Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «κοινωνικά ερείπια», για διάλυση εργασιακών σχέσεων που προέκυψαν ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών. Κρύβει από το λαό ότι πρόκειται για πάγια και αντικειμενική ανάγκη του κεφαλαίου και της ΕΕ, που πραγματοποιείται εδώ και δεκαετίες για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Η επέκταση και η εφαρμογή των ελαστικών μορφών εργασίας ορίζεται ρητά από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) τη «Λευκή Βίβλο» κ.ά. και υλοποιείται χρόνια τώρα σε όλο το έδαφος της ΕΕ σε χώρες με πολύ καλύτερες δημοσιονομικές επιδόσεις. Στη Γερμανία, την ατμομηχανή της Ευρωζώνης, 7,5 εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν με 500 ευρώ στα πλαίσια εφαρμογής ελαστικών μορφών εργασίας, σε όλες τις ισχυρές οικονομίες της Ευρωζώνης, το 25% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού δουλεύει 4ωρα. Στην Ισπανία, η ανεργία έχει φτάσει το 25% οι μισθοί καταβαραθρώνονται. Ολα αυτά χωρίς μνημόνια και σε οικονομίες «πρότυπα» μέχρι πριν από λίγα χρόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για μισθούς ΣΣΕ υπόσχεται: Επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ μεικτά και αντίστοιχα το επίδομα ανεργίας στα 461 ευρώ, καθώς και όλα τα επιδόματα που συνδέονται με τον κατώτερο μισθό.

Επαναφορά της μετενέργειας και της υποχρεωτικής επέκτασης των ΣΣΕ.

Επαναφορά του ύψους των αποζημιώσεων στα προ μνημονίου επίπεδα, καθώς και του ορίου των απολύσεων.

Κατά τα άλλα αναφέρεται στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις μιλώντας για θέσπιση «δικλίδων ασφαλείας».

Κάνει λόγο για πάγωμα απολύσεων στο Δημόσιο και για κατάργηση του καθεστώτος ενοικιαζόμενης εργασίας.

Είναι προφανές ότι αν και εφόσον ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιήσει τις υποσχέσεις του άμεσα, ουσιαστικά παγιώνει τη λιτότητα, αφού και ο ίδιος θέτει ως μακροπρόθεσμο στόχο την επιστροφή στα επίπεδα μισθών, συντάξεων και παροχών του 2009. Επίπεδα, τα οποία ούτως ή άλλως ήταν πολύ κάτω από τις πραγματικές ανάγκες. Επίπεδα που έτσι και αλλιώς εάν τα συναρτήσουμε με τη βαριά φορολογία που έχει επιβληθεί στο λαό τα τελευταία δυο χρόνια με τις αλλεπάλληλες ανατιμήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, των συγκοινωνιών, με τα κύματα ανατιμήσεων στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, το πραγματικό εισόδημα απαντάει σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από αυτά του 2009. Ομως ούτε αυτό πρόκειται να συμβεί, αφού η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης είναι αντικειμενική τάση στον καπιταλισμό και διογκώνεται την περίοδο της κρίσης. Οι καπιταλιστές έχουν στα χέρια τους πάρα πολλά εργαλεία, για να επιβάλλουν μειώσεις μισθών όπως ελαστικές μορφές εργασίας, επιχειρησιακές συμβάσεις, ατομικές συμβάσεις.

Μια κυβέρνηση, εν προκειμένου με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ, που ορκίζεται πίστη και αφοσίωση στην ΕΕ είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει δεσμεύσεις που υπάρχουν όπως η «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας, που σημαίνει γενίκευση ατομικών συμβάσεων, με στόχο τη μείωση μισθών, συρρίκνωση ασφαλιστικών δικαιωμάτων (μη μισθολογικό κόστος), ωράρια - «λάστιχο» ανάλογα με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Και πριν τα μνημόνια γίνονταν μειώσεις μισθών, γίνονταν απολύσεις, τσαλαπατιούνταν εργασιακά δικαιώματα.

Η επαναφορά της μετενέργειας, στην οποία αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ αφορά τους νεοπροσλαμβανόμενους, όπου παρατείνεται κατά ένα τρίμηνο η ισχύς της ΣΣΕ, εφόσον δεν έχει υπογραφεί νέα ΣΣΕ μετά τη λήξη της. Αρα πρόκειται για ένα δευτερεύον θέμα, για το οποίο άνοιξε τεράστια συζήτηση, προκειμένου να αποκρυβεί το μέγεθος του αντεργατικού οικοδομήματος που θεσπίστηκε τα τελευταία 20 χρόνια και ιδιαίτερα την τελευταία διετία. Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ επίσης παραμένουν ως έχουν οι μειώσεις κατά 40% που επιβλήθηκαν στους μισθούς του Δημοσίου τα τελευταία 2 χρόνια.

