Ως πολύ θετικό γεγονός χαρακτήρισε τη δημοσιοποίηση των θέσεων του ΚΚΕ, ο Τάσος Φωτόπουλοςεκ μέρους της «Κομμουνιστικής Ανανέωσης», μια και, όπως ανέφερε, «είναι μια βοήθεια και μια πρόκληση για όλους μας. Είναι θέσεις, βγαλμένες από την πολύχρονη πείρα του εργατικού κινήματος, είναι θέσεις που βασίζονται στον άνθρωπο και τεκμηριώνονται στις ανάγκες του».

Αρχίζοντας την παρέμβασή του, ο Τ. Φωτόπουλος υπογράμμισε: «Το πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πρώτιστα πολιτικό, δεν περιορίζεται και δεν είναι αρμοδιότητα μόνο των Συνδικάτων. Κυρίως αφορά όλες τις πολιτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις αριστερές.

Είναι, λοιπόν, πολύ θετικό ότι το ΚΚΕ καταθέτει τις θέσεις του γι' αυτό το ζήτημα, είναι μια βοήθεια και μια πρόκληση, μπορούμε να πούμε, για όλους μας. Είναι θέσεις, όπως διαπιστώνουμε, βγαλμένες από την πολύχρονη πείρα του Εργατικού Κινήματος, είναι θέσεις που βασίζονται στον άνθρωπο και τεκμηριώνονται στις ανάγκες του».

Συνεχίζοντας, έκανε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν, σημειώνοντας: «Δεν είναι βέβαια δυνατόν να γίνει οποιαδήποτε αναφορά και, πολύ περισσότερο, οποιαδήποτε σκέψη για αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, χωρίς να αναφερθούμε στο παρελθόν. Ετσι, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρακολουθούμε την κατεδάφιση του υπάρχοντος κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Η αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους έχει ανάγκη, τόσο τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όσο και τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα που τις συνοδεύει. Η κ. Διαμαντοπούλου, εξάλλου, παραδέχεται ότι όλοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν αυτή τη μεταρρύθμιση, για το Ασφαλιστικό εννοεί, όχι μόνο εξαιτίας του δημογραφικού, αλλά κυρίως γιατί πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλλαγή του μοντέλου εργασίας.

Η νεοφιλελεύθερη, λοιπόν, αντίληψη μετατοπίζει τις ευθύνες από τους Οργανισμούς και τους θεσμούς στο άτομο. Ενώ αρχικά είχε ως ιδεολογική βάση τη φιλανθρωπία και τα καλά αισθήματα, σήμερα έχει την επιστημονική "προφάνεια" και το μονόδρομο».

Αναφερόμενος στα χαρακτηριστικά της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας, τόνισε: «Τα χαρακτηριστικά της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας, όπως έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια, έχουν βγει μέσα από σκληρούς αγώνες της εργατικής τάξης και αυτά προσαρμόζονται βίαια ή πιο ήπια, ώστε να είναι αντίστοιχα των εργασιακών σχέσεων.

Υπάρχουν πολλά Ταμεία και Οργανισμοί Ασφάλισης, ειδικές ρυθμίσεις και διαφορετικά συστήματα υπολογισμού των συντάξεων, των ορίων ηλικίας, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους στρατιωτικούς, τα Σώματα Ασφαλείας, καθώς και για τους υπαλλήλους των Δήμων. Επίσης για τους εργαζόμενους στις Τράπεζες, στις κρατικές επιχειρήσεις, στους ελεύθερους επαγγελματίες, επαγγελματοβιοτέχνες, αγρότες και ναυτικούς. Η ασφάλιση, βέβαια, είναι υποχρεωτική και βασίζεται στην ατομική συνεισφορά.

Σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορούμε πολύ περιληπτικά να αναφέρουμε ότι η Ελλάδα δαπανά το μικρότερο ποσοστό δαπανών για Κοινωνική Ασφάλιση. Και το επίπεδο των εισφορών των ασφαλισμένων είναι το υψηλότερο από τον αντίστοιχο μέσο όρο της Κοινότητας».

Για τη διαχείριση των οικονομικών των Ταμείων, ανέφερε: «Λίγα λόγια για τη διαχείριση των οικονομικών των ασφαλιστικών ταμείων. Η διαχείριση των οικονομικών πόρων είναι αρκετά σοβαρή υπόθεση, γιατί πρόκειται για την εκμετάλλευση ενός πολύ μεγάλου ποσού και μιας τεράστιας ακίνητης περιουσίας, που αποτελούν μέρος της αμοιβής της εργατικής δύναμης.

Οι κινητές και ακίνητες αυτές αξίες δημιουργήθηκαν με πρόσχημα να καλύπτουν τις συντάξεις, την υγεία και τα εφ' άπαξ των εργαζόμενων. Πώς φτάσαμε, όμως, στο σημείο οι αρμόδιοι διαχειριστές να δηλώνουν αδυναμία κάλυψης των παραπάνω υποχρεώσεων και να ζητούν άλλους τρόπους εκμετάλλευσης;

Γνωρίζοντας τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, είναι εύκολο να αντιληφθούμε προς όφελος ποιων εγένετο και γίνεται η διαχείριση όλης αυτής της περιουσίας, που σήμερα φτάνει τα 3 τρισεκατομμύρια, καθώς και ποιοι τρόποι χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό, ανάλογα με την ανάπτυξη και τις ανάγκες του συστήματος.

