Παπαγεωργίου Βασίλης

Στο διά ταύτα, η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει απόλυτα ευθυγραμμισμένη με το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης και στη βάση της ενιαίας υπεράσπισης του «ευρωμονόδρομου» ζητά να γίνει η συγκολλητική ουσία ανάμεσα στα κόμματα που την επομένη των εκλογών θα πρωταγωνιστήσουν στο σχηματισμό συγκυβέρνησης. Αλλωστε, τα οκτώ σημεία που παρουσίασε τη βδομάδα που μας πέρασε ο Ε. Βενιζέλος ως προϋποθέσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής συνευθύνης» υπάρχουν με παραλλαγές και αποχρώσεις στα προγράμματα όλων των άλλων κομμάτων που πολιτεύονται με το σύνθημα «πάση θυσία στην ΕΕ».

Ενισχυτικά στα παραπάνω, το ΠΑΣΟΚ ανασύρει τις τελευταίες μέρες και τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το σχηματισμό κυβέρνησης ως βασικό κριτήριο ψήφου. Μαζί με τα άλλα κόμματα, συγκαλύπτει συνειδητά ότι όποια κυβέρνηση κι αν σχηματιστεί μετά τις 17 του Ιούνη, θα ασκήσει αντιλαϊκή διαχείριση, αφού όλοι όσοι προαλείφονται για κυβερνητικοί εταίροι δεσμεύονται από τη στρατηγική τους υπέρ της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά και από τη θέση τους για ανάπτυξη με μοχλό τους καπιταλιστές και τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Υπερασπιζόμενος τις βασικές επιλογές της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, ο Ε. Βενιζέλος ισχυριζόταν τις προάλλες ότι στόχος της νέας κυβέρνησης θα πρέπει να είναι «να μείνει η Ελλάδα σταθερά μέσα στο ευρώ, να κρατηθεί το κεκτημένο της δανειακής σύμβασης και να αλλάξουν οι δυσμενείς όροι του μνημονίου». Οπως κάνουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να διαχωρίσει τη δανειακή σύμβαση από το μνημόνιο, ποντάροντας μετεκλογικά σε ένα νέο συμβιβασμό με την τρόικα. Σε ένα «άλλο» δηλαδή μνημόνιο, που θα οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση από τον παράδρομο και όχι από την κεντρική λεωφόρο.

Ο ίδιος, βέβαια, δεν κρύβει ότι «το μνημόνιο είναι οι όροι της δανειακής σύμβασης» και ότι στόχος της τελευταίας είναι από τη μια «η δημοσιονομική προσαρμογή» και από την άλλη «οι διαρθρωτικές αλλαγές». Τι λέει επομένως; Οτι οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση κι αν γίνει μετεκλογικά πάνω στους όρους του μνημονίου, η στρατηγική του στόχευση δεν πρόκειται να αλλάξει. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη δημοσιονομική σταθερότητα, που επιτυγχάνεται με περικοπές και μέτρα λιτότητας και τις «διαρθρωτικές αλλαγές».

Δηλαδή, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε εργασιακά, ασφαλιστικό, μισθούς, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, ιδιωτικοποιήσεις, που συνιστούν το «λίπασμα» για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Πού οδηγούν όλα τα παραπάνω; Από τη μια σε νέα προνόμια για το κεφάλαιο και από την άλλη σε βάθεμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης για το λαό. Αρκεί μια γρήγορη ματιά στις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για το πρόγραμμα της λεγόμενης «κυβέρνησης εθνικής ευθύνης» για να καταλάβει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ καθώς και η ΝΔ δεν αλλάζουν, αλλά ως παραδοσιακά κόμματα της πλουτοκρατίας γίνονται ολοένα και πιο αντιδραστικά, όσο μεγαλώνουν τα ζόρια των αστών να διαχειριστούν προς όφελός τους την κρίση.

Το «σχέδιο εξόδου από την κρίση για την ανάπτυξη» που σερβίρει το ΠΑΣΟΚ, με υποσχέσεις για «υπεύθυνη αναθεώρηση» της δανειακής σύμβασης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εφαρμογή του συνόλου των αντιλαϊκών μέτρων εντός και εκτός μνημονίου, με μια χρονική παράταση από 1 μέχρι 3 χρόνια. Τα μέτρα αυτά συνοδεύονται από δεσμεύσεις για «αναπτυξιακές» παρεμβάσεις, οι οποίες συνίστανται σε νέα πακέτα ρευστότητας και φοροαπαλλαγές προς τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Για παράδειγμα, η «δημοσιονομική προσαρμογή», για την οποία δεσμεύεται το ΠΑΣΟΚ, θα έρθει μέσα από την εφαρμογή του πακέτου των μέτρων του δεύτερου μνημονίου, ύψους 11,5 - 14 δισ., που προβλέπει δραστικές μειώσεις μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, επιδομάτων, μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, ανατίμηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, νέους άμεσους και έμμεσους φόρους στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών.

Με τον ίδιο τρόπο, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, την οποία υπόσχεται το ΠΑΣΟΚ, εδράζεται σε μέτρα όπως η άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με το πρόσχημα ότι έτσι θα διοχετευτεί ρευστότητα στην αγορά. Υπόσχεται δηλαδή πακέτα με ζεστό χρήμα στους τραπεζίτες, κοροϊδεύοντας ότι από αυτά θα ωφεληθούν οι μικροί επιχειρηματίες, οι οποίοι είναι ήδη καταχρεωμένοι στις τράπεζες και αιμορραγούν από τη ληστρική φορολογία και τα άλλα μέτρα στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων στον αδυσώπητο ανταγωνισμό.

