Την Πέμπτη 31 Μάη καλούνται στις κάλπες του δημοψηφίσματος για την έγκριση ή απόρριψη του ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμφώνου οι Ιρλανδοί, εν μέσω ισχυρών πιέσεων από τους αστούς πολιτικούς και την ΕΕ. Τα κυρίαρχα αστικά ΜΜΕ, προωθούν την καμπάνια του «Ναι», ωστόσο όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά καθώς σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της εταιρείας Ipsos MRBI για την εφημερίδα Irish Times, περίπου το 39% των ψηφοφόρων δηλώνει ότι θα ψηφίσει υπέρ του Συμφώνου, το 30% δήλωσε ότι θα ψηφίσει κατά ενώ το 31% δηλώνει αναποφάσιστο.

Το κυριότερο ωστόσο που δεν αποκρύβεται και συνομολογείται σχεδόν από όλους είναι ότι το «ναι», αν επιβεβαιωθεί, θα είναι προϊόν κατατρομοκράτησης του ιρλανδικού λαού. Αλλωστε και στην πρόσφατη ιστορία της Ιρλανδίας που έχει νομοθεσία δημοψηφισμάτων, ο ιρλανδικός λαός 2 φορές απέρριψε συνθήκες της ΕΕ. Η πρώτη ψυχρολουσία για την ΕΕ ήρθε από τον ιρλανδικό λαό κατά το δημοψήφισμα απόρριψης της Συνθήκης της Νίκαιας στις 7 Ιούνη 2001. Αμέσως τα όργανα της ...δημοκρατικής ΕΕ αποφάσισαν να αγνοήσουν την ετυμηγορία και επέβαλλαν τη διεξαγωγή νέου επαναληπτικού δημοψηφίσματος. Τελικά μετά κόπων και βασάνων η Συνθήκη της Νίκαιας εγκρίθηκε στις 19 Οκτώβρη 2002.

Το δημοψήφισμα για το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα, παρότι είχε προκηρυχθεί για τις 26/5/2005, τελικά αναβλήθηκε καθώς είχε ήδη απορριφθεί από τα δημοψηφίσματα που είχαν γίνει στη Γαλλία και την Ολλανδία. Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας (συμφωνία που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της ΕΕ, διαλύει τις εργασιακές σχέσεις και κάνει πιο φτηνούς τους εργάτες) επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό: ο ιρλανδικός λαός την απέρριψε στο δημοψήφισμα στις 12 Ιούνη του 2008 και τον ανάγκασαν σε δεύτερο δημοψήφισμα, με τον μπαμπούλα της καπιταλιστικής κρίσης στις 2 Οκτώβρη 2009, για να πάρει έγκριση.

Αυτή τη φορά οι εκβιασμοί και η χειραγώγηση έχουν αρχίσει εδώ και καιρό. Η κυβέρνηση και η ΕΕ τρομοκρατούν τα λαϊκά στρώματα στην περίπτωση της απόρριψης, ότι «θα θέσουν σε άμεσο κίνδυνο τη χώρα αφού η πρώτη συνέπεια θα είναι ο τερματισμός ή η ακύρωση του σχεδίου για την αναχρηματοδότηση του τραπεζικού της κλάδου και θα μετατραπεί σε χώρα που δεν είναι πλήρες μέλος». Ενδεικτικό είναι ότι υπέρ του «Ναι», έχουν ταχθεί τα τρία μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα, το Φάιν Γκαέλ και οι κυβερνητικοί τους εταίροι το Εργατικό Κόμμα καθώς και το Φιάνα Φέιλ και επιχειρηματικές και αγροτικές ενώσεις.

Στην αντίπερα όχθη, υπέρ της καταψήφισης έχουν ταχθεί το Σιν Φέιν, το Κόμμα Εργατών της Ιρλανδίας, το ΚΚ Ιρλανδίας, η Ενωμένη Αριστερή Συμμαχία, συνδικάτα και λαϊκές οργανώσεις που καλούν τον ιρλανδικό λαό να μην εγκρίνει ένα «σύμφωνο διαρκούς λιτότητας, καταπάτησης εργασιακών δικαιωμάτων και εξαθλίωσης του ιρλανδικού λαού». Εξάλλου, ο ιρλανδικός λαός έχει από την πρώτη στιγμή αντιδράσει στην πολιτική της λιτότητας και της καταλήστευσης των εργαζομένων με τις πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις το Μάρτη του 2008 και μέχρι πρόσφατα με τον αγώνα ενάντια στα χαράτσια, όπου τουλάχιστον το 50% δεν υπέκυψαν.