«Θεωρώ ότι μερικά χρόνια πριν ήμουν "δέσμιος" της πίστης ότι ο μόνος δρόμος για να επιβιώσω και να κάνω τη ζωή μου και τη ζωή της οικογένειας μου καλύτερη ήταν η λειτουργία ενός καπιταλιστικού ή νεοφιλελεύθερου, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, συστήματος. Ναι, είχα την πεποίθηση ότι θα εργαστώ σκληρά και εξαιτίας της "δικαιοσύνης" του συστήματος θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου και τα όνειρα των παιδιών μου. Θα γίνει καλύτερος ο κόσμος γιατί όποιος προσπαθεί πάει μπροστά... Ομως, έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιεί κανείς πόσο λάθος εντυπώσεις μπορεί να έχει. Πόσο τα μέσα που διαθέτει το σύστημα σού καθοδηγούν το μυαλό να εργάζεσαι για το σύστημα. Βλέπει κανείς γύρω του ανθρώπους που έχουν ισοπεδωθεί, που και αυτοί δούλεψαν για το σύστημα. Βλέπει ανθρώπους που τους έχουν στερήσει και το δικαίωμα της ελπίδας και αναρωτιέται πού ήταν πριν όλοι αυτοί; Δεν υπήρχαν; Δε φαίνονταν; ?Η μήπως το ανελέητο κυνήγι του ονείρου δεν συμπεριλάμβανε και αυτούς μέσα;

Αναρωτήθηκα, μα καλά, δε βλέπεις ότι γύρω σου υπάρχουν σκλάβοι που το καπιταλιστικό σύστημα τους λιώνει; Δε βλέπεις ότι είσαι ένας από αυτούς; Πώς το ανέχεσαι; Πώς γίνεται άραγε οι "σκλάβοι" να παραμένουν δεμένοι στις "αλυσίδες" τους και να στέκονται ατάραχοι; Τι έχει ο "σκλάβος" να χάσει πέρα από τις "αλυσίδες" του; Ευτυχώς ο λήθαργος πέρασε. Τώρα το σύστημα θέλει να αρπάξει και τα ψίχουλα που "δίκαια" μοίραζε. Συγγνώμη παλιοί μου "φίλοι", αλλά πλέον θα είμαι στους δρόμους να φωνάζω κι εγώ. Δε με νοιάζει να έχω δραχμούλες γιατί δεν έχω ούτε ευρώ ούτε δολάρια. Δε θα περιμένω άλλο γιατί κάποτε (και συγγνώμη Νίκο Μπογιόπουλε που δανείζομαι τις εκφράσεις σου) μπορεί να μην υπάρχει κανείς να φωνάξει και για μένα. Τώρα πρέπει όλοι να ξυπνήσουμε και να ξεσηκωθούμε. Είμαι πεπεισμένος πως μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ μπορεί να δώσει δύναμη στο λαό να κινηθεί ενωμένος στο δρόμο της πραγματικής κοινωνικής δικαιοσύνης. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι πραγματικά καλύτερα. Μόνο έτσι θα μπορούμε να κάνουμε όνειρα. Μόνο έτσι θα γίνει ο κόσμος μας καλύτερος».