Με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία τάσσονται υπέρ της ανακεφαλαιοποίησης η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υπέρμαχος της ανακεφαλαιοποίησης, όταν στα λόγια εμφανίζεται δημαγωγικά να ξιφουλκεί ενάντια στους «τοκογλύφους» τραπεζίτες. Κρύβει από το λαό ότι το PSI, για την εφαρμογή του οποίου δεσμεύεται, έφερε τη δανειακή σύμβαση και αυτή το μνημόνιο και ότι η συνέχιση της χρηματοδότησης των τραπεζών σημαίνει αυτονόητα και συνέχιση των μνημονίων, ανεξάρτητα αν αυτά θα ονομάζονται έτσι από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της κεντροαριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, ή θα βαφτιστούν «εθνικά σχέδια ανασυγκρότησης», όπως τώρα λένε τα στελέχη του.

Αντίστοιχα, η δέσμευση του ΠΑΣΟΚ για επίσπευση της προκήρυξης των μεγάλων έργων μέσω του ΕΣΠΑ σημαίνει ότι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα βάλουν το επόμενο διάστημα στο χέρι κονδύλια τουλάχιστον 5,5 δισ. ευρώ, στα έργα οδοποιίας, στην ενέργεια, στο νερό, στα απορρίμματα, σε τομείς δηλαδή κερδοφόρους για το κεφάλαιο, που θα δοθούν για χρήση στο λαό με τσουχτερό αντίτιμο.

Τα ίδια λένε στα προγράμματά τους τα άλλα κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αναγάγει το ΕΣΠΑ σε ατμομηχανή της «ανάπτυξης» που υπόσχεται. Κρύβει ότι η επιλεξιμότητα αυτών των έργων καθορίζεται από τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι του λαού, όπως και ότι οι επενδύσεις στις οποίες θα κατευθυνθούν έχουν ως προαπαιτούμενο την απασχόληση φτηνής εργατικής δύναμης και την ανταποδοτικότητα του έργου, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Στο ίδιο πνεύμα, το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται την επιτάχυνση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, με στόχο την πλήρη παράδοση στους μονοπωλιακούς ομίλους κρατικών υποδομών, επιχειρήσεων και του φυσικού πλούτου της χώρας. Η συνταγή είναι κοινή και για τους άλλους διεκδικητές μιας θέσης στη συγκυβέρνηση. Μεταξύ αυτών και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, αν και μιλάει γενικά και αόριστα για «εθνικοποιήσεις», όταν αναγκάζεται να γίνει συγκεκριμένος, αφήνει να διαφανεί ότι στόχος του είναι μια πιο διαφανής τάχα διαχείριση της παραπέρα παράδοσης στρατηγικών τομέων της παραγωγής στο μεγάλο κεφάλαιο.

Ακόμα και το φορολογικό σύστημα που προτείνει το ΠΑΣΟΚ θα βασίζεται - σύμφωνα με τον Ε. Βενιζέλο - στις «εκθέσεις όλων των ξένων ειδικών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου», προαναγγέλλοντας νέα φορολογική αφαίμαξη και χαράτσια για τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Αξιοπρόσεκτη είναι, όμως, η ομοιότητα που έχει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ με τα άλλα κόμματα και στο ζήτημα της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, αλλά και στην ανακύκλωση της ανεργίας. Αναπαράγοντας «συνταγές» δοκιμασμένες στην ΕΕ και γραμμένες στα κιτάπια της, μιλάει για «δίχτυ κοινωνικής προστασίας για κάθε νοικοκυριό που βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης και ιδίως σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Μέτρα για την ανεργία, ιδίως την ανεργία των νέων: Κατάρτιση, νεανική επιχειρηματικότητα, κοινωφελής εργασία, προγράμματα αυτεπιστασίας των δήμων».

Το βήμα που έκανε ο λαός στις προηγούμενες εκλογές να εγκαταλείψει μαζικά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ εκφράζει θετική δυναμική. Θα μείνει όμως ανολοκλήρωτο αν σ' αυτές τις εκλογές δε βρει ριζοσπαστική διέξοδο, με ψήφο στο ΚΚΕ. Σήμερα, αυτό που προβάλλει ως αναγκαιότητα για να σωθεί ο λαός, δεν είναι μόνο να καταδικαστούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά η ίδια η στρατηγική του «ευρωμονόδρομου», άρα και τα κόμματα που τον υπηρετούν. Καμία φιλολαϊκή αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ και τα μονοπώλια, στο όνομα των οποίων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ και Καμμένος πίνουν νερό.

Να μην επιτρέψει ο λαός με την ψήφο του να επιστρέψει η ίδια διαχείριση από την πίσω πόρτα, είτε ενισχύοντας τις δυνάμεις του παλιού δικομματισμού, είτε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεσμεύεται στην ΕΕ και γρήγορα θα σπείρει απογοήτευση και ηττοπάθεια, ενώ κρύβει ότι είναι ισχυρό το ενδεχόμενο η λαϊκή οικογένεια να βρεθεί αργά ή γρήγορα στη δίνη μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Ισχυρό ΚΚΕ για ισχυρό κίνημα την επόμενη μέρα. Για να σταθεί ο λαός όρθιος στα δύσκολα που έρχονται, να μην καταφέρουν να τον γονατίσουν με κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή διαχείριση, για να πατήσει σε ακόμα πιο στέρεη βάση η νικηφόρα αντεπίθεση.