Ετσι, τη δεκαετία του '50 και του '60, τα Ταμεία υποχρεώθηκαν με νόμους να καταθέτουν τις εισπράξεις τους στις Τράπεζες και από τους λογαριασμούς αυτούς χρηματοδοτούνταν το εμπορικό και βιομηχανικό κεφάλαιο με τη μορφή χαμηλότοκων δανείων.

Τις δεκαετίες του '70 και '80, οι διαρθρωτικές χρήσεις του κεφαλαίου οδήγησαν μέρος των διαθεσίμων και αποθεματικών στην τόνωση της κεφαλαιαγοράς με χαμηλές αποδόσεις. Τη δεκαετία του '90, το ειδικό βάρος του χρηματιστηριακού κεφαλαίου μεγαλώνει, τα δημόσια ελλείμματα αυξάνουν, ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί και από την άλλη οι υποχρεώσεις των Ταμείων.

Το κράτος έχει ήδη - με νόμους που έχει πάρει το '90 και το '94 - αναπροσαρμόσει τα επιτόκια των καταθέσεων των αποθεματικών των Ταμείων, επιτρέπει επενδύσεις σε τίτλους του Δημοσίου μέσω της Τραπέζης Ελλάδος, επιτρέπει τη διάθεση ποσού 20% των καταθέσεων για επενδύσεις στο Χρηματιστήριο και δίνει τη δυνατότητα συγκρότησης Εταιρίας Διαχείρισης Αμοιβαίου Κεφαλαίου».

Αναρωτώμενος «τι να κάνουμε;», ο Τ. Φωτόπουλος συμπλήρωσε: «Σήμερα η κυβέρνηση καλεί σε διάλογο τις εργοδοτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, με την προϋπόθεση ότι έχει γίνει κοινή συνείδηση, ότι υπάρχει κοινωνικό έλλειμμα και η Κοινωνική Ασφάλιση θα αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας.

Αφού προχώρησε στη θεσμική επικύρωση των αλλαγών που είχαν συντελεστεί στις εργασιακές σχέσεις, τώρα πρόσφατα, προχωρά τώρα και στις αλλαγές για το κεφάλαιο, ανατροπές του ασφαλιστικού συστήματος.

Οι προτάσεις των Διεθνών Οργανισμών, ΟΟΣΑ και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, περιλαμβάνουν δραστικό περιορισμό των δαπανών υγείας και περίθαλψης και συμμετοχή των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων στη χρηματοδότηση των υπηρεσιών Κοινωνικής Ασφάλισης.

Το κοινωνικό τοπίο, από την άλλη, μέσα στο οποίο κι εμείς καλούμαστε να καταθέσουμε τις θέσεις μας, αλλά και τη δράση μας, είναι ρευστό. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ στην πλειοψηφία της έχει προσχωρήσει στην κυβερνητική λογική, με αποτέλεσμα να είναι αναντίστοιχη με τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων.

Από την άλλη, η πλειοψηφία των εργαζομένων, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη της στην ηγεσία, παραπαίει μεταξύ της αδράνειας των ατομικών λύσεων και της ανάπτυξης αγώνων και μέσα σ' αυτό το τοπίο καλούμαστε κι εμείς έτσι να πάρουμε Θέση».

Ακολούθως ανέφερε τις προτάσεις της «Κομμουνιστικής Ανανέωσης», όπως σημείωσε: «Ολα αυτά βέβαια, το κεφάλαιο και η διαχειριστική εξουσία, με τη βοήθεια των Μέσων Ενημέρωσης, τα εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η Κομμουνιστική Ανανέωση θεωρεί ότι το δικαίωμα για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, όπως και για μια σύνταξη που να συντελεί σε αξιοπρεπή διαβίωση, είναι ευθύνη και υποχρέωση της ίδιας της πολιτείας και όχι κάτι που αγοράζεται ή πουλιέται.

Θεωρούμε απαραίτητο να θεσμοθετηθεί μία και μοναδική σύνταξη στο 80% του τελευταίου μισθού, για την οποία θα καταβάλλουν εισφορές μονάχα το κράτος και ο εργοδότης. Να ασφαλίζονται όλοι και όλες, ξένοι και ντόπιοι. Για το διάστημα δε της ανεργίας, οι εισφορές να καταβάλλονται από το κράτος.

Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι του '90-'93, αλλά και του μικρού ασφαλιστικού πακέτου που πέρασε το '98. Να μειωθεί ο χρόνος ηλικίας στα 55 για όλους και για τις γυναίκες στα 50 σε βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα, χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση.

Να διατηρηθούν τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις για όσους εργαζόμενους υπάρχουν καλύτερες ρυθμίσεις και αμοιβές. Να απαγορευτεί βέβαια η ιδιωτική ασφάλιση και η επένδυση των όποιων αποθεματικών στο Χρηματιστήριο».

«Η Κομμουνιστική Ανανέωση - κατέληξε - με όσες δυνάμεις διαθέτει, στηρίζει, βέβαια, τους αγώνες που θα αναπτυχθούν. Είναι πρόθυμη να συμμετέχει σε κάθε δράση, που θα αναπτυχθεί με περιεχόμενο την αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής και με στόχο την αποτελεσματική αντιμετώπιση του κρίσιμου αυτού προβλήματος».