Παπαγεωργίου Βασίλης

Η επιβλητική «πρώτη» επαφή του στρατηγού Κόλιν Πάουελ, ως νέου υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, με την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και τους ΝΑΤΟικούς «συμμάχους» προκάλεσε αμηχανία στις Βρυξέλλες και όπως δήλωσε ο Γ. Παπανδρέου άφησε «ερωτηματικά» για τις πραγματικές προθέσεις της νέας αμερικανικής ηγεσίας. Ο στρατηγός - διπλωμάτης των ΗΠΑ επιβεβαίωσε την «ανησυχία» που εξέφρασαν οι ευρωπαϊκές «μεγάλες δυνάμεις», με την ανάληψη της ηγεσίας Μπους, για τον τρόπο άσκησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε «ευαίσθητα» θέματα, όπως το Γιουγκοσλαβικό, η Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΕΠΑΑ) και, ιδιαίτερα, το νέο αντι-πυραυλικό πρόγραμμα των ΗΠΑ (NMD).

Μετά το «διήμερο Πάουελ» έγινε φανερό ότι, με εξαίρεση το Γιουγκοσλαβικό, όπου επικρατεί μια ηθελημένη σύγχυση, για τα άλλα θέματα ο «Αμερικανός φίλος» απαίτησε πλήρη σύνταξη με τις επιταγές της Ουάσιγκτον, που έκανε αρκετούς να κάνουν λόγο για «επιστροφή στην πολιτική του ψυχρού πολέμου». Η Βρετανία του Τ. Μπλερ (...) πρόλαβε και έδωσε τα διαπιστευτήριά της όσον αφορά τον αμερικανικό έλεγχο επί της ΚΕΠΑΑ και την ευρωπαϊκή «προστασία» από το NMD, η Γερμανία των παραδοσιακά «φιλο-ατλαντιστών» σοσιαλδημοκρατών - πράσινων γκρίνιαξε στην αρχή για τα μάτια του κόσμου, αλλά μετά έδωσε «γην και (...) διευκολύνσεις» στα αμερικανικά σχέδια και μόνο το Παρίσι συνέχισε να αντιδρά, έστω και φραστικά, στη νέα αμερικανική «αλαζονεία».

Μόνο για το Γιουγκοσλαβικό επικρατεί μια φαινομενική σύμπνοια, αποτέλεσμα, ίσως, συσσωρευμένων βαρβαροτήτων της «Δύσης», αλλά και σκοπιμοτήτων της τρέχουσας συγκυρίας, που αφορούν, βασικά, στη σύλληψη και παραπομπή του Σλ. Μιλόσεβιτς.

Ο ερχόμενος μήνας είναι ο τελευταίος του τελεσιγράφου προς το Βελιγράδι να παραδώσει τον πρώην Πρόεδρο της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, κάτι που θα αποτελέσει τεράστια προπαγανδιστική επιτυχία της νέας ηγεσίας Μπους, που θα κατισχύσει «διπλωματικά» εκεί που δεν απέδωσε ο «βρώμικος πόλεμος» της απελθούσας ηγεσίας Κλίντον. Η «ενδιάμεση περιοχή» από τον Δούναβη μέχρι τον Ευφράτη πρέπει να «παγώσει» υπό αμερικανική ομηρία, ώστε η νέα ηγεσία Μπους να (...) ξεδιπλώσει τα διαφαινόμενα σχέδιά της προς μία επέκταση των απαιτήσεων των ΗΠΑ προς την Ασία, με βασικό «εχθρό» την Κίνα και «εστίες αποσταθεροποίησης» όπου δει στην «κίτρινη» ήπειρο.

Η απογοήτευση του Γ. Παπανδρέου ήταν αποκαλυπτική της δυσχέρειας που θα αντιμετωπίσουν αμερικανικοί «δορυφόροι», όπως η Ελλάδα, ενόψει της «παγκοσμιοποίησης» των αμερικανικών επιδιώξεων, που «ξαναμοιράζουν την τράπουλα» των νέων «ζωτικών συμφερόντων». Το «πάγωμα» της Αν. Μεσογείου στη βάση του «νέου» δόγματος «διαχείριση και όχι επίλυση κρίσεων» δυσχεραίνει την Αθήνα και ευνοεί αντικειμενικά την Αγκυρα, αφού πρόκειται για διπλωματία ισχύος και όχι, βέβαια «αρχών». Πρόκειται για δίλημμα που απασχολεί και άλλους, ισχυρότερους «συμμάχους» των ΗΠΑ, που αντιλαμβάνονται ότι τα ιερατεία που επέβαλλαν τη νέα ηγεσία Μπους πρόκειται να αλλάξουν το στάτους κβο, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να συνεργήσουν φανερά και με «διαφάνεια», εκμεταλλευόμενοι την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική υπεροπλία των ΗΠΑ.

Στις Βρυξέλλες και πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δυσανασχετούν με το «νέο κλίμα», που μπορεί να φαίνεται ως «επιταγή» της Ουάσιγκτον, αλλά είναι τόσο (...) αόριστο που, αυτόματα, εγείρει κάθε είδους υποψίες και κακοπιστίες. Το γεγονός ότι ο Μπους προσπάθησε να δημιουργήσει αμέσως ένα μακρινό, από την Ευρώπη, «εχθρό», την Κίνα, ήταν υπερβολικά φτιαχτό για να 'ναι καθησυχαστικό. Η πρεμούρα της Βρετανίας, και, ιδιαίτερα της Γερμανίας να σπεύσουν να δηλώσουν υποταγή υποβάλλει στη σκέψη ότι αυτοί «κάτι» ξέρουν και προσπαθούν να πλασαριστούν εκ των προτέρων σε προστατευμένα «χαρακώματα» στην παγκόσμια σκακιέρα. Η επίθεση στο Ιράκ, η «απειλή» προς την Κίνα και, ιδιαίτερα, η αναμενόμενη παραπομπή Μιλόσεβιτς αποτελούν «τροχιοδεικτικές βολές» μιας «διαφορετικής προσέγγισης», όπως είπε ο Γ. Παπανδρέου, που δείχνουν εκτράχυνση των αμερικανικών «μεθόδων» παρόλο που οι «στρατηγικοί στόχοι» δεν πρόκειται να αλλάξουν. Το νέο δόγμα του «στρατηγικού ελέγχου» δεν προμηνύει τίποτε το καλό για τους λαούς της «παγκοσμιοποίησης».