Το επίδομα ανεργίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει στα πολύ χαμηλά επίπεδα, πολύ κάτω από τις ανάγκες. Η χρονική του επέκταση παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του προγράμματός του, αποδέχεται την παγίωση του καθεστώτος της λήψης του επιδόματος ανεργίας μόνο από το 30% περίπου των ανέργων. Παραδέχεται την αποστέρηση του επιδόματος ανεργίας από χιλιάδες νέους και γυναίκες, οι οποίοι λόγω του ότι είναι τα μεγάλα θύματα της ανασφάλιστης εργασίας και των τακτικών μετακινήσεων από εργοδότη σε εργοδότη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά για το θέμα των εργασιακών σχέσεων αποδέχεται όλο το αντεργατικό πλαίσιο των τελευταίων δεκαετιών που επέτεινε τις ελαστικές μορφές εργασίας. Τα περί ασφαλιστικών δικλίδων είναι μια απάτη, η οποία περιέχεται σε όλα τα προγράμματα διαχρονικά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Για τις απολύσεις στο Δημόσιο, δε διευκρινίζει το θέμα των συμβασιούχων, όπου η μη ανανέωση της σύμβασης (απόλυση) δε θεωρείται απόλυση, άρα αφήνεται ανοιχτό το παράθυρο για απολύσεις των συμβασιούχων.

Η κατάργηση της ενοικιαζόμενης εργασίας που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κενό γράμμα, αφού δεν αναφέρεται πουθενά η κατάργηση νόμων που κατοχυρώνουν και επεκτείνουν την ενοικιαζόμενη εργασία π.χ. Ν. 2956/2001.

Για το Ασφαλιστικό: Παρά το ότι καταγγέλλει φραστικά το βάρβαρο χαρακτήρα των νόμων που ψηφίστηκαν τα τελευταία 2 χρόνια πουθενά στο πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ δε δεσμεύεται για την κατάργηση του αντιασφαλιστικού οδοστρωτήρα που μειώνει συντάξεις, αυξάνει όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, συρρικνώνει παροχές. Αποδέχεται κατ' ουσία το τσάκισμα των συντάξεων μέχρι τώρα που απομείωσε τις συντάξεις κατά 30-50%.

Η μόνη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά τις μειώσεις που επιβλήθηκαν από το μνημόνιο ΙΙ και δώθε και αυτό για τις πολύ χαμηλές συντάξεις που έτσι και αλλιώς δε μειώθηκαν.

Για τα ΒΑΕ κάνει λόγο για διατήρηση των θεμελιωμένων δικαιωμάτων, ακριβώς όπως και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αποδεχόμενος τις αντιδραστικές αλλαγές, με τις οποίες εξαίρεσε 167.000 εργαζόμενους και άνοιξε ο δρόμος για τη σταδιακή αποξήλωση του θεσμού. Επίσης, για το θέμα του «κουρέματος» των ομολόγων όπου λεηλατήθηκαν περίπου 14 δισ. ευρώ γίνεται εντελώς απροσδιόριστα μια αναφορά περί επιβολής φόρου που θα αναπληρώσει τις απώλειες. Καμία δέσμευση για τη διασφάλιση συντάξεων και παροχών. Κανένα χρονοδιάγραμμα για την κάλυψη των απωλειών και το κυριότερο χωρίς να θίγεται το μεγάλο κεφαλαίο.

Ενα είναι βέβαιο ότι όποια κυβέρνηση και αν προκύψει στις 17 Ιουνίου θα κληθεί να εφαρμόσει ένα στιβαρό αντιλαϊκό έργο, γι' αυτό ο ΣΕΒ, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο χτυπάνε το ΚΚΕ για να το αποδυναμώσουν. Γιατί ξέρουν ότι την επόμενη μέρα των εκλογών το ΚΚΕ θα το βρούνε μπροστά τους σαν εμπόδιο στα αντιλαϊκά τους σχέδια, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση και ποιος στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Γιατί ξέρουν ότι ένα ισχυρό ΚΚΕ θα στραπατσάρει τα τρομοκρατικά διλήμματα που στοχεύουν να ανεχθεί ο λαός μια νέα βαρβαρότητα. Αλλά και την πίστωση χρόνου που θα ζητήσει από το λαό μια κεντροαριστερή κυβέρνηση με ηγέτη τον ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της μελλοντικής υλοποίησης ενός δήθεν φιλολαϊκού προγράμματος για την έξοδο από την κρίση. Ξέρουν πολύ καλά ότι ένα ισχυρό ΚΚΕ θα βγάλει γρήγορα το φιλολαϊκό προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ αν γίνει κυβέρνηση.

Ο χειρότερος, όμως, εφιάλτης του κεντροδεξιού και του κεντροαριστερού πόλου είναι ότι με ένα ισχυρό ΚΚΕ, στον ορατό κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας θα υπάρχουν πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις, ούτως ώστε ο λαός να προστατέψει τη ζωή του από την εξαθλίωση και άλλα, αλλά το κυριότερο να βάλει τη σφραγίδα του στις ευνοϊκές εξελίξεις, με στόχο τη συγκρότηση της εργατικής - λαϊκής συμμαχίας για τη συθέμελη ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Αυτό το ΚΚΕ έχει ανάγκη ο λαός γι' αυτό η στρατηγική του ΚΚΕ πρέπει και θα μείνει αναλλοίωτη όσο και αν λυσσομανούν άσπονδοι φίλοι και εχθροί του Κόμματος.