του Κάρλος Σλιμ, που είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο με 69 δισ. δολάρια.

Σε ό,τι αφορά στην ελευθερία του Τύπου, και εκεί η κατάσταση είναι δραματική: 80 δολοφονημένοι δημοσιογράφοι και 14 αγνοούμενοι τα τελευταία 12 χρόνια. Ενώ για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επικρατεί η ατιμωρησία.

Στα μεγάλα θέματα που αφορούν στη χώρα και τον εργαζόμενο λαό δεν παρουσιάζουν διαφορές οι τρεις επικρατέστεροι υποψήφιοι για την Προεδρία της χώρας. Ολοι οι υποψήφιοι δεσμεύτηκαν να διατηρήσουν το TLCAN (Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής, μεταξύ ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικού), να ενισχύσουν το TLCUEM (Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου μεταξύ ΕΕ και Μεξικού), να σεβαστούν τις δεσμεύσεις με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Να συνεχίσουν τις πολιτικές για να σώσουν τα μονοπώλια από την καπιταλιστική κρίση και τη χρεοκοπία, φορτώνοντας το κόστος στις πλάτες του εργαζόμενου λαού, μέτρα για την υποτίμηση της εργατικής δύναμης, περικοπές στα κοινωνικά, συνδικαλιστικά και εργατικά δικαιώματα.

Τώρα, σε ό,τι αφορά τον Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραντόρ, υποψήφιο του «αριστερού» συνασπισμού «Προοδευτικό Κίνημα», διαβάσαμε στην ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού άρθρο του Πάβελ Μπλάνκο, Α' Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, όπου αναφέρονται κάποια στοιχεία σχετικά με τον παραπάνω υποψήφιο.

«Δεν βρίσκουμε καμία πλατφόρμα που να μας επιτρέπει να στηρίξουμε τον Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραντόρ, λεγόμενο υποψήφιο της "αριστεράς" και η βάση της εκτίμησής μας είναι τόσο το πρόγραμμά του, όπως και η εμπειρία της κυβέρνησής του 6 χρόνια στην Πόλη του Μεξικού, και του κόμματός του και των άλλων που τους στηρίζουν. Οικονομικά αντιπροσωπεύει μονοπώλια όπως αυτό του Κάρλος Σλιμ, την αστική τάξη του Μοντερέι, από τις πιο αντεργατικές, την εταιρεία "Casas Geo", που αρπάζει τη γη από τους αγρότες και αισχροκερδεί με την ανάγκη των εργαζομένων για κατοικία, μεταξύ άλλων. Ο AMLO δεν έχει διαφορές με τον υποψήφιο του PRI ούτε του PAN σε ό,τι αφορά στα μεγάλα θέματα που επηρεάζουν τους εργαζόμενους (...) Επιπλέον, βλέπουμε τα ίδια κατασταλτικά μέτρα, όπως αυτά που εφάρμοσαν το PRI και το PAN, για παράδειγμα στο Γκερέρο, που κυβερνιέται από το PRD (σ.σ. κόμμα που συμμετέχει στο συνασπισμό "Προοδευτικό Κίνημα"), δολοφονούνται φοιτητές στο Αϊοτσινάπα, στο Τσιάπας χρηματοδοτούνται οι παραστρατιωτικοί ενάντια στον Απελευθερωτικό Στρατό των Ζαπατίστας, εδώ και έξι χρόνια η καταστολή στο Ατένκο ήταν μία συμφωνία μεταξύ PRI - PAN - PRD».

Οσον αφορά τον υποψήφιο του PRI ο Πάβελ Μπλάνκο αναφέρει: «Οι διαφορές μεταξύ του PRI και του PAN δεν είναι πια πολλές, όμως η άφιξη του Πένια Νιέτο στην Προεδρία της χώρας είναι μία πολύ αρνητική κίνηση. Για παράδειγμα, έχει ήδη ανακοινώσει την ένταξη ως συμβούλου σε θέματα ασφαλείας του Κολομβιανού στρατηγού Ναράνχο, δεξί χέρι του Αλβαρο Ουρίμπε, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι έρχονται οι παραστρατιωτικοί, η κλιμακούμενη επιθετικότητα ενάντια στο λαϊκό κίνημα και τους κομμουνιστές. Και ο Πένια αντιπροσωπεύει πολλά μονοπώλια (...) τομείς της ολιγαρχίας, είναι το πρόσωπο της διαφθοράς και της καταστολής, του αυταρχισμού, της επιβολής.

Τόσο ο Ομπραντόρ όσο και ο Πένια Νιέτο διεκδίκησαν στις προεκλογικές συζητήσεις το ρόλο του σταθεροποιητή, του εγγυητή της "κοινωνικής ειρήνης", ώστε τα μονοπώλια του Μεξικού ή άλλων χωρών να συνεχίζουν να επενδύουν στη χώρα.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μία ενδομονοπωλιακή διένεξη, όμως από αυτήν ούτε η εργατική τάξη ούτε και άλλα καταπιεσμένα στρώματα του πληθυσμού, οι ιθαγενείς λαοί, οι γυναίκες δε θα έχουν οφέλη. Οποιος και αν κερδίσει θα υπάρξει μία ζοφερή προοπτική για την εργατική οικογένεια».

Και στη συνέχεια αναφέρεται στη στάση του ΚΚ Μεξικού για τις σημερινές εκλογές, τονίζοντας: «Το ΚΚ Μεξικού ακολουθώντας τα μαθήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, δεν είναι υπέρ της αποχής λόγω αρχής, ούτε υπέρ των εκλογών σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Αποφάσισε ότι έπρεπε να πει αυτές τις αλήθειες στην τάξη μας και το λαό, ρίχνοντας τις μάσκες αυτής της ψεύτικης δημοκρατίας και θέτοντας το θέμα της ρήξης και της λαϊκής εξουσίας και ταυτόχρονα προωθώντας μία κοινωνική συμμαχία, ένα μέτωπο αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό και την πρότασή μας για μία εργατική και λαϊκή εξουσία. Αυτή την αντιλαμβανόμαστε με τα συνδικάτα, οργανώσεις, τομείς που είτε θα ψηφίσουν είτε θα απόσχουν, αλλά επιμένουμε ότι επέρχεται μία επίθεση στους εργαζόμενους μετά την 1η του Ιούλη, που ήδη έχει αρχίσει ενάντια στους εργαζόμενους στην Παιδεία και ότι ο ταξικός αγώνας δεν διακόπτεται από εκλογικές αναμετρήσεις αλλά συνεχίζεται και πρέπει να κλιμακωθεί».